By 
του Πάνου Μπαΐλη
Οι διαχρονικές σχέσεις της αλληλεξάρτησης της πολιτικής με την Εκκλησία και γιατί δεν πρέπει να… πέφτουμε από τα σύννεφα με τους ψεκασμένους της «Νίκης»
Οι Έλληνες θα πρέπει να την… κοπανάμε κρυφά από τη γη και να ζούμε στα σύννεφα. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι κάθε φορά που κάτι περίεργο συμβαίνει πέφτουμε από αυτά.
Πέφτουμε για τον γείτονα που είναι βάρβαρος στο σπίτι, για τους γνωστούς που στήνουν κομπίνες, για τους φίλους που μας προκύπτουν μέλη σπείρας, βιαστές κλπ. Γενικώς πέφτουμε. Το καλό είναι ότι τόσες φορές που έχουμε πέσει, έχουμε αποκτήσει την άνεση αλεξιπτωτιστή και τις γνώσεις ορθοπεδικού και έτσι δεν τσακιζόμαστε. Υπάρχουν όμως κάποια ζητήματα που και μεθυσμένος να είσαι δεν δικαιολογείσαι να πέσεις από τα σύννεφα και κυρίως δεν πέφτεις αν είσαι πολιτικός.
Και όμως, οι δικοί μας πολιτικοί, γκρεμοτσακίστηκαν με το εκλογικό ποσοστό της ψεκασμένης “Νίκης”. Δικαιολογούνται όμως αυτοί να πέφτουν; Να ξαφνιάζονται; Να ανακαλύπτουν ότι η Εκκλησία συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα στην πολιτική ζωή του τόπου; Όχι. Και αν τώρα, μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, δείχνουν να προβληματίζονται σημαίνει απλά ότι ανήκαν και ανήκουν στην κατηγορία των φαρισαίων και των υποκριτών.
Στους δεσποτάδες…
Και αυτό έχει την εξήγησή του. Από τις πρώτες εκλογές στην Ελλάδα το 1844 οι πολιτικοί έσπευδαν στα γραφεία των δεσποτάδων, στους ναούς και τα μοναστήρια για προεκλογική ευλογία αναδεικνύοντας την Εκκλησία σε ισχυρό πυλώνα παρέμβασης στην κοινωνία.
Σε αυτές της εκλογές, η Επίσημη Εκκλησία, διαπιστώνοντας ότι στις τάξεις της κυριαρχεί το κοσμικό, αναγκάστηκε να εκδώσει εγκυκλίους με τις οποίες απαγόρευε την εμπλοκή των κληρικών σε κομματικές δράσεις. Την ίδια στιγμή, όμως, ο Αρχιεπίσκοπος, σύμφωνα με το πρόγραμμα που ανακοίνωσε καθημερινά, συναντιόνταν με υποψηφίους όλων των κομμάτων (πλην του ΚΚΕ για τους γνωστούς λόγους) οι οποίοι μάλιστα έβαζαν και μέσον για μια φωτογραφία. Το ίδιο και οι μητροπολίτες.
Μια φωτογραφία, ένας εκκλησιασμός, ένα πανηγύρι και οι υποψήφιοι με τις ευλογίες του ράσου έμπαιναν στο στίβο της εκλογικής μάχης.
Οι πολιτικοί, όμως, ως πιο πονηροί από τους ψηφοφόρους, δεν είναι περιστασιακοί φίλοι της Εκκλησίας. Αναγνωρίζοντας την διαχρονική επιρροή της στο λαό, δεν άφηναν την κατάσταση στην τύχη. Πάντα ήταν δίπλα της. Τη στήριζαν σε έργα, σε οργανώσεις εκδηλώσεων, αλλά, κυρίως, στο κοινωνικό της έργο.
Πάντα υπήρχε τρόπος
Ακόμη και οι λίγοι οι οποίοι απέφευγαν, λόγω ιδεολογίας την Εκκλησία, κοντά στις εκλογές πάντα έβρισκαν έναν λόγο να περάσουν από ένα ναό. Όπως συνέβη και με τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Καλλιόπη Βέττα η οποία την 28η Οκτωβρίου του 2022 πήγε στον μητροπολιτικό ναό και μάλιστα βγήκε μπροστά να πάρει και αντίδωρο.
«Εσύ ποια είσαι; Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να σε γνωρίσω;», της είπε ο Μητροπολίτης κ. Παύλος. Η αντίδραση του κ. Παύλου ήταν κομμένη και ραμμένη στο πνεύμα αλληλεξάρτησης Εκκλησίας και πολιτικής.
Είτε μας αρέσει είτε όχι η Εκκλησία ήταν και είναι από τους παράγοντες που διαμορφώνουν καταστάσεις. Διατηρεί άριστες σχέσεις με πολιτικούς και επιβάλλει πρόσωπα και πολιτικές. Ας μη ξεχνάμε ότι ανάγκασε τον Παπανδρέου να διώξει τον Αντώνη Τρίτση για την περιουσία. Να παύσει ο Τσίπρας τον Νίκο Φίλη για το μάθημα των θρησκευτικών.
Σεραφείμ και Καραμανλής
Ενώ, το 1977 ο μακαριστός Αρχιεπισκοπής Σεραφείμ είχε τολμήσει να απειλήσει τον παντοδύναμο τότε Κωνσταντίνο Καραμανλή με άρση του αυτοκεφάλου και υπαγωγή στο Φανάρι στην περίπτωση που η κυβέρνηση επιχειρήσει τον διαχωρισμό κράτους -Εκκλησίας.
Αλλά και το 2018 είχαμε ένα ισχυρό δείγμα της αναγνώρισης της παντοδυναμίας των κληρικών. Τσίπρας και Ιερώνυμος αποφάσισαν να συνεργαστούν για την αξιοποίηση της περιουσίας. Οι μητροπόλεις όμως σήκωσαν μπαϊράκι και η συμφωνία ακυρώθηκε. Ο Τσίπρας έσπασε τα μούτρα του, η Εκκλησία όμως κέρδισε καθώς η κυβέρνηση της Ν.Δ έλυσε έπειτα από 70 χρόνια για το πρόβλημα των οργανικών θέσεων των ιερέων.
Το Άγιο Όρος
Και αν αυτά εντάσσονται στο γενικότερο κλίμα της πολιτικής υπάρχει και το ‘Άγιο Όρος.
Ο ιερός τόπος, μετά την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων εντάχτηκε στον γενικότερο σχεδιασμό της Μόσχας για αύξηση της επιρροής της στα Βαλκάνια και περιορισμού του ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου!
Πράκτορες, οικονομικοί παράγοντες με ρίζες στη Μόσχα. Πνευματικοί ζηλωτές που εξάντλησαν τις θεολογικές τους θέσεις στην διαβόητη φράση «τον Πάπα να καταράσθε ως τον μόνον αίτιον» και μοναστήρια τα οποία έχουν αποκοπεί από το Φανάρι συνθέτουν ένα μωσαϊκό αντιθέσεων το οποίο δεν καλύπτεται πλέον κάτω από τις αρχές του μοναχισμού «ακτημοσύνη, υπακοή, παρθενία».
Αυτή η κατάσταση δεν παρέμεινε για πολύ κρυφή. Οι Ελληνικές αρχές και άμεση ενημέρωση είχαν και άριστη γνώση για όσα συμβαίνουν. Επέλεξαν όμως τη λογική του κατευνασμού και της μη πρόκλησης της κοινότητας.
Χειροκρότησαν τις οικονομικές δραστηριότητες πολλών μονών. Παρότρυναν επιχειρηματίες να στηρίζουν το έργο τους και συνεργάστηκαν με τους ηγούμενους για την εξασφάλιση ευρωπαϊκών προγραμμάτων .
Την περίοδο της πανδημίας
Επίσης, όλοι γνώριζαν ότι την περίοδο της πανδημίας τα μοναστήρια καθοδηγούσαν χιλιάδες πιστούς και κληρικούς σε όλη τη χώρα κατά των εμβολίων μέσω sms αλλά ουδείς παρενέβη.
Τα ίδια μηνύματα είχαν και με τη συμφωνία των Πρεσπών αλλά και τότε είχαν αποφύγει να αντιδράσουν, ο καθένας για το λόγο του. Μόνο που το κίνημα των μοναχών είχε αρχίσει να λειτουργεί ως προθάλαμος σχηματισμού φορέα με τη φιλοδοξία να εκπροσωπεί τους «καθαρούς ορθόδοξους» στη Βουλή.
Όλα αυτά ήταν γνωστά σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις κυβερνήσεις. Ουδείς αντέδρασε. Άφησαν τα πάντα στο χρόνο, ελπίζοντας ότι όλες αυτές οι τάσεις θα παραγράφονταν ως πρόσκαιρες αντιδράσεις κάποιων γραφικών.
Ο χρόνος όμως έδειξε ότι δεν ήταν απλές αντιδράσεις, αλλά συνειδητές πράξεις ρασοφόρων και μη οι οποίοι αξιοποιούν την ισχύ του σχήματος, σε ένα περιβάλλον όπου το μεταφυσικό τρομάζει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
