By 
Δεν ξέρω αν είναι όλοι οι λαοί της υφηλίου έτσι, πάντως εμείς οι Έλληνες το ‘χουμε το παράδοξο μέσα στο αίμα μας. Το είχε πει, άλλωστε, και σε ανύποπτο (πολύ παρελθόντα) χρόνο ο Κικέρωνας. «Οι Έλληνες χτίζουν μέγαρα λες και δεν θα πεθάνουν ποτέ και τρώνε λες και δεν θα ζήσουν άλλη μέρα».
Μας φωτογράφισε περίφημα ο Ρωμαίος ρήτορας κι αν έχουν περάσει είκοσι αιώνες από τότε, τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Με την πρώτη ευκαιρία, ορμάμε μαζικά στις εθνικές οδούς ή στα λιμάνια κι ας ουρλιάζαμε ως την προηγούμενη το βράδυ ότι οι τιμές της βενζίνης και των εισιτηρίων είναι απλησίαστες για τον μέσο Έλληνα. Ε, δεν πιστεύω ότι οι ορδές των φετινών εκδρομέων, που στριμώχτηκαν στα διόδια και στα καταστρώματα, ανήκαν μόνο στην ανώτερη οικονομική τάξη του τόπου. Ούτε καν μόνο στη μεσαία.
Ούτε πιστεύω ότι τα δραματικά τηλεοπτικά ρεπορτάζ της Μεγαλοβδομάδας στην Βαρβάκειο αγορά, που μετέφεραν μέσα στα σπίτια μας μια εικόνα αδυναμίας του Έλληνα νοικοκύρη να αγοράσει τα χρειαζούμενα για το πασχαλινό τραπέζι, ήταν πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας. Εκ του αποτελέσματος, φάνηκε άλλωστε.
Όσο για τα ουρλιαχτά της αντιπολίτευσης ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα (αν όχι στο κέντρο) μιας δραματικής ανθρωπιστικής κρίσης, που όμοια της δεν έχει ξαναγνωρίσει ο τόπος, από ένα σημείο και πέρα ξεφεύγουν από την περιοχή της υπερβολής και εισβάλλουν στα οικόπεδα της γελοιότητας.
Να εξηγούμαστε. Το ηλεκτρικό έχει ακριβύνει πολύ, τα καύσιμα είναι σε δυσβάστακτο επίπεδο και το σούπερ μάρκετ τρώει περισσότερο χρήμα απ’ όσο παλιότερα. Θα ήταν σαχλό εκ μέρους μου να γράψω ότι δεν τρέχει τίποτα. Τρέχει και παρατρέχει. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να υποστηρίξουμε ότι ζούμε σε μια ρημαγμένη χώρα με πεινασμένους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Στο τέλος-τέλος, σαράντα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ μοίρασε η κυβέρνηση τα τρία προηγούμενα χρόνια, πώς διάβολο αυτός ο πακτωλός χρήματος κατέληξε (αν πιστέψουμε τους Αλέξηδες) να φτωχύνει τον μέσο Έλληνα; Και τέλος πάντων, να κάνει κριτική κάποιος που όταν είχε την ευκαιρία του μοίρασε λεφτά, θα του αναγνωρίζαμε το δικαίωνα να μιλά. Αλλά να φωνάζει αυτός που ρήμαξε το ελληνικό νοικοκυριό;
Σε μια οικονομία που καταρρέει, η ανεργία δεν πέφτει αλλά ανεβαίνει. Εδώ οι εργοδότες ψάχνουν εργαζόμενους και δεν βρίσκουν. Σε μια οικονομία που βιώνει την ύφεση και την αποεπένδυση, οι μακροοικονομικοί δείκτες πάνε κατά διόλου, δεν αποσπούν διθυράμβους από τους διεθνείς οργανισμούς. Μια οικονομία που φλερτάρει με τη χρεοκοπία, δεν αναβαθμίζεται από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Μια κυβέρνηση που είναι «η χειρότερη της μεταπολίτευσης» κατά Τσίπρα, δεν δίνει 9,6% αύξηση στους μισθούς μέσα σ’ ένα χρόνο. Διότι μπορεί να φωνάζουμε ότι το πενηντάρικο, τον μήνα, αύξηση δεν φτάνει, αλλά ας ψάξουμε άλλη χώρα που φέτος ή πέρυσι έδωσε τέτοιο ποσοστό αύξησης και μετά τα ξανασυζητάμε.
Φυσικά, όλοι θα θέλαμε να ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει πληθωρισμό, δεν έχει χρέος, δεν έχει κανένα πρόβλημα στην υγεία και στην πρόνοιά της, που έχει ετήσιο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης 10%. Κι εγώ,επίσης, θα ήθελα να παραμείνω πάντα νέος, όμορφος, υγιής και πλούσιος. Μόνο που η πραγματική ζωή ποτέ δεν είναι ιδεατή, πάντα κάποιο πρόβλημα θα προκύπτει και πάντα κάποιο εμπόδιο θα μπαίνει στον δρόμο μας. Είτε μιλάμε για την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή είτε για την εθνική μας ύπαρξη. Και πολύ θα θέλαμε όλοι μας, η παγκοσμιοποίηση να αφορά μόνο το fb, το twitter, τοtik-tok, τη μεταφορά των πολιτιστικών δρώμενωνκαι την άνεση των ταξιδιών, όχι τις πανδημίες, τις επιδράσεις των πολέμων ή τις εφοδιαστικές αλυσίδες. Αλλά τίποτα σε τούτη την πλάση δεν έχει μόνο μια καλή πλευρά, όλα έχουν και την καλή και την ανάποδη τους.
Δεν υπάρχουν τέλειες κυβερνήσεις, όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Υπάρχουν όμως κυβερνήσεις που πάνε τον τόπο λίγο πιο μπροστά και κυβερνήσεις που τον γυρίζουν προς τα πίσω. Και, ναι μεν, όλες οι αντιπολιτεύσεις κριτικάρουν και διαμαρτύρονται, αυτή είναι η δουλειά τους, υπάρχουν όμως αντιπολιτεύσεις που παρασύρονται από την εξαλλοσύνη τους κι άλλες που συγκρατούνται, υπερασπιζόμενες πρωτίστως τη δική τους σοβαρότητα. Υπάρχουν, επίσης, λαοί που καταφέρνουν να διατηρούν μια αίσθηση του μέτρου, αλλά και λαοί που είναι επιρρεπείς σε παραμύθια για λεφτόδεντρα και τεχνητούς παραδείσους. Είναι στο χέρι όλων μας να διατηρούμε εντός μας μιαν αίσθηση μέτρου και λογικής, παροτρύνοντας και τις ηγεσίες μας να κινούνται αντιστοίχως. Οι εθνικές και οικονομικές αυταπάτες και οι συλλογικές φαντασιώσεις για μεγάλα ανέξοδα άλματα, μόνο κακό μας κάνουν. Η δουλειά του μυρμηγκιού είναι που στο τέλος κερδίζει.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην TODAY PRESS τη νέα Free εφημερίδα που κυκλοφορεί κάθε Σάββατο
