By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Ο Αλέξης Τσίπρας σ αυτή την τετραετία επένδυσε σε δύο πυλώνες. Στην απλή αναλογική που του έδινε περιθώρια μηχανορραφιών και πιέσεων προς τα υπόλοιπα κόμματα και στο αντιμητσοτακικό μέτωπο με τη στοχοποίηση του πρωθυπουργού και την «καλλιέργεια» μια θυμωμένης κοινωνίας κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η λογική του ήταν απλή. Μέσα από τον αποκλεισμό της αυτοδυναμίας της ΝΔ με το σύστημα της απλής αναλογικής και την κοινοβουλευτική ενίσχυση μικρότερων κομμάτων, πίστευε πως θα δημιουργηθούν εκείνες οι κεντρομόλες δυνάμεις που θα τον φέρουν ξανά στην εξουσία.
Η κοινωνία όμως, όπως ανακάλυψε αργά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν «θύμωσε» ιδιαίτερα με τον Μητσοτάκη, γιατί ήταν και είναι ακόμα θυμωμένη μαζί του με την πρωτόγνωρη διάψευση των ελπίδων και των προσδοκιών της από την αριστερά.
Έτσι το αρχικό σχέδιο του, να οδηγήσει σε παραίτηση τον Μητσοτάκη, για να μην τον έχει μπροστά του στις εκλογές, δεν ευοδώθηκε, τα χρόνια που πέρασαν και τώρα του έμειναν ως τελευταία γραμμή άμυνας, οι μηχανορραφίες και οι ίντριγκες στα πλαίσια ενός κατακερματισμένου εκλογικού αποτελέσματος που δεν θα δώσει αυτοδυναμία στις 21 Μαΐου.
Για την επαναφορά του στην εξουσία χρειάζεται και τους «βαστάζους». Έτσι ξεκίνησε το σχέδιο της προοδευτικής συνεργασίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ως «μοναδική λύση» για τη διακυβέρνηση της χώρας και την «πολιτική αλλαγή», προχώρησε σε περίοδο εκπτώσεων με την κυβέρνηση ηττημένων, αναγκάστηκε να την υποβαθμίσει σε κυβέρνηση ανοχής υπό τον έλεγχο του Βαρουφάκη και τώρα την πέταξε στα καλάθια, ως βραχύβια κυβέρνηση… ειδικού σκοπού για να διερευνήσει τις υποκλοπές.
Και αριστερά και ακροδεξιά
Πρότεινε ο κ. Τσίπρας στα κόμματα της αντιπολίτευσης, αριστερά και ακροδεξιά- γιατι δεν αρκούν τα πρώτα- μια άλλη εκδοχή του 1989, μόνο που στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου θέλει να βάλει τον Κ. Μητσοτάκη. Με αυτά ασχολείται επί τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση . Αντί να διαμορφώνει μια νέα πολιτική για τη χώρα και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, τρέχει πίσω από την ουρά του, σε μια αέναη προσπάθεια να βάλει στη φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Εφευρίσκει διάφορους τρόπους. Το έκανε με την υπόθεση Novartis, όταν «κρέμασε στα μανταλάκια» δέκα πολιτικούς αντιπάλους του για να σταλούν τελικά οι υποθέσεις όλων, στο αρχείο από τη Δικαιοσύνη. Θέλει να το επαναλάβει, ξανά τώρα, με την υπόθεση των υποκλοπών, αλλά τελικά εκείνοι που καταδικάστηκαν από τα Ειδικά Δικαστήρια, ήταν δυο πρώην υπουργοί του, ο Νίκος Παππάς και ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος για παράβαση καθήκοντος.
Εκβιάζει Ανδρουλάκη
Δείχνει με σαφή τρόπο, πως πρωτίστως εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η εξουσία. Έστω και για λίγο, για ένα εξάμηνο, για να ξελασπώσει τον εαυτό του και το κόμμα του, από μια οδυνηρή επερχόμενη ήττα. Και επειδή δεν μπορεί να προχωρήσει μόνος εκβιάζει καθημερινά τη συνεργασία του Νίκου Ανδρουλάκη, τον οποίο στο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούν «Ραν ταν πλαν».
Ο κ. Ανδρουλάκης εκτιμά πως μια τέτοια κίνηση, κυβέρνησης ειδικού σκοπού, αποτελεί «δώρο» στον Μητσοτάκη και δείχνει τον πανικό που επικρατεί στην Κουμουνδούρου. Και φαίνεται πως έχει δίκιο, καθώς λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ένα επικίνδυνο σενάριο ασταθούς διακυβέρνησης, ρίχνει νερό στο μύλο της σταθερότητας που επικαλείται ο κ. Μητσοτάκης και κάνει ακόμα πιο δύσκολη την «παλινόρθωση» του Τσίπρα στην εξουσία.
Οι αποτυχημένοι του 2015-2019
Οι ψηφοφόροι, δυστυχώς, για τον κ. Τσίπρα, παρά τα τέσσερα χρόνια που έχουν περάσει δεν έχουν σβήσει από το μνήμη τους, την τετραετία του, ως μια από τις χειρότερες της μεταπολίτευσης, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Και δεν μπορούν να ξεχάσουν πως, ο ακόμα πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα τους έταξε και άλλα έπραξε.
Τον ψήφισαν για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και εκείνος τους έκοψε τις συντάξεις, κατάργησε το ΕΚΑΣ και τους επέβαλε την πιο σκληρή φορολογία διαλύοντας τη μεσαία τάξη. Με την ανεργία το 2015 -19 στα ύψη και τους μισθούς στον πάτο έφερε ένα αχρείαστο μνημόνιο χρεώνοντας τη χώρα με άλλα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Υποθήκευσε όλη την περιουσία του κράτους και το νερό ακόμα, στο ταμείο Αποκρατικοποιήσεων για 99 χρόνια, οι δε επενδύσεις έγιναν ένα άπιαστο όνειρο, όπως και η ανάπτυξη της χώρας.
Έτσι χωρίς πρόγραμμα
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Τι μας λέει ο Αλέξης Τσίπρας πέραν του γεγονότος πως θεωρεί την «παλινόρθωση» του, πανάκεια για όλα τα προβλήματα της χώρας; Ποιο είναι το νέο πρόγραμμα για την οικονομία, την ανάπτυξη, τις επενδύσεις, και την αύξηση του δημόσιου και του ιδιωτικού πλούτου;
Υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών, παροχές και διαγραφή χρεών, σε ένα σχέδιο που ξεπερνά κατά πολύ τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας. Για ευνόητους λόγους αρνείται να το κοστολογήσει, σε μια ανεξάρτητη αρχή, όπως πρότεινε ο κ. Μητσοτάκης, γιατί γνωρίζει πως θα αποκαλυφθεί μια ακόμα προσπάθεια παραπλάνησης των ψηφοφόρων, όπως το 2015. Παρότι οι ψηφοφόροι έμαθαν πολλά από τα 4,5 χρόνια του και γι’ αυτό είναι σήμερα επιφυλακτικοί , ο κ. Τσίπρας δεν έγινε σοφότερος, όπως δείχνει με την οικονομική του πρόταση. Παραμένει ίδιος.
Με μεγάλη διαφορά, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, οι πολίτες εμπιστεύονται την κυβέρνηση Μητσοτάκη στη διαχείριση των κρίσεων παρά μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Στο μυαλό τους, έχουν τη συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου (την πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας αριστεράς και ακροδεξιών), να καλείται να αντιμετωπίσει την πανδημία και να προχωρά στον εμβολιασμό της κοινωνίας, χωρίς το εντυπωσιακά οργανωμένο σύστημα εμβολιασμού που δημιούργησε η ΝΔ, με το μισό ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητεί την αξία του εμβολίου και τους πιάνει ανατριχίλα.
Μπάτε μετανάστες αβέρτα
Το ίδιο και με τους μετανάστες του Ερντογάν στον Έβρο. Στην υβριδική επίθεση που δέχτηκε η χώρα μας, θα είχαμε τους δικαιωματιστές και αλληλέγγυους του ΣΥΡΙΖΑ να διευκολύνουν τους μετανάστες να περάσουν, αντί να τους απωθούν.
Αρκεί επίσης να θυμηθούν την κατάσταση των πανεπιστημίων της εποχής Τσίπρα, τότε που οι φοιτητικές εστίες είχαν μετατραπεί σε …ξενοδοχεία κοινών εγκληματιών, χωρίς κανένα έλεγχο και οι πανεπιστημιακοί χώροι σε εργαστήρια κατασκευής μολότοφ.
Τότε που ο ψηφιακός και τεχνολογικός εκσυγχρονισμός του κράτους αναλώθηκε, σε ένα νομοσχέδιο του Νίκου Παππά για τη διαστημική πολιτική μας, ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο και στον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, με τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα.
Τώρα μιλούν για «Δικαιοσύνη παντού» αλλά δεν την αποδέχεται ο κ. Τσίπρας για τους φίλους του. Δίπλα του και στα ψηφοδέλτια του κόμματος έχει τον Νίκο Παππά καταδικασμένο από το Ειδικό Δικαστήριο με 13-0 για παράβαση καθήκοντος.
Μιλούν για τη νέα γενιά που ζητά μια καλή δουλειά και ένα ικανοποιητικό μισθό, αλλά δεν έχουν σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας για τη δημιουργία νέων και σταθερών θέσεων εργασίας.
Ο Τσίπρας δεν πέρασε τη βάση
Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οι ’Έλληνες γνωρίζουν προς τα που θέλουν να πάνε. Και παρά τα στραβοπατήματα και τα λάθη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τη στηρίζουν στο δρόμο πού έχει χαράξει. Γι’ αυτούς η επιστροφή στο παρελθόν είναι επιστροφή στη μιζέρια, στα αδιέξοδα, στα μεγάλα λόγια, τα παραμύθια και στις διακρίσεις ενός δυστοπικού καθεστώτος.
Αριστεροί καλλιτέχνες είναι εκείνοι σήμερα, που ενώ στηρίζουν δημόσια τον κ. Τσίπρα, αρνούνται το αυτό το δικαίωμα σε άλλους, όταν στηρίζουν τον Μητσοτάκη. Έφτασαν στο σημείο να φιμώσουν και να χλευάσουν το μεγάλο Διονύση Σαββόπουλο.
Για το κάλεσμα Τσίπρα στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, τους οπαδούς του νεοναζισμού στην Ελλάδα, τσιμουδιά από τους καλλιτέχνες της αριστεράς, πιστοί στο δόγμα πως «οι ψήφοι δεν έχουν χρώμα»!
Ο κ. Τσίπρας μέρα με τη μέρα, στον πανικό του, κατεβαίνει ένα -ένα τα σκαλοπάτια της πολιτικής αξιοπρέπειας της αριστεράς. Βρίσκεται, ο ίδιος σε ένα σταυροδρόμι καθώς διακυβεύεται το πολιτικό του μέλλον, αλλά ούτε η εξουσιαστική βουλιμία του, ούτε το ξαφνικό ενδιαφέρον του προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, ούτε ο θυμός του προς τον Μητσοτάκη, νοιάζουν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, γιατί απλά ο κ. Τσίπρας, δεν αρέσει όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις.
Ο μόνος που βρίσκεται σε σταυροδρόμι, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας καθώς διακυβεύεται το πολιτικό του μέλλον του. Η εξουσιαστική βουλιμία του και το μένος του κατά του κ. Μητσοτάκη διαπερνούν την πολιτική του πρόταση. Αλλά ούτε η βουλιμία, του επί 15 χρόνια αρχηγού κόμματος, ούτε ο θυμός του για τον πολιτικό του αντίπαλο, νοιάζει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
