By 
Τραγωδίες παντού και πάντα δυστυχώς θα υπάρχουν, αλλά το μεγάλο ζητούμενο είναι, ένα κράτος να έχει τη δύναμη και τη βούληση να τις ελαχιστοποιεί και να προστατεύει τη ζωή των πολιτών του. Το δικό μας κράτος, αδυνατεί να δει πέρα από τα «παπούτσια» του.
Χρειάστηκε το πολύνεκρο ναυάγιο του «Σάμινα» πριν 23 χρόνια, για να αυστηροποιηθούν οι κανόνες ασφάλειας στα επιβατηγά πλοία, ένας μεγάλος σεισμός στην Αθήνα για να ενισχυθεί ο αντισεισμικός κανονισμός στις κατασκευές, μια εθνική καταστροφή στο Μάτι για να λειτουργήσει το 112 και να γίνει δόγμα στην Πολιτική Προστασία οι εκκενώσεις περιοχών, μια τραγωδία στη Μάνδρα για να κατασκευαστούν αντιπλημμυρικά έργα και τώρα μια αδιανόητη εθνική καταστροφή στα Τέμπη για να ξαναρχίσουμε μια συζήτηση από το 2000 περί εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας.
Με λίγα λόγια, για να κάνουμε ως κράτος, ως πολιτικό σύστημα, ως εργολάβοι, συνδικαλιστές και ως κοινωνία ένα βήμα εκσυγχρονισμού μπροστά, πρέπει να περάσουμε πρώτα από μια τραγωδία και να θάψουμε δεκάδες νεκρούς σαν «θυσία» στο βωμό των προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων και της ανικανότητας μας.
Ποιός μπορεί να τα βάλει με τις διαχρονικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, με την ανεπάρκεια μιας απαθούς δημόσιας διοίκησης που αρνείται ακόμα να αξιολογηθεί, με ένα πολιτικό προσωπικό που ο μόνος στόχος του είναι η επανεκλογή του και με ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, επιρρεπές στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία των πολιτικών, που ικανοποιείται με προεκλογικά ψίχουλα;
Μόνο τραγωδίες σαν αυτή και στο Μάτι, μας ξυπνούν για λίγο από τον ύπνο του ωχαδερφισμού έως ότου πέσουμε ξανά σε αυτόν
Σιδηρόδρομοι μια τραγική ιστορία ανικανότητας
O εκσυγχρονισµός του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας µας ξεκίνησε πριν από 23 χρόνια, επί Σηµίτη, εν όψει και των Ολυμπιακών Αγώνων, με πολύ αργούς ρυθµούς.
Προχωρούσε τόσο αργά που για το τµήµα Λιανοκλάδι-∆οµοκός, µήκους 106 χλµ. χρειάστηκαν πάνω από 20 χρόνια να δοθεί στην κυκλοφορία. Το ηλεκτρονικό σύστημα σηματοδότησης –συμβατό με εκείνο των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών– εγκαταστάθηκε, αλλά δεν λειτούργησε λόγω βλαβών και δολιοφθορών, λέει η ΕΡΓΟΣΕ από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ.
Το έργο αποκατάστασης και αναβάθμισής του, που ξεκίνησε το 2014, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, έχοντας, ήδη, λάβει επτά παρατάσεις τα τελευταία εννέα χρόνια ανεβάζοντας το κόστος των εργολαβιών στα ύψη.
Το αρχικό κόστος της σύμβασης του 2014 από τα 41 εκατομμύρια ευρώ εκτινάχθηκε και ξεπέρασε κατά 50% τον αρχικό προϋπολογισμό, φέρνοντας την ΕΡΓΟΣΕ το 2018, μετά από έλεγχο της Επιτροπής Δημοσιονομικού Ελέγχου, υπόλογη για κακοδιαχείριση, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο των εργαζομένων Βασίλη Ζαβογιάννη.
Που πήγαν τα χρήματα;
Και σαν να μην έφταναν αυτά δολιοφθορές, από συνήθεις υπόπτους που ξηλώνουν ηλεκτρικά καλώδια για χαλκό καθυστερούν τα έργα και κοστίζουν δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει και στο μετρό και τον ΗΣΑΠ της Αθήνας, όπου ο έλεγχος γίνεται πια με ντρόουν, στις γραμμές προκειμένου να αποφευχθεί κάθε είδους δολιοφθορά.
Τρία κόμματα η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά εμπλέκονται σε αυτό το εθνικό σκάνδαλο που οδήγησε σε εθνική τραγωδία μαζί με εργολάβους και τα «golden boys» κάθε συστήματος και εταιρείας που πλούτισαν στη περίοδο χρεοκοπίας της χώρας.
Η κυβέρνηση οφείλει στη μνήμη των νεκρών να αποκαλύψει όλες τις πτυχές αυτού του διαχρονικού σκανδάλου ακόμα και αν χρειαστεί να ξύσει δικές της πληγές. Οφείλει επίσης να προχωρήσει σε ένα restart του κράτους, με εκείνους που πιστεύουν πως ο εκσυγχρονισμός σαν στόχος -κι όχι σαν λέξη- είναι η αναγκαία προϋπόθεση να ξεφύγει η Ελλάδα από τις κακοδαιμονίες της που την κρατούν αγκιστρωμένη πίσω.
Η φράση όμως του μηχανοδηγού, που αφού γνώριζε πως υπάρχει «σύγχυση» στις γραμμές είπε «Πάμε κι όπου βγει» θα στοιχειώνει αυτή την τραγωδία, το ίδιο με την εγκληματική αμέλεια του κράτους. Αλλά και η φράση του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη «αυτή είναι η Ελλάδα» για το ναυάγιο του «Σάμινα» δεν πρέπει να ειπωθεί ποτέ ξανά.
Εκσυγχρονισμός μια αναγκαία πορεία
Ο εκσυγχρονισμός που ως σύνθημα «βρώμισε» από τα σκάνδαλα εκείνης της εποχής κι από τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών στις αλλαγές και σίγουρα δεν ακούγεται εύηχα στα αυτιά των πολιτών ούτε και σήμερα, αποτελεί μονόδρομο για να πάψουμε να θρηνούμε θύματα ως μια τριτοκοσμική χώρα στις παρυφές της Ευρώπης.
Το σύγχρονο Μετρό της Αθήνας διαθέτει 19 ασφαλιστικές δικλείδες για να αποφευχθεί το ατύχημα. Το σιδηροδρομικό μας δίκτυο, αφήνει την ασφάλεια των πολιτών σε έναν σταθμάρχη.
Ο εκσυγχρονισμός πρέπει να γίνει εθνικό σύνθημα, να σαρώσει όλη τη μούχλα και τις αράχνες στις δομές του κράτους, την ανεπάρκεια και την ανικανότητα. Για να συμβεί, όμως, αυτό χρειάζεται μια μικρή επανάσταση, μια πανστρατιά, κομμάτων, προσωπικοτήτων, εργολάβων, συνδικαλιστών -που βγάζουν την ουρά τους απέξω ενώ προβάλλουν εμπόδια στην αξιολόγηση του προσωπικού- και πρωτίστως των πολιτών.
Το έργο είναι τιτάνιο, και δεν αρκεί η ψηφιοποίηση Πιερρακάκη, για να διασφαλιστεί η ζωή των παιδιών μας, που άδικα εξαερώθηκαν στο βωμό μιας πατρίδας που δεν σέβεται τους πολίτες της.
Πολιτική ευαισθησία αλλά…
Το τραγικό δυστύχημα ασφαλώς και θα επηρεάσει την πολιτική των κομμάτων και τον προεκλογικό αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Η παραίτηση του Κώστα Καραμανλή του αρμόδιου υπουργού, υπήρξε κίνηση σεβασμού προς τα δεκάδες θύματα της τραγωδίας. Δεν το είδε, όπως κάποιοι άλλοι, σαν «μια στραβή στη βάρδια του», ούτε έδωσε συνέντευξη τύπου, όπως οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ μετά το Μάτι που προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη με ψεύτικους χάρτες περί δήθεν σχεδιασμένου εμπρησμού.
Αυτά άλλωστε όλα θα κριθούν. Πέραν των αυτονόητων ευθυνών του σταθμάρχη θα πρέπει να διερευνηθούν και οι ευθύνες όλων των υπουργών Μεταφορών για τις καθυστερήσεις, τις εργολαβίες , τις συμβάσεις και φυσικά όλων των εταιρειών που δεν τήρησαν τις συμφωνίες που υπέγραψαν.
Μόνο έτσι η χώρα, θα μπορέσει να θρηνήσει τους νεκρούς της, να δείξει έμπρακτα τον σεβασμό της σε αυτούς και να κάνει πράξη το αίτημα «ποτέ ξανά».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
