By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Ο άνθρωπος, ως πολιτικό ων, έχει ένα εξαιρετικό προνόμιο. Να γράφει Ιστορία. Και όταν δε γράφει Ιστορία έχει την ικανότητα να διαβάζει την Ιστορία, να κρίνει και να αξιολογεί τα γεγονότα της. Είναι η ιδιότητα του πολίτη εκείνη που επιτρέπει στον άνθρωπο να συγκροτεί ιστορική συνείδηση, να παράγει πολιτική σκέψη και εν τέλει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή της κοινωνίας. Διαβάζοντας κανείς την Ιστορία του Θουκυδίδη συνειδητοποιεί ότι οι πολιτικές πράξεις δεν αποτελούν μονάχα γεγονότα ιστορικά. Δεν έχουν δηλαδή μόνο μια ιστορικότητα ως προς τη σημασία τους. Διαθέτουν παράλληλα και μια σαφή φιλοσοφική διάσταση που οδηγεί ευθέως στον πυρήνα της πολιτικής ύπαρξης.
Σε αυτή ακριβώς την παραδοχή, στον πυρήνα δηλαδή της πολιτικής ύπαρξης, θα πρέπει να αναζητήσει κανείς όσα διαδραματίζονται τους τελευταίους μήνες στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Τα ερωτήματα παραμένουν σταθερά τα ίδια: μετατέθηκε ο ιδεολογικός άξονας του κόμματος, είναι δικαιολογημένη η ψυχική απόσταση των παραδοσιακών της ψηφοφόρων, θα ήταν σκόπιμο να επανεξετάσει κάποιες από τις πολιτικές του επιλογές ο Μητσοτάκης, σε τι στοχεύουν οι Καραμανλής και Σαμαράς;
Το αίτημα της πολιτικής διατήρησης με τους ισχυρούς ανταγωνισμούς που αναπόφευκτα ενέχει, οι αστάθμητοι παράγοντες που πάντοτε υπάρχουν στην πολιτική και οι προβλέψεις που γίνονται είναι που κατευθύνουν τελικά τις κινήσεις των πολιτικών προσώπων.
Στο τέλος, όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά δρώμενα έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή. Τον άνθρωπο ως πολιτικό ον. Με τις επιθυμίες του, το «εγώ» του, την πολιτική του συνείδηση, τους σχεδιασμούς του. Στην πολιτική φιλοσοφία του Θουκυδίδη η Ιστορία είναι σημαντική γιατί μπορεί να προσφέρει την πείρα που όλοι οι πολιτικοί χρειάζονται. Για τον λόγο αυτό άλλωστε χρησιμοποιεί πάντοτε την πολιτική ανάλυση στην συγγραφή της Ιστορίας του. Δεν είναι οι αρχές του ατόμου, αλλά η δράση εκείνη που τον ενδιαφέρει. Η «ανθρωπεία φύση» και το πώς αυτή εκδηλώνεται. Αν την κατανοήσει κανείς τότε πετυχαίνει την πολιτική διδαχή και την ικανότητα πρόβλεψης των μελλούμενων.
Η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που απέδειξε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι το πολεμικό στοιχείο υπάρχει πάντοτε σε κάθε μορφή συμμαχίας. Από την άλλη οι πολιτικές συμμαχίες συγκροτούνται στη βάση του κοινού αντιπάλου, της κοινής εχθρικότητας και αντιπαλότητας. Οι πολιτικές αντιθέσεις είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και επιβεβαιώνουν την περιοδικότητα των πολιτικών φαινομένων. Γι’ αυτό και στις δημοκρατίες είναι φυσικό να υπάρχουν αντιθέσεις.
Για την ακρίβεια οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες στην πολιτική ζωή.
Εκείνο που είναι σημαντικό είναι να υπάρχει συναίσθηση και επίγνωση των ορίων.
Για όσους γνωρίζουν καλά την Ιστορία και την ανθρώπινη φύση τα όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα δεν προκαλούν εντύπωση. Ίσα-ίσα που ήταν εύκολα προβλέψιμα.
Η πολικότητα στις σχέσεις των δυνάμεων υπάρχει πάντοτε.
Οι προσχωρήσεις και οι απομακρύνσεις είναι πάντοτε μέρος του πολιτικού γίγνεσθαι.
Και η «ανθρωπεία φύσις» του Θουκυδίδη ερμηνεύει περίφημα τα γενόμενα. Η σχέση μεταξύ ανθρώπινης φύσης και Ιστορίας εδράζεται στην ανάγκη. Η πολυπλοκότητα των γεγονότων που συμβαίνουν στην πολιτική ζωή και το πλήθος και το εύρος των αντιδράσεων που μπορούν να προκαλέσουν στον πολιτικό άνθρωπο οδηγούν τον Αθηναίο ιστορικό στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος οφείλει να δαμάζει τη φύση του με τη δύναμη της λογικής. Της πειθαρχημένης γνώμης του δηλαδή.
