By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
της Κωνσταντίνας Δ. Καρακώστα
Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότεροι συζητούν ότι δεν υπάρχει στη χώρα μια σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολίτευση. Ότι απουσιάζει ένας ουσιαστικός αντιπολιτευτικός λόγος που θα ασκεί έλεγχο στην πολιτική της κυβέρνησης. Η συντριπτική μάλιστα πλειονότητα όλων αυτών, εκφράζει ένα περίεργο αίσθημα στεναχώριας για την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρεί δηλαδή ότι, τη στιγμή της ισχυρής παντοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να μη διολισθήσει σε βαθιά παρακμή, προκειμένου να αντιπολιτεύεται με αξιώσεις το 41% της Νέας Δημοκρατίας.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί την αξία της αντιπολίτευσης στα δημοκρατικά καθεστώτα. Ειδικά, όμως, για όλους εκείνους που δηλώνουν απογοητευμένοι, ίσως θα ήταν περισσότερο χρήσιμο να ελέγξουν κατά πόσο ήταν γοητευμένοι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση. Να δουν, δηλαδή, με ειλικρίνεια κατά πόσο άξιζε ο ελληνικός λαός να εμπιστευτεί να τον κυβερνήσουν αυτοί που σήμερα ασκούν την πιο δριμεία κριτική στις τακτικές του κόμματος που υπηρέτησαν από τις υπουργικές θέσεις που τους έδωσε.
Η ειλικρίνεια θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου ακόμη και για τις πιο προβεβλημένες και αξιόλογες περιπτώσεις των βουλευτών του πρώην ΣΥΡΙΖΑ και της νυν Νέας Αριστεράς. Δεν ξεχνιέται λόγου χάρη η περίπτωση της Αχτσιόγλου, όταν παραμονές εκλογών Ιανουαρίου 2015 σε περιοδεία της στην Καστοριά υπερθεμάτιζε: «Η κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων θα είναι η πρώτη πράξη της αριστερής κυβέρνησης». Υποσχέθηκε «στήριξη χαμηλοσυνταξιούχων, επαναφορά της 13ης σύνταξης… κατάργηση του φόρου-λαιμητόμου, του ΕΝΦΙΑ». Ενώ δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι: «Το σύνθημα “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” από τη Δευτέρα θα γίνει πραγματική πολιτική». Το θέμα δεν είναι αν εφάρμοσε έπειτα ως Υπουργός Εργασίας όσα έταξε. Το θέμα είναι πως όταν έγινε υπουργός, κατέβασε από τους διαδικτυακούς της λογαριασμούς όλη την προηγούμενη πολιτική της δράση σα να μην υπήρχε ποτέ.
Το ίδιο χαρακτηριστική της κυβερνητικής μεθόδου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και η περίπτωση του Σταύρου Παπασταύρου. Όχι μόνο τον κατηγόρησαν για την συμμετοχή του στη λίστα Λαγκάρντ, αλλά χρησιμοποίησαν και φωτογραφία του σε προεκλογικό σποτ τους τον Σεπτέμβριο του 2015. Γράφοντας με πηχυαίους τίτλους «Η ιστορία έχει μνήμη», παρουσιαζόταν ο Τσίπρας να βεβαιώνει πως όλοι «θα ελεγχθούνε ένας προς έναν». Τελικά, αποδείχθηκε αμετάκλητα πως δεν υπήρχε καμία συμμετοχή του Παπασταύρου στη λίστα. Ο ίδιος έλαβε απαλλακτικό βούλευμα, δικαιώθηκε δικαστικά και πολιτικά, χωρίς ποτέ ωστόσο να παραδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική εξόντωση που του είχε μεθοδεύσει.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς μπορεί κανείς να λυπάται όταν δεν έχει για αντιπολίτευση ανθρώπους που χρησιμοποιούν τακτικές σοβιετίας. Πώς μπορεί κανείς να ξεχνά τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015-2019. Ο πόλεμος χαρακωμάτων και οι τοξικές αντιπαραθέσεις της Προοδευτικής Συμμαχίας, είναι θλιβερό θέαμα μόνο όταν αναλογιζόμαστε ότι οι πρωταγωνιστές της κάποτε μας κυβέρνησαν. Αυτοί, όσο απομακρύνονται από την ελπίδα να ξανακυβερνήσουν, θα επιβεβαιώνουν ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως αντιπολίτευση. Λειτούργησαν ως κυβέρνηση γιατί είναι σε θέση να παραμερίσουν τα πάντα προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Μια εξουσία που θεωρούν ακράδαντα ότι τους ανήκει λόγω ενός ανύπαρκτου ηθικού πλεονεκτήματος. Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτούς δεν μπορούν να σβήσουν την Ιστορία. Η Ιστορία δε σβήνεται. Όχι μόνο από το διαδίκτυο, αλλά κυρίως από τις αναμνήσεις όλων μας.
- Η συγκολλητική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η εξουσία ενδεδυμένη με τον μανδύα του άσπιλου αγωνιστή.
- Ο Παπασταύρου δικαιώθηκε δικαστικά και πολιτικά, χωρίς ποτέ να παραδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική εξόντωση που του είχε μεθοδεύσει.
- Όσοι δηλώνουν απογοητευμένοι για την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, καλό θα ήταν να ελέγξουν κατά πόσο υπήρξαν γοητευμένοι από τη διακυβέρνησή του.
Κωνσταντίνα Δ. Καρακώστα
Επίκουρη Καθηγήτρια Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας
