By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Δρ Κωνσταντίνου Μπούρα
Ο «Πλατόνωφ», το αποτυχημένο πρώτο έργο τού Άντον Τσέχωφ γνωρίζει δόξες έναν αιώνα μετά.
Τρεις παραστάσεις του την ίδια θεατρική περίοδο, τρεις διαφορετικές αναγνώσεις: «μεταμοντέρνα» στο θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ, παραδοσιακή αφηγηματικότητα στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, μαγικός ρεαλισμός στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, σε προσεκτική «κλασική» σκηνοθεσία από τον Adolf Shapiro, που τους ντύνει στα λευκά, χωρίς και να τους αθωώνει.
Τι συμβαίνει όμως με αυτό το κείμενο; Η μεταβατική μεταιχμιακή εποχή τού ιατροφιλόσοφου που συμπόνεσε τους μουζίκους τής προεπαναστατικής Ρωσίας ταιριάζει σε όλες τις πολιτιστικές μεταβάσεις σε άλλα συμφραζόμενα.
Ο Τσέχωφ νομίζει πως γράφει «κωμωδίες», γιατί μπήγει το σατιρικό νυστέρι του βαθιά στους αποσαθρωμένους κοινωνικούς ιστούς. Η παλαιά αριστοκρατία που βασίζεται σε φεουδαρχικά φέουδα, οι απελεύθεροι σκλάβοι, οι ανερχόμενοι νεόπλουτοι μικροαστοί, όλες, όλοι και όλα παρελαύνουν εμπρός από τον μεγεθυντικό, παραμορφωτικό του φακό με την ακρίβεια κολεόπτερου.
Είναι αδέκαστος, αντικειμενικός μάρτυρας της εποχής του. Όπως οι μεγάλοι δημιουργοί βάζει και τον εαυτό του μέσα στο κάδρο που φιλοτεχνεί. Ο γιατρός ως φιγούρα, τύπος, χαρακτήρας ενυπάρχει σε όλες του τις δραματικές απόπειρες. Εδώ, σε αυτό το πρωτόλειο όχι και τόσο τιμητικά: είναι τεμπέλης, παραδόπιστος, επίορκος (δεν τιμάει τον όρκο που έδωσε στον Ιπποκράτη) και αφήνει τους κακόμοιρους ασθενείς να πεθάνουν με την ησυχία τους. Στα άλλα, στα επόμενα ώριμα έργα του όμως συμπτύσσει τους χαρακτήρες του ανεξάρτητου, αδέσμευτου ερασιτέχνη φιλοσόφου Πλατόνωφ και του γιατρού σε ένα και το αυτό πρόσωπο. Διατηρεί όμως πάντα τον «αιώνιο φοιτητή» που δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του κι εκτελεί χρέη οικοδιδασκάλου, μεταφραστή ή παράσιτου (κατά το αρχαιοελληνικό και – κυρίως – το ρωμαϊκό πρότυπο).
