By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τοday Press
Του Δρ. Κωνσταντίνου Μπούρα
Αρχίσανε πάλι οι θερινές θεατρικές εκδηλώσεις, φεστιβαλικές, εξωφεστιβαλικές, παραφεστιβαλικές. Θα ανάψουν τα χειλόφωνα, θα ακούμε διακοπτόμενες ρήσεις αρχαίων σε αβασάνιστες και άμουσες σύγχρονες διασκευές, θα δούμε αγύμναστα σώματα να προσπαθούν να κινησιολογηθούν χορεύοντας δήθεν, θα διαβάσουμε σε υπέρτιτλους αυτά που δεν ακούμε μήτε καν από την πρώτη σειρά.
Κάποτε, διδάσκανε ξιφασκία στις δραματικές σχολές, τραγούδι, χορό, ορθοφωνία (χωρίς «ψείρα»), κινησιολογία. Μέχρι και σπαθογραφίες πρόλαβα να παρακολουθήσω στην Σχολή τού Εθνικού.
Μάλιστα.
Και σήμερα; Κάθεσαι στις πρώτες πέντε σειρές τού κοίλου τής Επιδαύρου, σε ξεκουφαίνουν οι μουσικές από τα μεγάφωνα, αλλά εάν δεν διαβάσεις τους υπέρτιτλους νόημα δεν βγάζεις. Κι αφού διαβάσεις τους υπέρτιτλους πάλι νόημα δεν βγάζεις. Οι σύγχρονοι/σύγχρονες μεταφραστές και μεταφράστριες γρυ δεν σκαμπάζουν από αρχαία ελληνικά, ή από λατινικά, βεβαίως.
Μεταφράζουν από τα γερμανικά, από τα γαλλικά, από τις αυτόματες μηχανές τού Διαδικτύου… ο,τιδήποτε άλλο εκτός από το αυτονόητο: να σκύψουν μήνες, χρόνια, δεκαετίες, πάνω από το πρωτότυπο κείμενο και να εξετάσουν τα πραγματολογικά στοιχεία, την μορφοσυντακτική του δομή, την ρυθμολογία, την φιλοσοφία, την αισθητική, την υφολογία…
Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε.
Ναι, γι’ αυτό έχουμε φτάσει μέχρις εδώ, στον απόλυτο πολιτιστικό ξεπεσμό τού διαρκούς υβρεολογίου, του ωχαδερισμού, της πνευματικής οκνηρίας, της δοκησισοφίας, της παρεολατρείας, του παραγοντισμού, της… της…
Κάθε χρόνο διαμαρτυρόμεθα. Ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι κριτικοί τολμούν και θίγουν τα (κατά άλλους) «εν ου παικτοίς». Ε, και; Τι έγινε; Μετά την απομάκρυνσιν από το ταμείον (κι από το Πρώτο Νεκροταφείο) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!!
Τι πρέπει να γίνει; Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την ίδρυση τής περίφημης και πολυαναμενόμενης Ακαδημίας Παραστατικών Τεχνών με την ενεργό συμμετοχή εξειδικευμένων επαγγελματιών του κλάδου, εμπειρογνωμόνων, κριτικών…
Να θεσπιστούν μέσα από γνωμοδοτικές επιτροπές δικλείδες ασφαλείας ενάντια σε κάθε προχειρότητα και περιοριστική λογική. Οι συν-μωρίες ανθούν αρχαιόθεν εκεί όπου η Αλήθεια κι ο Ορθός Λόγος κονταροχτυπιούνται με την μετριότητα και την αναξιοκρατία. Πολλά τα κακώς κείμενα αυτού του πολύπαθου χώρου. Τα ίδια δεκαπέντε ονόματα ανακυκλώνονται κάθε χρόνο.
Πού είναι οι νέοι; Οι δοκιμαζόμενοι; Οι πειραματιζόμενοι; Ή μήπως κυριαρχούν οι «εμπορικοί αντιπρόσωποι» ληγμένων πρωτοποριών τής Εσπερίας; Και το μεταμοντέρνο έδωσε (ή παραδίνει) τη θέση του στη μετά- Μετανεωτερική εποχή. Η Ρομποτική Τεχνολογία και η Τέταρτη Βιομηχανική
Επανάσταση θα δοκιμάσουν ξανά τις αντοχές μας στον πάγκο τού Προκρούστη. Διερχόμενοι ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες νοησιαρχικής επιστήμης και ψυχρής τεχνολογίας, καλούμαστε να διασώσουμε την ανθρωπιά μας μέσα από την αξιοποίηση πανανθρώπινων πολιτιστικών
μνημείων που ανήκουν σε όλες και όλους μας.
Κανείς/καμία/ουδέν το μονοπώλιον έχει. Ας ακούσουμε τους νέους. Ας δώσουμε τόπο σε νέες
φωνές. Ας αφήσουμε τους παλαιούς στις δάφνες τους.
Και οι ηλικίες και οι «λογοτεχνικές»-«καλλιτεχνικές» γενεές πρέπει να βγαίνουν, να «κάθονται
στον πάγκο» και να αφήνουν τους νέους να δοκιμαστούν.
