By 
Ο αγαπημένος του Αλέξη Τσίπρα Αντόνιο Γκράμσι, ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (22 Ιανουαρίου 1891- Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) είχε αφήσει ως πολιτική παρακαταθήκη την άποψη: «η κρίση έχει να κάνει ακριβώς με το γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει αλλά το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί».
Έναν αιώνα μετά οι απόψεις του φιλόσοφουκαι πολιτικού επιστήμονα έχουν υιοθετηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλα δείχνουν ότι δεν έχουν κατανοηθεί. Η οικονομική κρίση, όντως, εξοστράκισε το παλιό και έδωσε την ευκαιρία στον Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός.
Γεννήθηκε όμως το φρέσκο; Το ανατρεπτικό; Δυστυχώς ό,τι φάνταζε νέο έχασε εκκωφαντικά και ο Γκράμσι δικαιώθηκε στον απόλυτο βαθμό. Τώρα αυτό που μένει να δούμε είναι πως ο Τσίπρας θα διαχειριστεί την εσωκομματική κρίση η οποία είναι αναπόφευκτη.
Ηχούν νταούλια
Αν το ποσοστό αύριο, Κυριακή 25 Ιουνίου, κινηθεί κοντά στο 25% τότε όλα θα εξελιχτούν, παρά τις γκρίνιες, ομαλά. Αν κινηθεί στα ίδια επίπεδα με τις εκλογές του Μαΐου τα νταούλια θα πιάσουν δουλειά. Στην, πολύ πιθανή, περίπτωση νέων απωλειών όλα θα αρχίσουν από το μηδέν.
Έρχονται όμως οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου και οι ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2024 και οι όποιες κινήσεις πρέπει να είναι μετρημένες για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Το ενδεχόμενο της τριπλής ήττας, μέσα σε ένα χρόνο, θα είναι καταστροφικό για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση του Τσίπρα, αν μείνει στο τιμόνι.
Οι συμβουλές Λούλη…
Ήδη, ακούγονται απόψεις για την επόμενη μέρα οι οποίες έχουν και πάλι στο επίκεντρο τον Τσίπρα. Ο επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης, λάτρης του μεσαίου χώρου και άλλοτε στενός συνεργάτης και πολιτικός σύμβουλος του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, πριν από λίγες μέρες πρότεινε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «να φτιάξει μια καινούργια κεντροαριστερά και όσοι θέλουν να μείνουν, να μείνουν. Αλλά να αλλάξει πραγματικά. Και από εκεί και πέρα, το γήπεδο είναι ανοιχτό τώρα, δεν υπάρχει σοβαρός ανταγωνιστής για τον ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της αντιπολίτευσης, γιατί η μετριότητα βασιλεύει αυτή τη στιγμή».
…και οι ΠΑΣΟΚογενείς
Άλλοι πάλι, που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να γίνει προσπάθεια «ένωσης» με τα άλλα κόμματα της αριστεράς αλλά και το ΠΑΣΟΚ με… συγκολλητική ουσία τον Τσίπρα. Με την άποψη φαίνεται να συμφωνούν οι Πασοκογενείς οι οποίοι εκτιμούν ότι ο τόπος χρειάζεται μια ηγετική φυσιογνωμία ως αντίβαρο στον Μητσοτάκη. Ως… απόβλητοι από το ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν περιθώρια να επιστρέψουν ως «σημαίνοντα στελέχη» στη βάση τους.
Ως «σώγαμπροι» δε, δεν είναι εύκολο να είναι οι αδιαμφισβήτητοι κληρονόμοι. Με τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα παίρνουν το πάνω χέρι.
Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει δείξει ότι τους έχει περί πολλού. Στο τελευταίο του ταξίδι, στην Κρήτη, δεν πήρε αγκαλιά τον Πολάκη. Τον συνόδευαν οι Σπίρτζης, Ραγκούσης και η κυρία Ξενογιαννακοπούλου, μπας και καταφέρει να βάλει λίγο ροζ στην μπλε, πλέον, Κρήτη.
Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να έχουν εντρυφήσει στο χώρο της αριστεράς, η οποία έχει ζήσει διασπάσεις επί διασπάσεων. Σε αυτή την αριστερά υπάρχουν όργανα, υπάρχουν ομάδες και κυρίως υπάρχουν οι «παλιές καραβάνες» που δεν είναι προσωπολάτρες.
«Καβαλάρης» στα εσωκομματικά
Αναμφισβήτητα ο Τσίπρας είναι ο πρόεδρος που πήγε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 3% στο 40%. Τον έκανε κυβέρνηση, μια επιτυχία την οποία ποτέ δεν θα ζούσε η αριστερά. Αυτή η εξέλιξη από μόνη της τον καθιστά «καβαλάρη» στα εσωκομματικά.
Μπορεί, όμως, μετά από τα τελευταία αποτελέσματα, να κοιμηθεί στις δάφνες μνημονιακών επιλογών; Οι δάφνες, μόνο στους πίνακες ζωγραφικής και στις ταμπέλες φορέων, παραμένουν «ζωντανές». Συνήθως σαπίζουν και τα αρωματικά φύλλα αποσυντίθενται.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν 16 συνιστώσες οι οποίες περιμένουν στη γωνία, όχι μόνο τον Τσίπρα αλλά και την ομάδα του. Οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ Εσωτερικού και όσοι ακολούθησαν τη μετεξέλιξη του κόμματος, δύσκολα θα καταπιούν ότι αποσύρθηκαν από τη βιτρίνα για χάρη κάποιων αναγνωρίσιμων.
Τα νέα στελέχη που αναδείχτηκαν, μαζί με τον Τσίπρα, δικαίως θα προβάλουν και αυτά τις φιλοδοξίες τους, έστω και αν θα προσπαθήσουν να μην φανούν μικρόψυχοι.
Υπάρχουν όμως και οι ΠΑΣΟΚογενείς οι οποίοι πολύ θα ήθελαν να δημιουργηθεί κάτι νέο, χωρίς τα «βαρίδια της κυβέρνησης 2015-2019» και τα πρόσωπα εκείνα που έχουν εμποτιστεί να τις αρχές της αναθεωρητικής αριστεράς.
Η μπάλα στον Αλέξη
Η μπάλα, ωστόσο, παραμένει στο γήπεδο του Τσίπρα. Αν επιλέξει να μείνει στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ, θα τα καταφέρει, αφού η ανάδειξη του προέδρου θα γίνει από τη βάση. Μπορεί τώρα να υπάρχουν εν αναμονή πολλοί υποψήφιοι αρχηγοί, αλλά δύσκολα θα βγουν μπροστά.
Οι κυρίες Αχτσιόγλου και Δούρου είναι στο περιβάλλον του προέδρου αλλά ό,τι και να αποφασίσουν θα το κάνουν εκ του ασφαλούς.
Οι Χαρίτσης, Τζαννακόπουλος(;)- ο οποίος μετά τη συντριβή του Μαΐου έχει χάσει την ψυχραιμία του και επιδόθηκε σε ύβρεις και τοξικότητα- και Ηλιόπουλος, που επίσης προβάλλονται ως «πιθανοί διάδοχοι» ήταν και είναι κοντά στον πρόεδρο, οπότε δεν θα προκαλέσουν με τυχόν αναποτελεσματικές υποψηφιότητες.
Αν ο Τσίπρας αποφασίσει να αποτραβηχτεί, να… συνταξιοδοτηθεί, μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ, από το προσκήνιο και ακολουθήσει το παράδειγμα των «ορεινών εδράνων» της Βουλής, τότε είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει πληθώρα υποψηφιοτήτων.
Στα 49 του χρόνια έχει όλα περιθώρια να περιμένει και να παραμένει χρυσή εφεδρεία. Υπάρχουν όμως και οι Ευρωεκλογές οι οποίες είναι μια καλή λύση για τον ίδιο. Έχει κάθε δικαίωμα να τεθεί επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου και να επιχειρήσει να «ηγηθεί» της ευρωπαϊκής αριστεράς σε μια ηρωική έξοδο από τα εγχώρια πολιτικά πράγματα.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι στο τραπέζι των συζητήσεων για την επόμενη μέρα, αλλά η όποια απόφαση θα εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτό, όπως που δεν θα αλλάξει ποτέ για τον Τσίπρα, είναι ότι απέκτησε το 2015 την αριθμητική ηγεμονία αλλά ποτέ την πολιτική.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
