ΠτΔ: Πίσω από τις «κουρτίνες»

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press

του Δ. Γιαννακόπουλου

Η αφώτιστη και εν πολλοίς προβληματική ιστορία του πολιτειακού διατρέχει όλες τις περιόδους της αβασίλευτης δημοκρατίας αρχής γενομένης από το 1924. Σήμερα έναν αιώνα μετά η Προεδρία της Δημοκρατίας ενδιαφέρει λίγους στον δημόσιο λόγο και ενίοτε καλλιεργεί προσδοκίες πολιτικών εξελίξεων, αλλά τίποτα περισσότερο από τη στιγμή μάλιστα που σε αυτή τη συγκυρία η μεγάλη διαφορά της κυβέρνησης από τα κόμματα της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης διευρύνεται έτι περαιτέρω.

Στο μακρινό λοιπόν 1924, μετά το δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου καταργείται η μοναρχία και εκλέγεται πρώτος πρόεδρος του προεδρευόμενου θεσμού ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης που υπηρετούσε ως αντιβασιλέας διορισθείς από την «επαναστατική- μη εκλεγμένη δηλαδή – κυβέρνηση» του Νικ. Πλαστήρα.

Ο δε -κακήν κακώς- διάδοχος του Κουντουριώτη το 1925, ο έτερος στρατιωτικός Θεόδωρος Πάγκαλος ανήλθε στην εξουσία πραξικοπηματικά και ένα χρόνο αργότερα ο Κουντουριώτης ξαναπήρε τη θέση έως το 1929 όπου υπηρέτησε, κατόπιν εκλογών, ο Αλέξανδρος Ζαϊμης. Ο Ζαϊμης, εκ των μεγαλύτερων πολιτικών γόνων, είχε διατελέσει 8 φορές πρωθυπουργός και αναρίθμητες κυβερνητικός αξιωματούχος. Δεν ήταν ακριβώς αντιβασιλικός, ούτε Βενιζελικός. Η όποια μορφή πολιτεύματος λειτουργούσε συμπληρωματικά, ως μέσο διατήρησης του στα υψηλότερα αξιώματα του από τα οποία αποχώρησε το 1935 στην προχωρημένη για την εποχή ηλικία των 78 ετών ενώ το επόμενο έτος απεβίωσε και τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς.

Ομοίως θολή είναι η εικόνα στη Μεταπολίτευση, τηρουμένων των αναλογιών, των δημοκρατικών συνθηκών, των προσώπων, της παρακαταθήκης των ως Προέδρων της Δημοκρατίας και των παρασκηνίων προ της εκλογής των.

Ένα πρόσωπο, ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, εκ των πρωταιτίων της Χούντας το 1967 και διορισθείς «πρόεδρος της επαναστατικής κυβέρνησης», της δεύτερης χούντας, του Γ. Ιωαννίδη τον Νοέμβριο του 1973, ορκίζει την «κυβέρνηση σωτηρίας» του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 και παραδίδει τη σκυτάλη στον επίσης μεταβατικό Μιχάλη Στασινόπουλο τον Δεκέμβριο του 1974.

Ο καθηγητής και έως το 1969 πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας εξελέγη μόνο με τις ψήφους των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος (σς 206 από τους 220) έχοντας λίγο νωρίτερα (17 Νοεμβρίου) εκλεγεί βουλευτής Eπικρατείας με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ.

Η Μεταπολίτευση ξεκίνησε στραβά παρότι με αξεπέραστη πλειοψηφία (52,72%) στις εθνικές κάλπες και 69,2% στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, οι πολίτες απελευθέρωσαν πλήρως το πολιτικό σύστημα από τα βαρίδια του παρελθόντος.

Υπήρξαν σφοδρότατες αντιδράσεις για την επιλογή Στασινόπουλου που ως πρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου συμμετείχε στις επιτροπές αναθεώρησης του Συντάγματος την περίοδο 1967-1968 όπως άλλωστε ο προκάτοχος του στο ΣτΕ, μετέπειτα αν. πρωθυπουργός του καθεστώτος, Χαρ. Μητρέλιας και οι συνάδελφοι τους Αρεοπαγίτες Κ. Κόλλιας, πρώτος πρωθυπουργός του Γ. Παπαδόπουλου και Κ. Θεράπος, υπ. Δημόσιας Τάξης κατά τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Η μάχη των διανοούμενων

Ένας εκ των «βαθύτατα απογοητευμένων» ήταν και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο οποίος στις πρώτες προεδρικές εκλογές, τον Ιούνιο του 1975, κατήλθε ως υποψήφιος προτεινόμενος από την Ένωση Κέντρου, απέναντι στον Κωνσταντίνο Τσάτσο. Επρόκειτο για 2 κορυφαίους διανοούμενους που ουδέποτε πριν ή μετά από αυτούς διέθετε η πολιτική τάξη. Ο μεν Κανελλόπουλος (1902) καθηγητής Φιλοσοφίας στα 32 του και κάτοχος της έδρας Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, ο δε Τσάτσος (1899) καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου στη Νομική Αθηνών. Αμφότεροι γνωρίζονταν από τα ακαδημαϊκά έδρανα της Χαϊλδέμβργης το 1925 και από το 1933 εξέδιδαν μαζί το περιοδικό «Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των επιστημών» διοργανώνοντας προπολεμικώς, κύκλους διαλέξεων για τον σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Το πλήγμα για την επιστημονική κοινότητα ήταν πολύ σοβαρό και κρίθηκε απαραίτητο να …ξεχαστεί. Ο δεύτερος αναδείχθηκε από τη Βουλή στις 20 Ιουνίου 1975 ΠτΔ με 210 ψήφους και ο πρώτος τερμάτισε δεύτερος με μόλις 65 αλλά…

Παρουσία Τσάτσου

Ο καθηγητής Κ. Τσάτσος, ο οποίος συνέβαλε στη διαμόρφωση και ανανέωση, του Συντάγματος το 1975 ανέφερε στα απομνημονεύματα του ότι είχε συμφωνήσει με τον Κ. Καραμανλή να παραδώσει τη θέση εάν τη ζητούσε νωρίτερα, πριν τη λήξη της 5ετούς θητείας του. Ως πρόεδρος ήταν υποδειγματικός Συνέβαλε στην ισχυροποίηση του θεσμού αναλαμβάνοντας μέρος της πολιτικής δουλειάς του πρωθυπουργού, όπως την ανάδειξη των ελληνικών θέσεων στο «Σλαβομακεδονικό» και τη διατήρηση των ανώτατων επαφών του Καραμανλή με τον Τίτο, τον Νάσερ, τον Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν κτλ. Παροιμιώδης ήταν και ο τρόπος άσκησης των καθηκόντων του. Στις περισσότερες δραστηριότητες μετέβαινε με δικά του έξοδα, συμμετείχε ανελλιπώς σε πλήθος επιστημονικών συνεδρίων στο εξωτερικό (σς επίσης με ίδιους πόρους) ενώ βραβεύτηκε από πλήθος ευρωπαϊκών, αμερικάνικων και Ασιατικών πανεπιστημίων τα οποία επισκέπτονταν ιδιωτικά έως το τέλος της ζωής του, το 1987.

Η μνημειώδης συνύπαρξη

Στις 5 Μάϊου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκλέγεται στην 3η ψηφοφορία με 183 ψήφους Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η Ν.Δ. διέθετε πλειοψηφία 172 εδρών κι έτσι, βάσει της ισχύουσας τότε συνταγματικής επιταγής, αναζητήθηκε και επιτεύχθηκε η στήριξη από βουλευτές μικρότερων κομμάτων (Φιλελεύθεροι, ΕΔΗΚ, ΚΟΔΗΣΟ). Ενάμιση χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 1981, ξεκινά η μνημειώδης συνύπαρξη με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ευάνθης Χατζηβασιλείου, «ο Καραμανλής αποφάσισε εξ΄ αρχής ότι οι υπερεξουσίες θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές εάν δεν χρησιμοποιούνταν: εάν δηλαδή παρέμεναν ως έμμεση απειλή, για να αποστρέψουν τη ρήξη με τη Δύση και να ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν τον Παπανδρέου να αποδεχθεί τη δυτική ταυτότητα της χώρας». Το καλοκαίρι του 1983 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επαναδιαπραγματεύτηκε τους όρους ένταξης της στην ΕΟΚ και στα μέσα Ιουλίου 1983 ανανέωσε για μια 5ετία την παραμονή των Αμερικανικών βάσεων στη χώρα. Η ρητορική της ρήξης («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «έξω από το ΝΑΤΟ, έξω από την ΕΟΚ») εγκαταλείφθηκε από τον Α. Παπανδρέου χάρη στη στάση Καραμανλή ο οποίος «τόνιζε στους Αμερικάνους και Ευρωπαίους συνομιλητές του την ανάγκη να βοηθήσουν τον Παπανδρέου να επιλέξει μια μετριοπαθή, φιλοδυτική πολιτική». Ως πλήρως ενεργός πολιτικός ο Καραμανλής, με πρότερη πρωθυπουργική εμπειρία 15 ετών, άσκησε την επιρροή του στον Λευκό Οίκο, στο Παρίσι, τη Βόνη κτλ να δεχθούν τον Παπανδρέου.

Σύννεφα

Η μεταξύ τους σχέση πάντως κινδύνευσε αρκετές φορές να διαρραγεί. Εκεί ανελάμβαναν μεσολαβητικό ρόλο οι άμεσοι συνεργάτες τους Πέτρος Μολυβιάτης και Αντώνης Λιβάνης. Τα πράγματα έδειχναν να εξελίσσονται ομαλά αν και ο Παπανδρέου διατύπωνε ενίοτε παράπονα όπως για το διάγγελμα Καραμανλή τις παραμονές των Ευρωεκλογών του 1984, το οποίο είχε χαρακτηρίσει υποστηρικτικό προς τον κορυφαίο πρώην υπουργό του και πλέον πρόεδρο της ΝΔ Ευάγγελο Αβέρωφ. Ωστόσο τον διαβεβαίωνε δημοσίως ότι θα του ανανεώσει τη θητεία.

Αλλαγή στάσης, Κανελλόπουλος

Στις 10 Μαρτίου 1985, ο Παπανδρέου αιφνιδιάζει προτείνοντας τον αρεοπαγίτη Χρήστο Σαρτζετάκη για την προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής παραιτείται αμέσως και στη θέση του μετακινείται… μεταβατικά, για δύο εβδομάδες έως την έναρξη των ψηφοφοριών, ο πρόεδρος της Βουλής Γιάννης Αλευράς. Δεκαετίες αργότερα, κατά την παρουσίαση βιβλίου για τον Παν. Κανελλόπουλο, ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και μέλος του κλειστού Πολιτικού Γραφείου εκείνης της περιόδου, αποκάλυπτε ότι ο Παπανδρέου είχε πρωτίστως απευθυνθεί στον Κανελλόπουλο ωστόσο εκείνος είχε αρνηθεί και για ουσιαστικούς λόγους (ήταν 83 ετών και απεβίωσε λίγο μετά, το 1986).

Σαρτζετάκης και ΚΚΕ

Στις 29 Μαρτίου 1985 ο Σαρτζετάκης με τη διαδικασία των «χρωματιστών ψηφοδελτίων», την αμφισβητούμενη 180η «ψήφο Αλευρά» και τη στήριξη του ΚΚΕ αναδεικνύεται στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Υποστηρίχθηκε -νομικώς- ότι ο πρόεδρος της Βουλής δεν έπρεπε να λάβει μέρος στην ψηφοφορία ως εκτελών –παραλλήλως- χρέη Προέδρου της Δημοκρατίας. Η διαδικασία σημάδεψε τη λειτουργία του Κοινοβουλίου όπως σημάδεψε την Προεδρία η παρουσία Σαρτζετάκη. Επί των ημερών του άλλοτε θρυλικού εισαγγελέα που ανέδειξε τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ από παρακρατικούς τον Μάιο του 1963 στη Θεσσαλονίκη, συνέβησαν ανεκδιήγητες καταστάσεις. Τον ακολουθούσαν προσωνυμία όπως το «αγκαλίτσας», ένα παιδικό λούτρινο με ενσωματωμένο λαμπάκι το οποίο αναβόσβηνε και το κουνούσαν επιδεικτικά σε πολιτικές συγκεντρώσεις της εποχής δημοφιλείς ηθοποιοί όπως η Ρένα Βλαχοπούλου, η Ρένα Παγκράτη, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Γιώργος Σίσκος κτλ. Είχε απορρίψει αίτημα χάρητος του ομοφυλόφιλου δολοφόνου Χρήστου Ρούσου (σς την απένειμε το 1990 ο Κ. Καραμανλής), ενώ διέμενε οικογενειακώς στο Προεδρικό Μέγαρο έως ότου φτιάξει την πολυτελή κατοικία του στην Εκάλη.

Η επιστροφή Καραμανλή

Η δεύτερη θητεία Καραμανλή ξεκίνησε στις 4 Μαϊου 1990 μετά από 5 ψηφοφορίες και εθνικές εκλογές, τον Απρίλιο του 1990. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τήρησε έως το τέλος την υπόσχεση του. Στην πρώτη ψηφοφορία ο Σαρτζετάκης -υποστηριχθείς από ΠΑΣΟΚ και ενιαίο ΣΥΝ – ως μοναδικός υποψήφιος, έλαβε 151 βουλευτές. Παρών ψήφισαν 148 και ένας απουσίαζε. Στην δεύτερη ψηφοφορία (25 Φεβρουαρίου 1990) το ΠΑΣΟΚ στήριξε Αλευρά ο οποίος έλαβε 127 ψήφους και ο Χρ. Σαρτζετάκης 21. Άκαρπη ήταν και η 3η κατά σειρά ψηφοφορία της 3ης Μαρτίου 1990. Έτσι προκηρύχθηκαν εκλογές τις οποίες η ΝΔ κέρδισε με αυτοδυναμία και οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Στην 4η λοιπόν απόπειρα, στις 30 Απριλίου, παρουσιάζεται ο Κ. Καραμανλής λαμβάνοντας 149 ψήφους έναντι 123 του Ι. Αλευρά. Ο Χρ. Σαρτζετάκης «σβήνεται» από τον χάρτη καθώς ο Συνασπισμός υποστήριξε τον Κ. Δεσποτόπουλο. Στο διάστημα που μεσολάβησε έως την 5η ψηφοφορία, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση ότι είχε γίνει λάθος στην κατανομή των εδρών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα, οπότε στη Νέα Δημοκρατία δόθηκε και η δεύτερη έδρα της Κέρκυρας που αφαιρέθηκε από το ΠΑΣΟΚ και πλέον η κυβέρνηση βρέθηκε με 152 έδρες στη Βουλή και το ΠΑΣΟΚ με 122 έδρες. Με τη στήριξη και της ΔΗΑΝΑ του Κ. Στεφανόπουλου, ο Καραμανλής στα 83 του πια επανεξελέγη ΠτΔ.

Σύσκεψη

Στις 13 Απριλίου 1992 συγκαλείται σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Καραμανλή όπου επιχειρήθηκε να βρεθεί κοινή γραμμή για το θέμα των Σκοπίων. Στο ανακοινωθέν αναφέρονταν τα εξής: «Η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν υπάρχει η λέξη Μακεδονία».

Στεφανόπουλος από Σαμαρά

Ο υπουργός Εξωτερικών Αντ. Σαμαράς αποπέμφθηκε και το καλοκαίρι του 1993 ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη η οποία στις εκλογές του Οκτωβρίου του ιδίου έτους έλαβε 4,88% εκλέγοντας 10 βουλευτές. Το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε με 46,88% στην εξουσία και ο Κ. Στεφανόπουλος που είχε αποτύχει να βάλει τη ΔΗΑΝΑ στη Βουλή, υποδείχθηκε υποψήφιος για την Προεδρία από τον Αντώνη Σαμαρά. Τα γκάλοπ της περιόδου εμφάνιζαν τη ΝΔ του Μ. Έβερτ να έχει πάρει ξανά κεφάλι από το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου ο οποίος ήδη αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Η εκλογή του Αχαιού πολιτικού επιτυγχάνεται με 181 ψήφους. Από τη ΝΔ ο Αθ. Τσαλδάρης έλαβε 109. Συνεπώς ο Στεφανόπουλος, τον οποίο απέφυγε να συγχαρεί ο Μητσοτάκης εκείνη τη νύχτα της 8ης Μαρτίου 1995, δεν ήταν υπερκομματικός υποψήφιος. Όπως γράφεται έκτοτε: «Κατά τη διάρκεια της θητείας του κατάφερε να προσδώσει νέα αίγλη στο θεσμό του Προέδρου και να συγκεντρώσει πολύ μεγάλη δημοτικότητα από τον ελληνικό λαό. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν η πατριωτική στάση του και οι επικριτικές δηλώσεις στις οποίες προέβη έναντι του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Ελλάδα το 1999».

Επανεκλογή και παράπονα

Πέντε χρόνια αργότερα, παραμονές των εθνικών εκλογών του Απριλίου 2000, ο Στεφανόπουλος επανεκλέγεται ΠτΔ με 269 ψήφους (αυτή τη φορά υποστηρίχθηκε και από τη ΝΔ). Το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου του 1999, η εγκληματική διαχείριση από κυβερνητικής πλευράς του φονικού σεισμού που έπληξε την Αττική, όπως και οι αθρόες «ελληνοποιήσεις» ψηφοφόρων, προερχόμενων από το «ανατολικό μπλοκ», ουδόλως τον απασχόλησαν. Περαιτέρω, στις 29 Αυγούστου 2001, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρέδωσε στον Κ. Στεφανόπουλο κείμενο διαμαρτυρίας για την εξάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, το οποίο έφερε 3 εκατομμύρια υπογραφές. Ο Πρόεδρος απάντησε στον Αρχιεπίσκοπο πως «δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το θέμα των ταυτοτήτων και οι πάντες έχουν υποχρέωση συμμόρφωσης προς τους κανόνες του ισχύοντος δικαίου».

Οι 2 υποψήφιοι και η δεκαετία Παπούλια

Τον Δεκέμβριο του 2004, ο «φρέσκος πρωθυπουργός» Κώστας Καραμανλής καταλήγει στο πρόσωπο του Καρόλου Παπούλια ως διαδόχου του Κωστή Στεφανόπουλου, έχοντας εξετάσει νωρίτερα δύο ιδιαίτερες αξιοπρόσεχτες προσωπικότητες, τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ο Κ. Παπούλιας ο οποίος τη δεκαετία του 1990 είχε αντικατασταθεί από τον Θ. Πάγκαλο στο υπ. Εξωτερικών και έκτοτε δεν κατάφερε να εκλεγεί ούτε βουλευτής, έλαβε 279 ψήφους από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη προεδρική κάλπη της 8ης Φεβρουαρίου 2005. Ομοίως στις 3 Φεβρουαρίου 2010, αυτή τη φορά με πρόταση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ανανεώνει την παραμονή του στο Προεδρικό Μέγαρο με 266 ψήφους. Παρότι αρκετές φορές μεροληπτούσε υπέρ του «υιού του Ανδρέα», ιδίως το καλοκαίρι του 2009 όταν ο Παπανδρέου μπαινόβγαινε στο Προεδρικό «περισσότερες φορές από το σπίτι του», εν τούτοις η θητεία του δεν σημαδεύτηκε από «τρανταχτές αλχημείες». Συγκαλούσε συμβούλια αρχηγών, συμμετείχε σε διεθνή φόρα και γενικώς ήταν πειθαρχημένος. Τον χαρακτήριζε μεν η ρετσινιά του «δανειστή της ροζ βίλας» του Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφερε ωστόσο να κρατήσει πολλές αποστάσεις και να μην τεθεί στο επίκεντρο. Ο Παπούλιας είχε ορκίσει τους περισσότερους πρωθυπουργούς, τον Κ. Καραμανλή το 2007, τον Γ. Παπανδρέου το 2009, τον Λ. Παπαδήμο το 2011, τον Π. Πικραμμένο το 2012, τον Αντώνη Σαμαρά τον Αύγουστου του ιδίου έτους και τον Αλέξη Τσίπρα το 2015.

Από τον Δήμα στον Παυλόπουλο

Τον Δεκέμβριο του 2014 ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του πρώην αντιπροέδρου της ΝΔ, επί δεκαετίες βουλευτή και υπουργού Σταύρου Δήμα ο οποίος υποστηρίχθηκε και από το ΠΑΣΟΚ. Στην πρώτη ψηφοφορία της 17ης Δεκεμβρίου ο κ. Δήμας συγκέντρωσε 160 θετικές ψήφους, στη δεύτερη της 23ης Δεκεμβρίου έλαβε 168 όπως και στην 3η της 29ης Δεκεμβρίου. Εκείνη την ημέρα στο περιστύλιο της Βουλής ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος άφηνε δημοσίως ανοιχτό το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλ.Τσίπρα. Μοιραίως προκηρύχθηκαν κάλπες. Ο καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος, βουλευτής ΝΔ στην Α’ Αθηνών από το 1996, αποφάσισε να ολοκληρώσει την κοινοβουλευτική του πορεία και δεν συμμετείχε καν στις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου 2015. Νωρίτερα, είχε επιτελέσει το καθήκον του ψηφίζοντας τον Σταύρο Δήμα και ετοιμαζόταν παράλληλα με τα πανεπιστημιακά του καθήκοντα στη Νομική Αθηνών να ασκήσει δικηγορία με έδρα το γραφείο του στην οδό Σκουφά.

Παρασκήνιο – δραστηριότητα

Στις 17 Φεβρουαρίου, εν μέσω θυελλωδών διενέξεων με την τρόικα και τους επικεφαλής της ΕΕ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τον προτείνει ως διάδοχο του Κ. Παπούλια. Το ίδιο μεσημέρι ο καθηγητής επισκέπτεται τον Κ. Καραμανλή στο γραφείο του στην πλατεία Μαβίλη και το απόγευμα δέχεται την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ένας κατεξοχήν φιλελεύθερος πολιτικός, με προϋπηρεσία στην Προεδρία από την εποχή του Μιχ. Στασινόπουλου, νομικός σύμβουλος του Κων. Καραμανλή κατά τη 10ετή προεδρία του και κορυφαίος υπουργός των κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή (2004-2009) εκλέγεται με 233 ψήφους κατόπιν υπόδειξης του μοναδικού αριστερού πρωθυπουργού της χώρας και ορκίζεται στις 13 Μαρτίου 2015. Ο Κυρ. Μητσοτάκης απείχε από την ψηφοφορία, ωστόσο δεν διαγράφτηκε από τον πρόεδρο του Αντ. Σαμαρά.

Το καλοκαίρι του 2015, έπειτα από το ανεκδιήγητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, την αναστολή πληρωμών οφειλομένων δόσεων στους πιστωτές και τα capital controls (περιορισμούς στις συναλλαγές με τα «60ευρα»), ο Πρ. Παυλόπουλος κατέβαλε από κοινού προσπάθειες με τον διοικητή της ΤτΕ Γ. Στουρνάρα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ε.Ε.

Τον Δεκέμβριο του 2017 σε έντονο διάλογο με τον Τούρκο ομόλογο του Ρ.Τ. Ερντογάν υπογράμμισε ότι η Συνθήκη της Λωζάννης είναι αδιαπραγμάτευτη εξουδετερώνοντας πολιτικά και επιστημονικά, ως καθηγητής Διοικητικού Δικαίου, την επιχειρηματολογία του αντιπάλου του.

Η εικόνα του επλήγη όταν στην πολύκροτη υπόθεση της Novartis κατηγορήθηκε ευθέως από επιτελείς της ΝΔ ότι «έριχνε νερό στον μύλο των Τσίπρα και Καμένου μέσω του Παπαγγελόπουλου». Επίσης στα μεγάλα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης ενάντια στη «Συμφωνία των Πρεσπών» εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές αλλά και πολιτικοί του ζητούσαν να παραιτηθεί «πριν πέσουν οι υπογραφές».

Η «Κατερίνα της συμπερίληψης»

Κάτι τέτοιο δεν έγινε και κάπως έτσι προέκυψε η «Κατερίνα της συμπερίληψης», κατά κόσμον  Αικατ. Σακελλαροπούλου η οποία στις 22 Ιανουαρίου 2020, ως μοναδική υποψηφία, εξελέγη με 261 ψήφους πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Διακρίθηκε για τις φιλοζωικές δράσεις και την προώθηση της woke ατζέντας με διαγγέλματα του επιπέδου: «Μέλημά μας πρέπει είναι η συμπερίληψη, η αναγνώριση του διαφορετικού, η προσήλωση στο ιδανικό της ανοικτής, πλουραλιστικής και συνάμα δίκαιης κοινωνίας. Κανείς δεν επιτρέπεται να μένει εκτός του κοινωνικού μας συμβολαίου».

Πενήντα βουλευτές της ΝΔ γύρισαν πλάτη στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, τους γάμους και την έμμεση αναγνώριση των τεκνοθεσιών που τόσο πολύ πρόβαλε η ΠτΔ, ενώ το τράνταγμα για την κυβερνώσα παράταξη ήταν αναλόγως δυνατό στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 όπου τα ποσοστά του κόμματος του Κυρ. Μητσοτάκη έπεσαν στο 28,5%. Όπως και ο συνάδελφος της δικαστικός, έτσι και η κ. Σακελαροπούλου (πρόεδρος του ΣτΕ έως το 2020) έμενε στο Προεδρικό Μέγαρο ζητώντας να γράφεται το όνομα της ως «Κατερίνα» και όχι «Αικατερίνη». Τέλος, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει γραμματολογικά τη λέξη συμπερίληψη κι η λεξικογραφική της ρίζα παραμένει αδιευκρίνιστη.