By 
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη TODAY PRESS του Σαββάτου
Θέατρο Μπέλλος, τέσσερις αριστουργηματικές παραστάσεις με μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό κι αξιοσημείωτο αποτύπωμα στην ούτως ή άλλως ταραγμένη περιδινούμενη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Ξεκινώντας από το εμβληματικό, ανεπανάληπτο, φουτουριστικό και πάντα επίκαιρο «Υπόμνημα» του Βάσλαβ Χάβελ, το Θέατρο Μπέλλος στεγάζει μόνον επιτυχίες που αγγίζουν λεπτές χορδές τού μεταμοντέρνου ανθρώπου.
Είχα την χαρά και την τιμή να υποδυθώ τον σχεδόν βουβό ρόλο αυτού τού έργου την θεατρική περίοδο 1989-1990 στο τότε «Θέατρο Μοντέρνοι Καιροί» (νυν «Θέατρο τής Ημέρας»), αμέσως πριν δώσω κατατακτήριες εξετάσεις και εισαχθώ στο νεοσύστατο τότε Τμήμα Θεατρικών Σπουδών τού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ακούγοντας τώρα (σε άλλη μετάφραση) τη μόνη καίρια και αποστομωτική φράση που εκστομίζει εκείνο το δραματικό πρόσωπο ανατρίχιασα: «Ζήτω η ζωντανή ανθρώπινη γλώσσα!!!». Μισόν αιώνα πριν ο μεγάλος αυτός δραματουργός είχε προβλέψει την ρομποτική, την τεχνητή νοημοσύνη και είχε καυτηριάσει την ξύλινη γλώσσα των γραφειοκρατών της εποχής του!!!
Είναι σαν την μία και μοναδική φράση που λέει ο βωβός κατά τα άλλα Πυλάδης προκειμένου να παρακινήσει τον αμφίθυμο Ορέστη να προβεί στην μητροκτονία τής φόνισσας Κλυταιμνήστρας.
Αυτοί οι ρόλοι είναι οι πλέον δύσκολοι, οι πιο απαιτητικοί γιατί απαιτούν ενεργούν σωματική συμμετοχή τού ηθοποιού με τα λεγόμενα παραγλωσσικά σημεία που εγγράφονται απευθείας στο υποσυνείδητο τού επαρκούς (αλλά και του μέσου) θεατή.
Η παντομίμα είναι το πρώτο είδος τελεστικής πράξεως προκειμένου να επιτευχθεί η καλλιτεχνική συνδέσμευση όλων των συμμετεχόντων εις παραμυθίας κοινωνίαν.
Στη συγκεκριμένη παράσταση το έργο παρουσιάζεται με τον πρωτότυπο τίτλο του “Memorandum” και με μια πλειάδα σημαντικών αποτελεσματικών, εύθυμων ηθοποιών που δίνουν άλλες διαστάσεις στο πάντα ανατριχιαστικό αυτό κείμενο.
Ήλιος με δόντια, του Γιάννη Μακριδάκη
Το διεισδυτικό μυθιστόρημα για τη φωνή αυτού που αναγκάστηκε να σωπαίνει, για να μην προκαλεί τους «ευυπόληπτους και νοικοκυρεμένους», ανεβαίνει στη σκηνή. Γεννημένος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, σε μια παράγκα μέσα στο Φρούριο της Χίου, ο Κωνσταντής παλεύει με τις μνήμες, τις πληγές και τα πάθη μιας ολόκληρης κοινωνίας που τον κατέκρινε για τη διαφορετικότητά του και τον περιθωριοποίησε. «Έχω ένα προαίσθημα πως σήμερα θα πάει η ιστορία ως το τέλος, ναι, ναι…» λέει και ξαναλέει ο απόκληρος Κωνσταντής· ή «Ιδιώνυμο» ή «η δεύτερη μεγάλη ντροπή του Φρουρίου», όπως τον ξέρανε στη γειτονιά, στη φτωχιά προκυμαία της Χίου. Η παράσταση αξιοποιεί τον φρενήρη ρυθμό των σκέψεων του Κωνσταντή, για να μεταφέρει στη σκηνή, μέσω δύο ερμηνευτών, τη λησμονημένη ζωή ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και έζησε στο περιθώριο της ιστορίας.
Δραματοποιημένο Μυθιστόρημα
Διάρκεια: 90 ‘
Σκηνοθ.: Θ. Ζερίτης
Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα, του Ματέι Βίζνιεκ
Μέσα από ένα υπερρεαλιστικό πλαίσιο διαδραματίζεται η ρεαλιστική ιστορία του Βίγκαν και της Γιάσμινσκα, που επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιού που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσα εκμετάλλευσης για την παραγωγή κέρδους. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέχτηκε σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η Ίντα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κοινωνικό
Διάρκεια: 90 ‘
Σκηνοθ.: Αικ. Παπαγεωργίου
Μεμοράντουμ, του Βάτσλαβ Χάβελ
Μια πολιτική κωμωδία για την παράνοια της γραφειοκρατίας με φόντο το υπερρεαλιστικό –καφκικό– σύμπαν ενός δημόσιου οργανισμού. Πρωτοανέβηκε τη δεκαετία του ’70, οπότε και θεωρήθηκε σχόλιο κατά της Χούντας. Το έργο παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν σε έναν δημόσιο οργανισμό όταν μια νέα, ακατάληπτη τεχνητή γλώσσα κάνει την εμφάνισή της. Η χρήση της επιβάλλεται από το «σύστημα» για την ανταλλαγή της υπηρεσιακής αλληλογραφίας και κάπως έτσι ξεκινά μια σειρά καταιγιστικών εξελίξεων που φωτίζουν το πώς η αδηφαγία, η αισχροκέρδεια και ο ωχαδερφισμός μετατρέπονται σε ύψιστες αξίες για τους εργαζομένους. Η παράσταση αναδεικνύει την πιο κωμική, γελοία αλλά και τρομακτική πλευρά του συστήματος μέσα από το ευφυές κοινωνικοπολιτικό έργο του Τσέχου θεατρικού συγγραφέα και πρωτεργάτη της πτώσης του κομμουνισμού, που μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών από την Τσεχοσλοβακία διετέλεσε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.
Κωμωδία
Διάρκεια: 95 ‘
Σκηνοθ.: Αικ. Παπαγεωργίου
Ο ξεπεσμένος δερβίσης, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Το αριστουργηματικό αφήγημα για την κοινωνική απομόνωση και την πολιτισμική διαφορετικότητα εμποτίζεται με μουσική και τραγούδια, έναν παράλληλο μουσικό κόσμο εμπνευσμένο από τα προσωπικά βιώματα των ερμηνευτών και ψηφιακή ζωγραφική του Γ. Κόρδη. Ο αινιγματικός ήρωας του «Ξεπεσμένου Δερβίση» τριγυρίζει σαν αερικό στα σοκάκια της Ακρόπολης το φθινόπωρο του 1896, πίνοντας καμιά φορά τη μαστίχα του στο καφενείο «έμπροσθεν του Θησείου», αν κάποιος τον κεράσει. «Άστεγος, ανέστιος, φερέοικος, διωγμένος, εξωρισμένος», ο Δερβίσης είναι ο διαχρονικός ξένος. Κεντρικό σκηνικό της αφήγησης, το βουητό των θαμώνων που μπαινοβγαίνουν στο καφενείο μέχρι που αυτό κλείνει όταν έρχεται «η πεπρωμένη νυξ». Αυτή την κρύα και μοιραία νύχτα ο δερβίσης θα βρεθεί ολομόναχος στον δρόμο, μετά την αστυνομική διαταγή να κλείσει το καφενείο. Μην έχοντας που να κοιμηθεί, κατεβαίνει στην τότε ακόμα υπό κατασκευή σήραγγα του Θησείου.
Δραματοποιημένη λογοτεχνία
Διάρκεια: 75 ‘
Σκηνοθ.: Κ. Γεωργουδάκη
