By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Δημήτρη Καμπουράκη
Κεφάλαιο πρώτο. Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά ντουφέκια πέσαν, διότι στις αρχές της εβδομάδας δυο συνταξιούχοι πρωθυπουργοί αποφάσισαν να πάνε και να κάτσουν δίπλα-δίπλα σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών. Δεν ήταν καμιά βαριά πολιτική εκδήλωση απ’ αυτές που ταράζουν τα λιμνάζοντα πολιτικά νερά του τόπου ή κάποια σύναξη εμπνευσμένων πολιτικών διανοητών που ανοίγει καινούριες λεωφόρους στην πολιτική σκέψη και δράση. Ήταν απλώς μια πολύ χαριτωμένη γιορτούλα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, στην οποία βραβεύονται οι επιτυχημένες και καινοτόμες επιχειρήσεις, ενώ με την ευκαιρία δίνουν και επαίνους σε αθλητές και ομάδες που πήγαν καλά την προηγούμενη χρονιά.
Σ’ αυτή την γιορτή λοιπόν, αποφάσισαν να πάνε παρέα ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς. Κανονικά αυτό δεν θα ήταν ούτε μονόστηλο, όμως οι εφημερίδες, οι ιστοσελίδες και οι ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές το έκαναν σχεδόν πρώτο θέμα.
Γιατί;
Μα διότι οι δυο «πρώην» είχαν αρνηθεί προ δυο εβδομάδων να παραστούν στην άλλη γιορτή που διοργάνωσε το κόμμα τους στην οδό Ρηγίλλης για τα πεντηκοστά γενέθλια του. Η αντίστιξη λοιπόν, έμοιαζε αυτονόητη. Οι δύο «πρώην» προτίμησαν τον Γιάννη Χατζηθεοδοσίου (πρόεδρο του ΕΕΑ) από τον Κυριάκο Μητσοτάκη (πρόεδρο της ΝΔ και πρωθυπουργό της χώρας). Κάποιοι άλλοι τίτλοι το πήγαν ακόμα πιο «πολιτικά». Οι Καραμανλής και Σαμαράς υπενθύμισαν με την φωτογραφία τους στον Μητσοτάκη, ότι η ΝΔ και η κυβέρνηση του είναι «υπό επιτήρηση».
Κεφάλαιο δεύτερο. Ένα τριήμερο πριν την γιορτούλα του ΕΕΑ, ένα άλλο βαρύ όνομα «πρώην», ο Γιώργος Παπανδρέου, την παραμονή του δεύτερου γύρου των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ, εξέπληξε το πανελλήνιο τασσόμενος ανοικτά και την τελευταία στιγμή με το μέρος του υποψήφιου που άπαντες γνώριζαν ότι σε εικοσιτέσσερις ώρες είχε την ήττα στο τσεπάκι του.
Άβυσσος η ψυχή των «πρώην» προέδρων και πρωθυπουργών. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε την διορατικότητα να δει αυτό που έβλεπε και η Κουτσή Μαρία; Αμ οι περί αυτόν; Σάββατο πριν τις κάλπες του δεύτερου γύρου έκανε δήλωση υπέρ του Χάρη Δούκα και μάλιστα με εξόχως άγαρμπο τρόπο.
Έκανε μια γενικόλογη ανάρτηση περί της αναγκαίας συμμετοχής των μελών και των φίλων του ΠΑΣΟΚ στην ψηφοφορία, αφήνοντας τον κ. Δούκα να αναγγείλει την συμμαχία μαζί του, αναρτώντας ένα αλλόκοτο «πάμε Γιώργο».
Πρωτοφανές και ασυνάρτητο, μάθημα για το πώς δεν πρέπει να γίνεται η πολιτική επικοινωνία. Τελικά η υποστήριξη του Παπανδρέου δεν βοήθησε διόλου τον Χάρη Δούκα, καταβαράθρωσε όμως ακόμα μια φορά την εικόνα που έχει ο ίδιος ο «πρώην» πρόεδρος και πρωθυπουργός στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στον κόσμο του κόμματος του.
Από το 2010 και εντεύθεν, κάθε φορά που κάνει μια επιλογή σε πρόσωπα ή πολιτικές, αυτή θα αποδεικνύεται de facto λανθασμένη και βλαβερή, τόσο για τον ίδιο όσο και για κείνους που υποστηρίζει.
Κεφάλαιο τρίτο. Όλοι πλέον συμφωνούν ότι η θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει και την σφραγίδα ενός άλλου μεγάλου «πρώην» του χώρου της αριστεράς, του Αλέξη Τσίπρα. Τους οδήγησε στην εκλογική ήττα του 2019, ενώ από το 2019 έως το 2023 δεν έκανε το παραμικρό για να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές που χρειαζόταν ο κόμμα του. Ούτε όμως είχε πάρει χαμπάρι πόσο είχε αλλάξει η ελληνική κοινωνία γύρω του. Μετά την συντριπτική ήττα του 2023, ο μέγας Αλέξης τους παράτησε σύξυλους και αποχώρησε ξαφνικά, δίχως να έχει εξασφαλίσει έστω κατ’ ελάχιστον μια αξιοπρεπή διαδοχή, που θα διασφάλιζε την πολιτική συνέχεια του κόμματος του. Για ικανό χρονικό διάστημα αντέγραψε τον Κώστα Καραμανλή, απέχοντας συνειδητά από κάθε εμπλοκή στην φουρτούνα που ήδη συντάραζε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αφού στο προσκήνιο ξεπρόβαλε από το πουθενά ένας ουρανοκατέβατος αρχηγός που ο ίδιος ο Τσίπρας είχε εισάγει από την Αμερική και αφού οργίασαν οι φήμες ότι ο Στέφανος εκλέχτηκε με την διακριτική υποστήριξη του «απόντος» ηγέτη, στην συνέχεια ο «πρώην» χολώθηκε υπογείως με τον νεοεκλεγμένο «νυν». Δεν του άρεσαν αυτά που έλεγε και που έκανε, ενώ από ένα σημείο κι έπειτα τσαντίστηκε σφόδρα μαζί του, διότι θεώρησε ότι πλήττει την υστεροφημία του. Στο μεταξύ, στο κόμμα του γινόταν της κακομοίρας. Ευθύς εξ αρχής αποχώρησε ένα κομμάτι Τσιπρικών, ενώ μερικούς μήνες αργότερα οργανώθηκε από τους εναπομείναντες μια πρωτοφανής εκπαραθύρωση του καινούριου αρχηγού, με κυνισμό που από μακριά μυρίζει «οργάνωση Αλέξη».
Σήμερα, ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται για νέα διάσπαση εν μέσω πρωτοφανών γεγονότων, με τον Αλέξη να είναι διαρκώς «εντός, εκτός και επί τα αυτά». Τελικά, και αυτός ο «πρώην» αποδείχτηκε μοιραίος για το κόμμα του. Έμενε σιωπηλός όταν έπρεπε να μιλήσει και καθοδηγούσε τα πράγματα όταν θα ‘πρεπε να παραμένει αμέτοχος.
Τα τρία παραπάνω κεφάλαια, αναδεικνύουν ένα βασικό πρόβλημα που διαπερνά όλους τους κομματικούς σχηματισμούς της χώρας. Το πρόβλημα των «πρώην».
Πρώην αρχηγοί, πρώην πρωθυπουργοί, πρώην μεγαλοϋπουργοί, πρώην βαρόνοι και δούκες, γόνοι πρώην πολιτικών τζακιών και οικογενειών. Όλοι αυτοί φαίνεται να έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους να ταλαιπωρούν τους νυν. Οι (εν ζωή) πρόγονοι, βασανίζουν τους (εν ενεργεία) επιγόνους τους. Απόμαχοι γαντζωμένοι στις δόξες του παρελθόντος, διεκδικούν ευθέως «συνδιοίκηση» στα πολιτικά σπίτια που είτε οικειοθελώς παράτησαν πριν από χρόνια, είτε αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μετά από απανωτές ήττες για τις οποίες είχαν την κύρια ευθύνη.
Φυσικά, κανένας από τους «νυν», αν είναι σοβαρός, δεν δέχεται την επιτροπεία των «πρώην». Οι οποίοι αντί να διεκδικούν την σεβάσμια θέση των σοφών και κατευναστικών γερόντων που δεν επεμβαίνουν στα μικρά και στα επουσιώδη, ειδικεύονται στην σπορά εσωτερικών ζιζανίων, στην συστηματική καλλιέργεια κλίματος αναταραχής μέσα στο ίδιο τους το στρατόπεδο και στην κατασκευή μικρογεγονότων που δίνουν τροφή στα πρωτοσέλιδα των αντιπολιτεύσεων.
Αρνούνται να αποδεχτούν ότι πλέον είναι «πρώην», αυτοαναγορεύονται σε «γνήσιους εκφραστές της ιστορίας και της φυσιογνωμίας» των παρατάξεων τους και αυτομετατρέπονται συνειδητά σε ψευτοσαμποτέρ των σημερινών αρχηγών που τους διαδέχτηκαν.
Πιστεύουν ακράδαντα ότι ο κόσμος κινείται ακόμα γύρω τους, ότι οι νυν ηγέτες είναι ανήμποροι μπροστά στην δική τους «έμπειρη» διάνοια και ότι δικαιούνται να πράττουν ό,τι νομίζουν καθ’ ότι διαθέτουν το «ιστορικό παραταξιακό πλεονέκτημα», κατά το παλιότερο απεχθές «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα είναι φωνές βοώντες εν τη ερήμω, όχι διότι φωνάζουν σε κακώς βουλωμένα αυτιά, αλλά διότι ο κόσμος άλλαξε από τον καιρό της παντοδυναμίας τους κι εκείνοι δεν το κατάλαβαν. Δίνουν μεγάλη σημασία στην φασαρία που κάνουν και αξιολογούν ως «τρομερά» τα γρατζουνίσματα που επιφέρουν την βιτρίνα των ίδιων τους των κομμάτων.
Φιγούρες του παρελθόντος, που προσπαθούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους αδιαφορώντας για το κόστος που επισωρεύουν αναίτια την ίδια την οικογενειακή τους εστία. Ανήμποροι να κατανοήσουν ότι οι καιροί και οι ανάγκες αλλάζουν, κάνουν διαρκώς λανθασμένες επιλογές που συχνά δεν βγάζουν καν νόημα.
Τα τζάκια τους δεν βγάζουν πια καπνό, όμως εκείνοι θαρρούν ότι ακόμα μπορούν να κατακάψουν τον κόσμο.
Η μοιραία πορεία των ανθρώπων…
