By 
Πριν ένα χρόνο, η «Αυγή» αποτιμούσε το δημοψήφισμα του 2015 «ως μοναδικό ιστορικό γεγονός» που «μια τεράστια λαϊκή πλειοψηφία συσπειρώθηκε και ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, το παλιό πολιτικό σύστημα της χώρας, τις τράπεζες, τα capital controls και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης».
Και είχε δίκιο για τη μοναδικότητά του ως ιστορικού γεγονότος, μόνο που πρόκειται για ένα ιδιαίτερα θλιβερό κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορίας μας, καθώς όλα αυτά που περιγράφει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ως θετικά, μοναδικά και ιστορικά, ανατράπηκαν σε ένα 24ωρο από τον Αλέξη Τσίπρα με μια μονοκοντυλιά, με την επίσης ιστορική «κωλοτούμπα».
Εκείνη η εποχή της μεγάλης κρίσης, μοιάζει λίγο με τα όσα συμβαίνουν στο μικρόκοσμο της εκκλησίας των Αγίων Ισιδώρων, στο Λυκαβηττό, σήμερα. Άνθρωποι πονεμένοι, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι προσεύχονται για ένα θαύμα. Βάζουν στο ντουλάπι τη λογική και τρέχουν κατά χιλιάδες στο εκκλησάκι να σωθούν, να ιαθούν, να λύσουν τα προβλήματά τους με τη βοήθεια του υπερβατικού…
Έτσι και στην πολιτική. Στη μεγάλη κρίση εμφανίστηκαν οι θαυματοποιοί πολιτικοί, που θα έλυναν δια μαγείας ανώδυνα το πρόβλημα της χρεοκοπίας της χώρας και θα γιάτρευαν τη δυστυχία των πολιτών…
Τους ξεπέρασε όλους
Ο Γιώργος Παπανδρέου πίστευε αρχικά πως θα βρει δανειστές με εγγύηση μόνο με το όνομα του, ο Αντώνης Σαμαράς, ο «πατέρας» του αντιμνημονιακού αγώνα, μιλούσε για τα θαύματά του στο Ζάππειο, αλλά ένας τους ξεπέρασε όλους. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Άγιος Ισίδωρος εκείνης της εποχής.
Εμφανίστηκε ως ο θαυματοποιός, ως ο πολιτικός που θα διορθώσει τα λάθη των προηγούμενων, που θα κλείσει τις πληγές της ιστορίας και της οικονομίας, θα διώξει τους δανειστές, όπως ο Ιησούς από το ναό, θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο και θα απαλύνει τη δυστυχία των ανθρώπων. Υπό μία προϋπόθεση, ότι θα τον ψηφίσουν για πρωθυπουργό. Δεν ήθελε λαμπάδες και τάματα, ήθελε ψήφους και συμπάθεια.
Όταν επιτέλους πήρε την εξουσία, ο αγώνας του κράτησε, μαζί με τον Βαρουφάκη, πέντε μήνες, αλλά κανένα θαύμα δεν υπήρξε.
Κάλεσε τους… πιστούς σε βοήθεια
Αφού δεν μπορούσε μόνος, αποφάσισε να καλέσει τους πιστούς του σε βοήθεια, κάτι σαν πολιτική λιτανεία. Να δώσουν ένα χεράκι με την ψήφο τους, μέσα από ένα δημοψήφισμα, που ο καθένας καταλάβαινε το διακύβευμα και το ερώτημα όπως ήθελε, καθώς στο ψηφοδέλτιο ήταν ακατάληπτα διαμορφωμένο.
Παρότι το «Όχι» στο δημοψήφισμα που υποστήριξαν ανοιχτά ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή, δηλαδή αριστεροί και δεξιοί λαϊκιστές, μαζί με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, κατάφεραν και παρέσυραν το 61% του ελληνικού λαού. Ήταν η τελευταία παράσταση των «αγανακτισμένων», γιατί λίγο αργότερα η μαγεία διαλύθηκε και η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν επώδυνη. Ο θαυματοποιός πολιτικός τους πρόδωσε…
Η μεγάλη εξαπάτηση
Μια μέρα πριν το δημοψήφισμα, η «Αυγή» προέτρεπε τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν «Όχι στους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα, όχι στην κοινωνική χρεοκοπία, στα μνημόνια και τη λιτότητα».
Την επομένη του δημοψηφίσματος, ο Αλέξης Τσίπρας στο Μέγαρο Μαξίμου, τρομαγμένος από το πόσο εύπιστοι είναι οι Έλληνες, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το αποτέλεσμα και διορθώνει με ένα μαρκαδόρο το «Όχι» σε «Ναι». Με αυτό στις αποσκευές του πηγαίνει στις Βρυξέλλες, για να υποστεί τους «εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα» και να φέρει νέο μνημόνιο, νέα λιτότητα και κοινωνική χρεοκοπία.
Ο «οργασμός» της Δημοκρατίας, για τον οποίο πολλοί είχαν μιλήσει τότε, δεν είχε συνέχεια. Ήταν εφάπαξ, ολοκληρώθηκε με την ανακοίνωση του αποτελέσματος, τους χορούς στο Σύνταγμα και δεν επαναλήφθηκε.
Λένε πως το «ψέμα έχει κοντά ποδάρια», αλλά ποτέ δεν είχε τόσο κοντά όσο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μας έλεγαν πως θα «χορέψουν» τις αγορές με τα νταούλια τους, αλλά τελικά μας χόρεψαν οι αγορές. Πως το δημοψήφισμα γίνεται για να απορριφθεί η μνημονιακή πρόταση Γιούνκερ. Την επομένη συζήτησαν πάνω στην πρόταση Γιούνκερ και έφεραν ένα ακόμα μνημόνιο.
Έλεγαν ακόμα ότι θα τερματιστεί η λιτότητα. Την επομένη ήρθε νέο σκληρό κύμα λιτότητας, διάρκειας τριών ετών.
Μας έλεγαν στο αυτί πως γίνεται για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, πως ήταν μια πράξη αντίστασης στους δανειστές και την τρόικα. Την επομένη δέσμευσαν τη δημόσια περιουσία της χώρας για 99 χρόνια.
Σιγά-σιγά, πολλοί «πιστοί» άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον παραλογισμό που ζούσαν και να προσγειώνονται στην πραγματικότητα.
Το σκληρό μνημόνιο Τσίπρα
Ο κος Τσίπρας μπροστά τους υπέγραφε ένα νέο σκληρό μνημόνιο και άρχιζε μια νέα περίοδος λιτότητας. Η σύζυγος του πρωθυπουργού, κα Μπέτυ Μπαζιάνα, έκλαιγε που το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και οι διεθνείς δανειστές της χώρας επέβαλαν στο σύζυγό της νέα σκληρά μέτρα, νέο μνημόνιο, παραβλέποντας τη νωπή έκφραση της λαϊκής βούλησης.
Η αντίσταση στους δανειστές και την τρόικα κατέρρεε, ούτε η ίδια ούτε ο σύζυγος της σκέφτηκαν την παραίτηση από την εξουσία, για να σώσουν τα προσχήματα του αντιμνημονιακού αγώνα. Έτσι, σιγά-σιγά, η εικόνα του θαυματοποιού πολιτικού ξέφτιζε, όπως οι παλιές στα εικονοστάσια των μοναστηριών.
Το κόστος
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 κόστισε στους Έλληνες επιπλέον τρία χρόνια λιτότητας, 86 δισεκατομμύρια νέο δανεισμό, 40 δισεκατομμύρια στις τράπεζες (σε δημόσιο και ιδιώτες) από τα capital controls και τις καταθέσεις που έφυγαν στο εξωτερικό, νέα ύφεση, σκληρή φορολογία και νέες περικοπές στις συντάξεις.
Μια συνολική εκτίμηση από ευρωπαίους παράγοντες, ανεβάζει το κόστος πολύ ψηλά. Ο κος Ρέγκλινγκ μίλησε για 100 δισεκατομμύρια, ο κος Βίζερ για 200, υπολογίζοντας και τη χαμένη αύξηση του ΑΕΠ από την ανάπτυξη, που μόλις είχε ξεκινήσει και γύρισε σε μεγάλη ύφεση ξανά.
Το όνειρο να βγούμε από τα μνημόνια πήρε παράταση, το δάκρυ στην εικόνα του θαυματοποιού στέρεψε.
Για να σωθεί η χώρα, την επόμενη του δημοψηφίσματος και αφού είχε διαγράψει το «Όχι» με τη γνωστή «κωλοτούμπα» του, ζήτησε τη βοήθεια των πολιτικών του αντιπάλων, εκείνων που ψήφισαν «ναι», και τους οποίους καθύβριζε ως μνημονιακούς, προδότες και γερμανοτσολιάδες. Συγκλήθηκε το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για να πάει στη Μέρκελ και να διαπραγματευτεί εκ μέρους όλων πως η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ.
Άγιε μου Πούτιν κάνε το θαύμα σου…
Το ρεπορτάζ της επόμενης μέρας καταγράφει τις δραματικές εξελίξεις και την τελευταία προσπάθεια του κου Τσίπρα για βοήθεια από τον Πούτιν.
«Τη Δευτέρα, 6 Ιουλίου 2015, μία ημέρα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η ιστοσελίδα της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα ανάρτησε επίσημη ανακοίνωση, με την οποία ενημέρωσε ότι πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Αλέξη Τσίπρα, “έπειτα από αίτημα του Έλληνα πρωθυπουργού”.
Μέσα στη φόρτιση και την πυκνότητα εκείνων των ωρών, το τηλεφώνημα υποτιμήθηκε, αλλά όπως αποκαλύπτεται σήμερα, ήταν η ύστατη προσπάθεια του κου Τσίπρα να αναζητήσει το μέλλον της Ελλάδας εκτός της ευρωζώνης. Λίγο μετά τις 10 π.μ., ο τέως πρωθυπουργός βρισκόταν στο Προεδρικό Μέγαρο και συμμετείχε στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο».
Αν κάτι καλό προέκυψε από αυτή τη ιστορία του παραλογισμού και του μεσσιανισμού, ήταν το μάθημα που πήρε το πολιτικό σύστημα και ένα τμήμα των ψηφοφόρων ότι ο άκρατος λαϊκισμός μπορεί να οδηγήσει σε εθνικές καταστροφές, ότι δεν υπάρχουν «μάγοι» και «μεσσίες» και πως η «κωλοτούμπα» του Τσίπρα επέτρεψε στην Ελλάδα, με νέες θυσίες, να παραμείνει στην ευρωζώνη. Όμως, άφησε βαθιά χαραγμένο το αποτύπωμα του διχασμού στην ελληνική κοινωνία, στο οποίο ποντάρει ξανά ο κος Τσίπρας, προβάλλοντας πάλι την εικόνα του θαυματοποιού και ενός δάσους «λεφτόδεντρων».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
