By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν τραγουδιστής, για να «προμοτάρει» τον εαυτό του και τη δουλειά του, θα έκανε ακριβώς αυτό που κάνει σήμερα. Να μιλά για τον ίδιο, να ανοίγει μια «κλειδαρότρυπα» στο κοινό για την προσωπική του ζωή, να γίνεται φιλικός, ανοιχτός προς όλους, ταυτόχρονα διαφορετικός και να εμπλουτίζει τα πρωινάδικα και τα social media με σχόλια. Κι όλα αυτά τα κάνει ομολογουμένως με επιτυχία.
Αλλά δεν είναι τραγουδιστής, ούτε ηθοποιός, είναι αρχηγός κόμματος με ακόμα ρηχό αφήγημα προς τους πολίτες και η όποια υποψία πρότασης εκφεύγει από το στόμα του, περιέχει γενικότητες και πολλές φορές γκάφες.
Η απολιτική τακτική του ενοχλεί τους συντρόφους του που «βράζουν στο ζουμί» τους. Γι’ αυτό και ένα μήνα πριν από τις εκλογές άνοιξαν πάλι την πόρτα της εσωστρέφειας. Ο πρώην πρωθυπουργός Α. Τσίπρας φωτογράφισε την τακτική Κασσελάκη, ως αναποτελεσματική και μιλώντας για την επέλαση της ακροδεξιάς, έριξε τα καρφιά του. «Πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως η απάντηση δεν είναι η αντιπολιτική. Ούτε η μετα-πολιτική που επικεντρώνεται στο να “γίνεσαι viral”, αντί να κινητοποιείς τους πολίτες στη βάση προοδευτικών πολιτικών».
Πέραν του κ. Τσίπρα, η επαναφορά του Τεμπονέρα στη δημόσια συζήτηση, με πρόταση συγκρότησης «Μετώπου Δημοκρατίας» με τα άλλα κεντροαριστερά κόμματα, προκάλεσε προβληματισμό στην Κουμουνδούρου για την ξαφνική έξαρση της εσωκομματικής κριτικής.
Οι νεοπροεδρικοί μιλούν για σχέδιο υπονόμευσης του σημερινού προέδρου, λίγο πριν τις ευρωεκλογές και θυμίζουν πως κάποιοι έκαναν το ίδιο και τον Α. Τσίπρα, λίγο πριν τις περσινές εθνικές εκλογές.
Κασσελάκης , ο απολιτικός
«Δεν φοβάμαι κανέναν», απαντά ο Κασσελάκης που ως φρέσκος στην ελληνική πραγματικότητα, θέλει να περάσει το μήνυμα πως είναι πιο ηθικός και ανθρώπινος σε σχέση με τους υπάρχοντες πολιτικούς, ότι δεν έχει να κρύψει τίποτα – ίσως πέρα από τα περιουσιακά του στοιχεία και την παλιά υπόθεση της βίλας του πατέρα του στην Εκάλη – πως είναι απλός, αληθινός, όπως τον βλέπουμε με το μπλουζάκι και το στενό παντελόνι.
Γι’ αυτό το στόχο χρησιμοποιεί ακόμα και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του.
«Η πιο ευάλωτη στιγμή μου ήταν όταν εκδηλώθηκα στη μητέρα μου για τον προσανατολισμό μου, έκλαιγα για ώρες. Ήταν λυτρωτικό και είχα ανάγκη αν και έχω υπάρξει ανεξάρτητος, είχα ανάγκη από τη δική της αποδοχή».
Μην νομίζετε πως όσα λέει και όσα πράττει ο Στέφανος είναι αυθόρμητα.
Τα περισσότερα είναι σχεδιασμένα καθώς όποιος μπει στο χώρο της πολιτικής και δεν είναι «παιδί του κομματικού σωλήνα», χρειάζεται τεράστια δημοσιότητα και επικοινωνιακή τέχνη για να επιβληθεί.
Κι ο Στέφανος το γνωρίζει.
Μακριά από ιδεολογικές περιχαρακώσεις, στρέφεται μια προς τα δεξιά με το «Πατρίς , θρησκεία, οικογένεια», μια προς τα αριστερά και το κέντρο, μια στοχεύει στο συναίσθημα και κάποιες φορές το παίζει «Πολάκης». Όπου βρεί. «Άνω κάτω και πλαγίως», χωρίς διάκριση -ψήφοι είναι όλοι- χωρίς να δίνει λόγο πουθενά, ούτε στα όργανα του κόμματος, ούτε στα κορυφαία στελέχη.
Με αυτή την τακτική και τη γενικότητα των μηνυμάτων του, ανοίγει τη «βεντάλια» του σ’ ένα κόσμο νεανικό, αντισυστημικό κυρίως απολιτικό, που ουδεμία σχέση έχει με την αριστερά και προπαντός με τη ριζοσπαστική. Γι’ αυτό άλλωστε άλλαξε και το ιδεολογικό περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος η «ριζοσπαστική» αριστερά, ζήτω η «σύγχρονη» που χωράει περισσότερους κατ’ αυτόν.
Καμπάνια με στραβοπατήματα
Όμως η συντριπτική πλειοψηφία του 15% που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις – πάνω από το 60% – προέρχεται από την παλιά βάση του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει στο κόμμα, είτε γιατί δεν ξέρει που να πάει, είτε λόγω ονόματος και ιστορίας, είτε γιατί προσβλέπει πως μέσα από ένα ιδιάζοντα λαϊκισμό μπορεί να ξαναδεί την εξουσία.
Τη βραδιά των εκλογών θα κάνουν οι ψηφοφόροι του, το λογαριασμό τους, για να δουν αν θα συνεχίσουν μαζί του ή θα τον αφήσουν μόνο μεσοπέλαγα με τα αστακοκάραβα του.
Τον ανέχονται όμως και οι βουλευτές και τα στελέχη του γιατί δεν έχουν από που αλλού να κρατηθούν. Μετά τις εκλογές και ανάλογα με το αποτέλεσμα, τα παραδοσιακά στελέχη που ασφυκτιούν στο στενό «κοστούμι» που τους επιβάλλει η παρουσία Κασσελάκη, θα δώσουν μάχη για την πολιτική τους ύπαρξη και να ανατρέψουν, αν όχι τον πρόεδρο τους, τουλάχιστον την επιτροπεία του.
Τώρα απλά του τραβούν το αυτί, όταν ξεφεύγει και εκστομίζει βαριές κουβέντες, όπως συνέβη με τη φράση του για τα Τέμπη, πως «υπουργοί σκοτώνουν παιδιά». Μια φράση που προκάλεσε περισσότερη αμηχανία και απορία στην παράταξη του, παρά στη ΝΔ, που είναι μαθημένη από τη χυδαιότητα του πολακικού λόγου.
Παρά τις συμβουλές του Χρήστου Σπίρτζη να είναι «μετρημένος στο δημόσιο διάλογο» και τις επισημάνσεις του Γιώργου Βασιλειάδη πως «λεκτικές ακρότητες δεν βοηθάνε γενικά τη δημοκρατία», ο Κασσελάκης φαίνεται πως δεν παίρνει από διορθώσεις. Λένε «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Κι ο Στέφανος έκατσε με τον καλύτερο. Τον Πολάκη !
Μετεξεταστέος και στην οικονομία
Αλλά ούτε στα εγχώρια οικονομικά πηγαίνει καλά, παρ’ ότι διαφημίζει τον εαυτό του, ως γνώστη της οικονομίας και διεθνούς επιχειρηματικότητας.
Ως «ξερόλας» την «πάτησε» με τις δαπάνες για την Υγεία και ανέδειξε την έλλειψη γνώσεων του επί του προϋπολογισμού, των οικονομικών του κράτους, αλλά και των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Προ ημερών την πάτησε ξανά στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας που τάχθηκε κατά της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών, αγνοώντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016 με θριαμβευτικές δηλώσεις Τσίπρα, μεταβίβασε το 51% των μετοχών του ΟΛΠ στην COSCO και πέρασε για 99 χρόνια τη δημόσια περιουσία στο ΤΑΙΠΕΔ που ελέγχουν οι διεθνείς δανειστές.
Προφανώς ο Κασσελάκης δεν γνωρίζει ακόμα, πως όταν παίρνεις ένα κόμμα, έστω και με δύο ευρώ, παίρνεις μαζί σου και τους «σκελετούς» του. Κολλημένος στο 15% που του δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ο Κασσελάκης παραμένει εγκλωβισμένος στην εύκολη αντιπαράθεση, το λαϊκισμό, την καταγγελία και την παροχολογία. Δεν μπορεί να αλλάξει τώρα. Ούτε μπορεί να απαντήσει στην απορία πολλών ψηφοφόρων, πως ένας νέος άνθρωπος 36 ετών, σύγχρονος, αμερικανοσπουδαγμένος με επιτυχημένη καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, σύμφωνα με τα λόγια του, βαδίζει τόσο γρήγορα στον κατήφορο της λεκτικής ακρότητας, των ψεύτικων καταγγελιών, της παλιάς σχολής των παροχών και της υπερβολής ενώ αποκαλύπτεται η άγνοια του για βασικές πλευρές της πολιτικής πραγματικότητας.
Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο μόνος θα πείτε και έχετε δίκιο. Κι άλλοι ξεκίνησαν έτσι και έγιναν πρωθυπουργοί. Γι’ αυτό ας περιμένουμε μετά τις εκλογές να δούμε, που θα κάτσει η «μπίλια» στον ΣΥΡΙΖΑ.
