By 
Τρεις δημοσκοπήσεις που κυκλοφόρησαν εν μέσω της πολιτικής θύελλας που προκάλεσε η υπόθεση της παρακολούθησης Ανδρουλάκη, έδειξαν μια πραγματικά αλλόκοτη (για τα δεδομένα της συγκυρίας) δημοσκοπική αντοχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Με το θέμα της παρακολούθησης να μονοπωλεί την επικαιρότητα, με σύσσωμη την αντιπολίτευση να έχει στριμώξει την κυβέρνηση στο καναβάτσο και να την γρονθοκοπεί στο πρόσωπο, με το τηλεοπτικό τοπίο για πρώτη φορά εχθρικό απέναντι στον Μητσοτάκη, με τις προβλέψεις για τον χειμώνα να είναι όχι απλώς δυσοίωνες αλλά σχεδόν εφιαλτικές, θα πίστευε κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ήδη πάρει την άγουσα για την αντιπολίτευση. Το κλίμα είχε φοβερές ομοιότητες με την περίοδο 2007-8, όταν η υπόθεση Βατοπεδίου σάρωνε την κυβέρνηση Καραμανλή και την οδηγούσε σε εκλογές ήττας.
Αδιαμφισβήτητη πολιτική κυριαρχία
Κι όμως, να που υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων (τρεις ως την ώρα που γραφόταν το κείμενο) δείχνουν ότι παρά την θύελλα που έχει ξεσπάσει πάνω στο κεφάλι του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί μια αδιαμφισβήτητη πολιτική κυριαρχία. Προηγείται (ανάλογα με την μέθοδο που ακολουθεί κάθε εταιρεία) από 6 έως 9 μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτό που και οι τρεις εταιρείες συμφωνούν, είναι ότι οι απώλειες της κυβερνητικής παράταξης δεν ξεπερνούν την 1 με 1,5 μονάδα, ενώ αντιστοίχως τα κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μικρότερα της 1 μονάδας. Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει λίγο πιο κερδισμένο, προσθέτοντας στο σακούλι του από 1,5 μέχρι 2 μονάδες. Διαχειρίσιμες οι απώλειες για την ΝΔ, γλίσχρα τα κέρδη για την αντιπολίτευση. Για κάποιον που τώρα θα ερχόταν μετά από πολύ καιρό στην Ελλάδα από το εξωτερικό, θα αφουγκραζόταν τον αντικυβερνητικό χαμό που έβραζε γύρω του κι μετά έβλεπε τα δημοσκοπικά αποτελέσματα, δεν θα έμοιαζε εντελώς παράδοξο ή και παράλογο;
ΣΥΡΙΖΑ και… στρουθοκαμηλισμός
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σημασία έχει ο τρόπος ανάγνωσης των δεδομένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, επιλέγει να χώσει το κεφάλι του μέσα στην άμμο, σαν στρουθοκάμηλος που όταν δεν βλέπει κάτι θεωρεί ότι δεν υπάρχει κιόλας. Επιλέγει λοιπόν την θεωρία ότι οι δημοσκοπήσεις είναι φτιαχτές, αγορασμένες από την κυβέρνηση. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η μονότονη απάντηση που δίνουν στα πολιτικά πάνελ, μόλις ερωτηθούν για τα δημοσκοπικά δεδομένα των ημερών. «Ούτε οι ίδιοι δεν τις πιστεύουν» λένε με μια φωνή. Κοντολογίς, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ οι έρευνες της κοινής γνώμης δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα, έστω και στιγμιαία, αλλά είναι κατάπτυστα και αναξιόπιστα προϊόντα εξαγοράς και παραχάραξης. Αυτό άλλωστε συμβαδίζει και με την θεωρία τους ότι η Ελλάδα κυβερνάται σήμερα από ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό και ανενδοίαστο καθεστώς. Μια τέτοια συμμορία θα άφηνε τις δημοσκοπήσεις έξω από τον κύκλο των παρεμβάσεων του;
Η υπόθεση Ανδρουλάκη και οι «γαλάζιοι»
Στην απέναντι όχθη υπάρχει το κυβερνητικό στρατόπεδο. Για όσους ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει εκεί μέσα, η εικόνα είναι η ακόλουθη. Μοιάζουν με μια θεατρική παράσταση που ανοήτως και δίχως λόγο αυτοσυκοφαντήθηκε, ετοιμάστηκε απογοητευμένη να κατεβάσει ρολά αλλά έκπληκτη διαπίστωσε ότι η πλατεία της συνεχίζει να είναι γεμάτη θεατές. Μην κοιτάτε το ύφος της σιγουριάς που έχουν σήμερα οι κυβερνητικοί, σας βεβαιώνω ότι έτρωγαν τα νύχια τους μέχρι να διαπιστώσουν πόση πολιτική ζημιά τους είχε κάνει η υπόθεση Ανδρουλάκη. Απλώς τώρα που βεβαιώθηκαν ότι όχι μόνο δεν υπήρξε καμιά καταστροφή αλλά τα πράγματα παραμένουν υπό έλεγχο, έσκασε πάλι το χειλάκι τους και είπαν γεμάτοι δήθεν αυτοπεποίθηση «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, ο κοσμάκης δεν ασχολείται με τέτοια αλλά με την τσέπη του.»
Η δήλωση του Κώστα Καραμανλή
Αλλά η ιστορία Ανδρουλάκη ανέδειξε και κάτι άλλο, όσον αφορά το κυβερνητικό στρατόπεδο. Η βαριά πολιτική δήλωση του Κώστα Καραμανλή, παρά την μετέπειτα διευκρινιστική του δήλωση, αποκάλυψε την ύπαρξη ενός εσωτερικού ρήγματος στην ΝΔ που τόσα χρόνια ήταν κρυμμένο και ανενεργό. Πολλοί πίστευαν ότι η παλιά αντίθεση Καραμανλικών-δεξιών και Μητσοτακικών-κεντρώων είχε ξεπεραστεί οριστικά, πλην αποδείχθηκε ότι υπάρχει και εύκολα μπορεί να φέρει μεγάλο εσωκομματικό σεισμό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευτύχησε να είναι ο μοναδικός αρχηγός της ΝΔ που επί έξι χρόνια (τα τρία ως πρωθυπουργός) πορεύτηκε δίχως εσωκομματική αντιπολίτευση. Είτε διότι καλή τη πίστη τον άφηναν να κάνει την δουλειά του, είτε διότι η κυριαρχία του ήταν τόσο απόλυτη που κανείς δεν τολμούσε να κινηθεί εναντίον του. Τώρα την απέκτησε κι αυτός την αντιπολίτευση του. Δεν ξέρουμε πότε και πως θα ξαναεκδηλωθεί, πάντως η «κυρία» έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων της και δήλωσε «παρούσα».
Ο τρίτος, Νίκος Ανδρουλάκης
Ανάμεσα στους δυο μεγάλους ή στις παρυφές τους, κινείται ο τρίτος της πολιτικής παρέας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης βρέθηκε στο επίκεντρο της υπόθεσης των παρακολουθήσεων, αλλά κατά που δείχνουν οι μετρήσεις όχι και στο επίκεντρο της προτίμησης των πολιτών. Έχει την πλήρη συμπαράσταση όλων για το ανάρμοστο κακό που τον βρήκε, όλοι συντάσσονται μαζί του στο αίτημα να αποκαλυφθούν οι λόγοι της «νόμιμης» παρακολούθησης του, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αποφάσισε να τον κάνει και ρυθμιστή των πολιτικών μας πραγμάτων. Η προσπάθεια του να γίνει ο δεύτερος πόλος δεν στέφεται με επιτυχία, ο Τσίπρας παραμένει κυρίαρχος στην κεντροαριστερά. Απλώς η ιστορία των παρακολουθήσεων του επέτρεψε να ξεφύγει προσωρινά από την μέγγενη του ερωτήματος «με ποιον θα πας μετεκλογικά», του έδωσε το ηθικό δικαίωμα να λέει «πρώτα διαλεύκανση και μετά συζήτηση για το μέλλον». Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πήρε μια ουρανοκατέβατη βολική αναβολή για τις απαντήσεις του. Ως πότε όμως;
Μη αυτοδυναμία: Η χειρότερη εκδοχή για τη χώρα
Ένα λογικό παρεπόμενο όλης αυτής της συχνά παρατραβηγμένης κουβέντας περί του Ανδρουλάκη, προέκυψε στα μέσα της εβδομάδας, όταν ξέσπασε ξαφνικά μια από καιρό κλειστή συζήτηση, περί αλλαγής του εκλογικού νόμου. Ο πρωθυπουργός είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να προχωρήσει σε μεγιστοποίηση του μπόνους για το πρώτο κόμμα, η ακραία αντιπαράθεση όμως που προέκυψε κονιορτοποίησε κάθε πιθανότητα σύγκλησης και στοιχειώδους συνεννόησης ανάμεσα στα κόμματα. Αυτό πρακτικά ακυρώνει κάθε πιθανότητα να δημιουργηθεί κυβέρνηση, αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία κάποιου κόμματος. Είναι η χειρότερη εκδοχή για τα πολιτικά μας πράγματα, με δεδομένο ότι η χώρα διανύει μια περίοδο μεγάλου εθνικού κινδύνου, ο οποίος ενδέχεται να εκδηλωθεί μόλις οι Τούρκοι αντιληφθούν ότι στην Ελλάδα υπάρχει κενό εξουσίας. Είναι επίσης εξίσου επικίνδυνο το γεγονός ότι όλος ο πλανήτης και ιδιαίτερα η Ευρώπη περνούν μια τεράστια ενεργειακή κρίση, η αντιμετώπιση της οποίας απαιτεί δύσκολες αποφάσεις και γρήγορες κινήσεις.
