By 
Θα πει κάποιος, όλες αυτές οι διαδηλώσεις είναι ανώφελες. Καθότι οι εκσυγχρονισμοί των σιδηροδρόμων και οι τηλεδιοικήσεις δεν επιτυγχάνονται μήτε με πανό, μήτε με συνθήματα, μήτε με μαύρα μπαλόνια που φεύγουν προς τα πάνω. Πολύ περισσότερο, δεν επιτυγχάνονται με μολότοφ και φωτιές σε κάδους απορριμμάτων. Αυτά επιτυγχάνονται με σοβαρή, προσεκτική και κυρίως διαχρονική δουλειά των κυβερνήσεων και του κρατικού μηχανισμού.
Ούτε τα τραγικά και πολύνεκρα σιδηροδρομικά ατυχήματα προλαμβάνονται με ύψωμα μαύρων σημαιών και με πολιτικο-συνδικαλιστικές καταγγελίες. Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι κινητοποιήσεις, οι εκδηλώσεις και οι καταγγελίες δεν είναι και τόσο ακομμάτιστες όσο αυτοδιαφημίζονται, αλλά συνδέονται με τις επιδιώξεις και τους στόχους κομμάτων της αντιπολίτευσης και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο.
Άρα, θα πει κάποιος, μάταιη και δίχως αποτέλεσμα είναι η –κατά κάποιο τρόπο- εξέγερση που βλέπουμε στους δρόμους και στις πλατείες αυτή την βδομάδα με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Αφήστε που δεν μοιάζει και τόσο πολύ με αυθόρμητη εξέγερση, παρά την συμμετοχή πολλών νέων παιδιών. Αλλά και τέτοιας υφής να είναι, τα προβλήματα δεν λύνονται μ’ αυτούς τους τρόπους. Σωστή κι αυτή η διαπίστωση, συμπληρώνω εγώ, αλλά εν μέρει.
Σωστό και λάθος συγχέονται
Απέναντι σε τέτοιες ακραίες καταστροφές και τραγωδίες σαν αυτή των Τεμπών, το σύνορο ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος συγχέονται. Είναι προφανές ότι πολυσύνθετα προβλήματα που ενσωματώνουν μέσα τους όλες τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, δεν επιδέχονται απλουστευτικών ερμηνειών και λύσεων. Ούτε επιλύονται με νεανικές καθόδους στους δρόμους και με ευφάνταστες εκδηλώσεις οργής ή θλίψης.
Δεν περνάει στο ντούκου
Από την άλλη μεριά, φαίνεται ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η περίοδος που μια πράξη με πενήντα επτά νεκρούς συμπολίτες μας θα μπορούσε να περάσει στο ντούκου και δίχως συνέπειες. Είναι τέτοια πια η διάχυση της πληροφορίας μέσα στην κοινωνία, που κάθε είδηση ικανή να σοκάρει ή να φοβίσει, αυτομάτως γίνεται οικουμενική. Με τα καλά και τα κακά της οικουμενικότητας.
Αν η οικουμενικότητα φέρει γενική συνειδητοποίηση μιας πραγματικότητας που πρέπει να αλλάξει, τότε είναι καλοδεχούμενη καθότι κινητοποιεί τον κόσμο προς την θετική κατεύθυνση. Αλλά ακόμα κι αν οδηγεί σε απρόβλεπτες αντιδράσεις σαν την τυφλή βία, μέσα στα αρνητικά της ιστορίας κυοφορείται και κάτι θετικό. Ότι η κοινωνία ή μέρος της κοινωνίας σηκώνεται από τον καναπέ της και μπαίνει στο πολιτικό παιχνίδι. Ίσως με λάθος τρόπο, πάντως μπαίνει.
Στις διαρκείς διαδηλώσεις που ξέσπασαν στις πόλεις μας μετά τα Τέμπη, κάποιοι είδαν έναν ανεπίτρεπτο κομματικό δάκτυλο που δεν διαφωτίζει τα γεγονότα ούτε διευκολύνει την διαλεύκανση τους. Ακόμα και αν υπάρχει πάντως αυτός ο δάκτυλος, δεν θα φέρει το αναμενόμενο –για τους οργανωτές- πολιτικό αποτέλεσμα. Κάποιοι άλλοι είδαν μια γενική παρώθηση προς τα πολιτικά άκρα, ακροδεξιά και ακροαριστερά, που τίποτα θετικό δεν φέρνουν όταν έρχονται στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο.
Εγώ πάλι, σ’ όλες αυτές τις κινητοποιήσεις δεν είδα κάτι το τρομερό ή το φοβιστικό. Ακόμα κι αν τα συνθήματα που ένωσαν αυτά τα παιδιά των διαδηλώσεων είναι ουτοπιστικά, ακραία ή ανεφάρμοστα, πάλι κάτι το θετικό και το ενδιαφέρον αναδεικνύεται. Είναι ίσως η αποδιδόμενη στον Αλέξανδρο ιστορική φράση «ότι δεν λύεται, κόπτεται» που έρχεται στο προσκήνιο και κάνει τόσο πάταγο.
Το πολιτικό σύστημα
Διότι από τα στοιχεία που βγήκαν στην δημοσιότητα, είναι πλέον προφανές ότι ο σύσσωμο το πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε διαχρονικά ανίκανο να λύσει τον γόρδιο δεσμό των ελληνικών σιδηροδρόμων. Τώρα λοιπόν, μπροστά σ’ αυτό το κράμα αδιαφορίας, ανικανότητας και αδιαφάνειας, αυτό το ξέσπασμα ενδέχεται να φέρει μια τελική λύση. «Δεν αρκούσε δηλαδή η τραγωδία για να κινητοποιηθεί το πολιτικό μας σύστημα;» θα ρωτήσετε. «Δεν είμαι σίγουρος» απαντώ ευθέως.
Μπορεί η κυβέρνηση να κοιτάζει τις διαδηλώσεις και να φοβάται εκλογική ενίσχυση της αντιπολίτευσης ή αύξηση της αντισυστημικής ψήφου. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύει ότι οι διαδηλώσεις των νέων ανθρώπων τον ευνοούν εκλογικά και να παλεύει για να τις καλουπώσει στα δικά του μέτρα. Μπορεί ο καθένας να κάνει τα δικά του αυθαίρετα σχέδια πάνω στον ενθουσιασμό ή την οργή ή την καλή πρόθεση των παιδιών. Το βέβαιο πάντως είναι ότι το κάθε κόμμα χωριστά και η κάθε κυβέρνηση, αυτή την φορά –και μόνο από φόβο κινούμενη- επιτέλους θα βάλει μπροστά τις ενέργειες που θα ‘πρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Και μόνο αυτό αρκεί.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
