By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Του Ανδρέα Μαζαράκη
Ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα στα χρόνια της Κατοχής, της Στέρησης και του Εμφυλίου, που το Αποκριάτικο εορταστικό λειτούργησε σαν ελιξίριο για να ξεπεραστούν τα πάνδεινα, και το τραγούδι κι ο χορός για να ξαναφέρουν το χαμόγελο, την ελπίδα, την λαχτάρα ζωής, που στερήθηκαν για χρόνια ολόκληρα !
Και το φάρμακο στα μαύρα χρόνια της πείνας και της στέρησης ήταν ένα και μοναδικό, γέλιο και γλέντι, ακόμα και με μπομπότα, γέλιο και γλέντι ακόμα και κάτω από την μπότα. Και την αφορμή την δίνουν οι Αποκριές, και οι κατακτητές τις χρησιμοποιούσαν σαν άλλοθι ότι δεν δυναστεύουν τον λαό μας. Και μας χαρίζανε μια-δυο ώρες παράταση στον νυκτερινό συναγερμό. Απόκριες λοιπόν της Κατοχής και των πρώτων χρόνων της Απελευθέρωσης.
H πρώτη Αποκριά της Κατοχής γιορτάστηκε το 1942.
H κατάρρευση των μετώπων της Αλβανίας και της Μακεδονίας, μετά την επίθεση και του Αδόλφου Χίτλερ κατά της χώρας μας που έγινε τον Απρίλη του 1941, έφερε ένα καινούργιο σκηνικό και στην Αθήνα που άρχισε να ζει κάτω από το πέλμα των κατακτητών. Έτσι n Αποκριά του 1942 βρήκε τους Αθηναίους πεινασμένους, ταλαιπωρημένους από τις διώξεις και σε καθόλου καλή ψυχολογική κατάσταση. Όμως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θέλησαν, έτσι για το γούρι, όπως είπαν, να γιορτάσουν τις Απόκριες.
Οι περιορισμοί της κυκλοφορίας τις νυχτερινές ώρες και οι κίνδυνοι που υπήρχαν δεν επέτρεπαν βέβαια δημόσιες αποκριάτικες εκδηλώσεις, τα πρώτα τουλάχιστον κατοχικά χρόνια. Γι’ αυτό και οι Αθηναίοι γιόρτασαν την πρώτη κατοχική Αποκριά στα σπίτια τους. Έγιναν τα «πάρτι» των πειναλέων με κάποιους περιστασιακούς. Παρασκευάσθηκαν δηλαδή κεφτέδες από ρεβίθια, ελλείψει κρέατος, προσφέρθηκαν γλυκά παρασκευασμένα από ξερές σταφίδες και ξερά σύκα, τούρτες από χαρουπάλευρο και χαρουπόμελο και το μόνο που είχε μείνει ανόθευτο ήταν η ρετσίνα, που καταναλώθηκε άφθονη στην περίοδο της Αποκριάς για να κάνει τους Αθηναίους να ξεχάσουν λίγο τα βάσανά τους σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια που είχαν την ατυχία να ζήσουν.
