By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Γιώργου Τράπαλη αναλυτή της GOOD AFFAIRS
Ήταν ένα απριλιάτικο μεσημέρι εκείνη η πρώτη φορά. Σε μια Ελλάδα που ετοιμαζόταν για το αθλητικό καλοκαίρι της ζωής της, αναμένοντας τους Ολυμπιακούς αγώνες και ένα απρόσμενο αλλά και αξέχαστο Ιούνη με τη γενιά του Νικοπολίδη, του Καραγκούνη, του Χαριστέα και των άλλων παιδιών του Ότο Ρεχάνκελ, ουδείς μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε κάποια χρόνια αργότερα.
Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν, ο ενήλικας πλέον Γιώργος, ήρθε αντιμέτωπος για πρώτη φορά με την κάλπη και την σκέψη πως «αποφασίζει αυτός για την ζωή του».
Με αγωνία μη κάνω λάθος στους σταυρούς και δεν μετρήσει υπέρ της υποψήφιας που ήθελα ή ακόμη χειρότερα να μη το ακυρώσω κατά λάθος, το μακρινό 2004 ψήφισα για πρώτη φορά λίγο πιο κάτω από το σπίτι της Άρσης Βαρών, στη Νίκαια. Έψαξα και στα σκουπίδια όπως κάθε ευσεβής πιστός, για να βγάλω ένα πρώτο exit poll, αλλά συμπέρασμα δεν βγήκε…
Με τα χρόνια η αγωνία ελαχιστοποιήθηκε, ο φόβος μη και δεν έχω το ψηφοδέλτιο που θέλω να ψηφίσω σε όσα μου μοίρασαν έφυγε πλήρως και περισσότερο συνειδησιακά ήταν τα προβλήματά μου παρά τεχνικά. Με τον καιρό η ανάγκη να δεις παλιούς συμμαθητές ώστε να κάνεις και το κουτσομπολιό μετά την ψηφοφορία, έγινε πιο σημαντική από το τελικό αποτέλεσμα. Για να είμαι και ειλικρινής ελάχιστες είναι οι φορές που αμφιταλαντεύτηκα πάνω από την κάλπη για το τι θα ψήφιζα.
Όμως μηδαμινές δεν ήταν, οπότε την περίφημη ψήφο της τελευταίας στιγμής, που επικαλείται κάθε αναλυτής και πολιτικός, την κατανοώ. Είναι τελικά τόσο μεγάλο το ποσοστό που αποφασίζει πάνω από την κάλπη;
Η τελευταία εβδομάδα πάντα καθορίζει τις εξελίξεις σε αυτό το περίφημο αδιευκρίνιστο κομμάτι των ερωτηθέντων σε κάθε έρευνα.
Το προφίλ τους;
Άνθρωποι οι οποίοι δεν ασχολούνται με τα κόμματα, είτε από απογοήτευση είτε από έλλειψη πολιτικού ενδιαφέροντος. Δύσπιστοι ψηφοφόροι οι οποίοι συνήθως αυτοπροσδιορίζοτναι ως ανεξάρτητοι και εύκολα μπορεί να μετακινηθούν από το ένα κόμμα στο άλλο. Επίσης άνθρωποι, οι οποίοι ψηφίζουν οργισμένα και προτιμούν την καταψήφιση ενός κόμματος από την μη συμμετοχή. Αυτοί συγκεκριμένα συνήθως καταψηφίζουν κόμματα που έχουν ψηφίσει στο παρελθόν. Τέλος ευσυνείδητοι πολίτες οι οποίοι περιμένουν την τελική εβδομάδα και τις τελικές ομιλίες των επικεφαλής ώστε να κρίνουν, να συγκρίνουν και να αποφασίσουν.
Με τα χρόνια το ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων μεγάλωσε. Η χαλάρωση των ιδεολογικών αντιθέσεων, έδωσε την θέση της σε προσωπικές και κυρίως διαχειριστικές αντιθέσεις και ως εκ τούτου οι δεσμοί ψηφοφόρου – κόμματος έγιναν πιο χαλαροί. Ταυτόχρονα νεότεροι άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν πλέον την πελατειακή σχέση του παρελθόντος, νιώθουν σαφώς πιο άνετοι στην μετακίνηση και στην τελική επιλογή συγκριτικά με πριν από 20 χρόνια.
Στην Αμερική, όπως θα δούμε και στις πολύ κοντινές μας προεδρικές εκλογές, οι ανεξάρτητοι πάντα καθόριζαν τον τελικό νικητή.
Στην χώρα μας, μετά το 2009 και τον πολιτικά τεκτονικό σεισμό που καθόρισε τις επόμενες γενιές, τα πράγματα είναι πιο θολά από ποτέ σε αυτές εδώ τις ευρωεκλογές. Ειδικά αν μάλιστα η αποχή για πρώτη φορά ξεπεράσει την συμμετοχή, πράγμα που δεν κάνει σε κανένα πλέον εντύπωση.
Και κάπως έτσι πέρασαν ήδη 20 – πολύ γεμάτα χρόνια. Ραντεβού στις κάλπες!
