By 
Η ΔΕΘ έχει λειτουργήσει για τον πρωθυπουργό, ως η «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» τα τελευταία χρόνια. Το 2021 μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές σε Εύβοια και Βαρυμπόμπη, “ανάσανε” δημοσκοπικά με τα όσα εξήγγειλε, το ίδιο συνέβη και το 2022 μετά την καταιγίδα των αποκαλύψεων του σκανδάλου των υποκλοπών και την παραίτηση -αποπομπή, του πιο στενού συνεργάτη του από το Μέγαρο Μαξίμου.
Φέτος όμως “πνίγηκε” στα νερά μιας πρωτοφανούς καταιγίδας στη Θεσσαλία, όπου εκτυλίσσεται μια τραγωδία. Χάθηκαν πολλές ζωές και πολλά χωριά εξαφανίστηκαν στις λάσπες. Έτσι η αναβολή της επίσκεψης του στη ΔΕΘ θεωρήθηκε επιβεβλημένη από το μέγεθος των καταστροφών και από την ανάγκη επιτόπιου συντονισμού των προσπαθειών διάσωσης ανθρώπινων ζωών και περιουσιών.
Οι φυσικές καταστροφές, από τα ακραία καιρικά φαινόμενα που αυξάνονται αλματωδώς, δείχνουν ακόμα περισσότερο, την ανάγκη επανίδρυσης, όχι μόνο της Πολιτικής Προστασίας αλλά ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού.
Ενός διαλυμένου κρατικού μηχανισμού, που «εμπλούτισε» φέτος το «βιογραφικό» του ξεκινώντας από την τραγωδία στα Τέμπη με την ανεμελιά, τεμπελιά και ανικανότητα των υπαλλήλων του ΟΣΕ, συνέχισε με την ανοχή και την αδράνεια της ΕΛΑΣ στην εισβολή των Κροατών χούλιγκαν, έφτασε στην καταστροφή και τις εκρήξεις στη μάχιμη μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας στην Νέα Αγχίαλο και κατέληξε στο σοκαριστικό γεγονός, την τραγωδία στον Πειραιά και τις ευθύνες ναυτικών, εταιρείας και Λιμενικού.
Με αυτό το βαρύ φορτίο ο κ. Μητσοτάκης θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη στα μέσα της επόμενης εβδομάδας, αφού πρώτα αποστραγγισθούν τα νερά, από την πλημμυρισμένο κάμπο της Θεσσαλίας και αποκαλυφθεί το μέγεθος της καταστροφής.
Μειωμένη η ανοχή των πολιτών
Τώρα όμως βρισκόμαστε στη δεύτερη τετραετία με μια κοινή γνώμη που διαθέτει και λιγότερη ανοχή και υπομονή και κυρίως χωρίς το φόβητρο της επανάκαμψης του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
«Ο φόβος που φύλαγε τα έρμα», δεν υπάρχει, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί νέος.
Η κα Αχτσιόγλου, βασική διεκδικήτρια του προεδρικού ρόλου, από «πασιονάρια» της αριστεράς με το περίφημο δόγμα της «η κανονικότητα δεν ταιριάζει στο ΣΥΡΙΖΑ» έφτασε στο άλλο άκρο μιας… απολιτίκ κυρίας με λευκά office ταγεράκια.
Ο νέος εξ’ αμερικής «εισβολέας» Στέφανος Κασσελάκης αρνείται να μπει στην ουσία της πολιτικής και περιφέρεται ως υπερκομματικός, ωραίος και αγγλόφωνος (ναι, και αυτό είναι ένα από τα βασικά επιχειρήματα του!).
Από τη άλλη πλευρά του πολιτικού τόξου, τα τρία μικρά ακροδεξιά κόμματα, «σκάβουν» σιγά -σιγά την αξιοπιστία του στο δεξιό ακροατήριο, εξού και η «απεύθυνση» που θα έλεγαν και οι παλιοί ΣΥΡΙΖΑίοι, προς τον κ. Βελόπουλο «Είστε διακινητές των πιο θλιβερών fake news και θεωριών συνωμοσίας. Λέτε ό,τι σαχλαμάρα σας κατέβει με το αζημίωτο και όταν σας απαντάμε βγάζετε και γλώσσα. Νισάφι πια. Δεν θα είστε στο απυρόβλητο»
«Εισβολή» στο κέντρο
Ο κ. Μητσοτάκης αυτή τη στιγμή βλέπει τους δύο κινδύνους. Την εισβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο με τους άχρωμους και άοσμους υποψηφίους του και το «ροκάνισμα» στη δεξιά πτέρυγά του με την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να τροφοδοτεί με επιχειρήματα τους αντιπάλους του.
Στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δυο βασικοί υποψήφιοι στρέφονται σ’ ένα κοινό που παλαιότερα το ονόμαζαν μεσαίο χώρο, αργότερα πολιτικό κέντρο ή ακόμα και μεσαία τάξη, που κινείται από την κεντροαριστερά μέχρι την κεντροδεξιά, με ορθολογικά στοιχεία, που παρατηρεί τις εξελίξεις χωρίς μόνιμους εγκλωβισμούς σε κόμματα και ιδεοληψίες, απορρίπτει ακρότητες και φανατισμούς, είναι ανοιχτός σε νέες ιδέες και προσβλέπει στη βελτίωση της οικονομικής του κατάστασης και τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Είναι ο χώρος που κυριάρχησε στις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τώρα διεκδικείται από τους κυριότερους υποψήφιους για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Εξού και ο προβληματισμός στο Μέγαρο Μαξίμου και η ανάδειξη ανάγκης ενός νέου σχεδιασμού πολιτικής που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να υπάρχει. Ξέρουν, βέβαια, στο Μαξίμου, πως δεν κινδυνεύουν να πέσουν, από κανένα Κασσελάκη και από καμιά Αχτσιόγλου.
Κινδυνεύουν από τον ίδιο τον εαυτό τους, από τις αδυναμίες ενός συστήματος που δεν μπόρεσαν να εκσυγχρονίσουν, από τα προβλήματα της καθημερινότητας που δεν τα ακουμπούν, από την ακρίβεια που τρώει καθημερινά το εισόδημα των εργαζόμενων και ίσως και από την έλλειψη κινήτρων για να χτίσουν ένα νέο κράτος. Μια αγωνία, όμως, που φαίνεται να την έχει μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άντε και 2-3 υπουργοί του.
Άλλωστε, από τις πρώτες τοποθετήσεις των υποψηφίων στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μάθαμε κάτι καινούργιο. Κανείς δεν μίλησε για τις ανάγκες της κοινωνίας, για τις αλλαγές που χρειάζονται, για το νέο κράτος, για το στίγμα του κόμματος που είναι ανύπαρκτο. Πρωταρχικός στόχος τους το κομματικό ακροατήριο και η καρέκλα και έπειτα βλέπουμε…
Σανίδα σωτηρίας οι μεταρρυθμίσεις
Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο ο πρωθυπουργός χάραξε τη γραμμή άμυνας του με μια φράση του, στο Facebook. Έγραψε πως αν επέλεγε δύο λέξεις για να σηματοδοτήσει τη δεύτερη τετραετία, αυτές θα ήταν «μεταρρυθμιστική επιτάχυνση». Γνωρίζοντας τον προβληματισμό της κοινωνίας και το θυμό της για όσα συμβαίνουν σημείωσε πως ως κυβέρνηση: «Έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι το 41% που μας δώσατε δεν είναι λευκή επιταγή αλλά ισχυρό αίτημα να αλλάξουμε όσα μας ταλαιπωρούν, όσα μας πληγώνουν και όσα μας θυμώνουν».
Η «μεταρρυθμιστική επιτάχυνση» μοιάζει με σανίδα σωτηρίας, για τον κ. Μητσοτάκη σε μια περίοδο που το κράτος το οποίο κυβέρνησε επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια δείχνει αρρυθμίες και πολλές «μαύρες τρύπες» . Έδειξε πως λειτουργεί τεμπέλικα, άναρχα, χωρίς σχέδιο, προγραμματισμό, παρά τον επιτελικό χαρακτήρα, με τον οποίο θέλησε να κυβερνήσει ο κ. Μητσοτάκης, γνωρίζοντας όλες αυτές τις παθογένειες. Δεν αρκούν, όμως, πια μόνο τα ωραία λόγια και οι υποσχέσεις χρειάζονται πράξεις και μάλιστα γρήγορα, πριν φύγει το τρένο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
