By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ενώ η κάλπη της 9ης Ιουνίου πλησιάζει όλο και πιο κοντά, βλέπουμε να πυκνώνουν οι επισκέψεις των πολιτικών αρχηγών στην βόρεια Ελλάδα. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, όλοι τους βρέθηκαν στην Θεσσαλονίκη, άλλος για να παρουσιάσει μια μελέτη για το κυκλοφοριακό τώρα που θα μπει σε λειτουργία το μετρό (Μητσοτάκης), άλλος για να επισκεφθεί την διεθνή έκθεση βιβλίου (Ανδρουλάκης) κι άλλος για να κάνει βόλτα στην παραλία και στα κλαμπ με ηλεκτρονική μουσική (Κασσελάκης). Έκαστος με το στυλ του και το κοινό στο οποίο απευθύνεται, αλλά όλοι τους ταξίδεψαν στην βόρεια Ελλάδα. Γιατί;
Μα διότι δημοσκόποι και αναλυτές προειδοποιούν ότι εκεί ψηλά, το πολιτικό τοπίο διαφοροποιείται αισθητά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Ενδεχομένως μάλιστα σε βαθμό ικανό να επηρεάσει τα συνολικά εκλογικά αποτελέσματα της χώρας, δημιουργώντας δυνητικά έναν διαφοροποιημένο πολιτικό χάρτη απ’ αυτόν που προέκυψε από τα διπλές εκλογές του 2023. Καθότι εκεί στα βόρεια, όχι μόνο έχουν μπει τα θεμέλια της περίφημης «δεξιάς πολυκατοικίας», αλλά αρχίζουν να αχνοδείχνουν και τα ξεχωριστά περιγράμματα των διαμερισμάτων της.
Υποτίθεται ότι εκεί στην βόρεια Ελλάδα, υπάρχουν πια οριοθετημένα τα βασίλεια του Βελόπουλου, της ΝΙΚΗΣ, αλλά εσχάτως και της Λατινοπούλου. Περιθωριακοί, καθηλωμένοι ή και ανύπαρκτοι ως χθες πολιτικοί σχηματισμοί, που εσχάτως δείχνουν απρόσμενη δημοσκοπική δυναμική αλλά και σοβαρές επεκτατικές διαθέσεις. Τα μεγάλα και κυρίαρχα κόμματα τρέμουν αυτό το ξαφνικό ξεπέταγμα των ακροδεξιών, ακροσυντηρητικών, θρησκόληπτων και εν πολλοίς ψεκασμένων πολιτικών μορφωμάτων, εξ’ ου και οι επαναλαμβανόμενες εκδρομές των πολιτικών αρχηγών σε εκείνα τα εξωτικά μέρη.
Η ανησυχία τους, κατά τους δημοσκόπους, είναι όχι μόνο βάσιμη αλλά και εντός εποχής, αν ρίξουμε μια ματιά σε όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, την οποία εμείς παγίως ακολουθούμε με διαφορά μιας πενταετίας ή δεκαετίας. Σ’ όλη την Ευρώπη τα ακροδεξιά εθνικιστικά και αντισυστημικά κόμματα διαπρέπουν εδώ και καιρό, μετέχουν ενεργά στο πολιτικό παιχνίδι, κατά περίπτωση μάλιστα κυβερνούν ή συγκυβερνούν. Δεν θα ήταν λοιπόν διόλου περίεργο να δούμε και στην Ελλάδα το ίδιο φαινόμενο, προσαρμοσμένο ασφαλώς στα δικά μας χούγια και ιδιαιτερότητες.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη το μέγα πρόβλημα και η κινητήρια δύναμη αυτών των σχηματισμών είναι το μεταναστευτικό, εδώ οι ατμομηχανές τους είναι διαφορετικές. Είναι ο νόμος για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών και το (αναγεννημένο από τους Σκοπιανούς) Μακεδονικό. Το μεταναστευτικό το έχουμε ξεχάσει, διόλου όμως δεν αποκλείεται να επανέλθει κάποια στιγμή, εξαρτάται από το πόσο ταραγμένος είναι ο γεωπολιτικός μας περίγυρος. Όσο για το υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατάνε οι δικοί μας, είναι ένας υπερβάλλων (συνήθως βαριά υποκριτικός) υπερπατριωτισμός, η θρησκοληψία, οι υπόγειες σχέσεις με εκκλησιαστικά και παραεκκλησιαστικά δίκτυα, μαζί με μια αόριστη αντισυστημικότητα που αναβλύζει από το πουθενά.
Όλα τούτα τα στοιχεία όμως έχουν βρει τον παράδεισο τους στην βόρεια Ελλάδα. Εκεί που το Μακεδονικό είναι πολύ πιο φορτισμένο απ’ όσο στον νότο, εκεί όπου τα μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι λειτουργικά (και οικονομικά) δεμένα με τις τοπικές κοινωνίες, εκεί όπου επικρατεί ένα συλλογικό συναίσθημα αποκλεισμού από τα Αθηναϊκά κέντρα εξουσίας.
Αυτό είναι το θερμοκήπιο μέσα στο οποίο οι δημοσκόποι των Ευρωεκλογών διαπιστώνουν σημαντική άνοδο του Κυριάκου Βελόπουλου, ξεπέταγμα της Λατινοπούλου και σταθερή επιρροή της θρησκόληπτης ΝΙΚΗΣ.
Εκεί στα βόρεια επίσης συγκεντρώνονται οι δυνάμεις και της περιβόητης ενδονεοδημοκρατικής λαϊκής δεξιάς, που μπορεί μεν να παραμένει εντός κόμματος, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να δείξει την δυσαρέσκεια της προς τον «κεντρώο» αρχηγό και τις επιλογές του. Ο φόβος της ηγεσίας της ΝΔ είναι ότι ένα μέρος αυτών των παραδοσιακά δικών της ψηφοφόρων, μπορεί αυτήν φορά να καταψηφίσουν το κόμμα τους ή να απέχουν για λόγους διαμαρτυρίας. Για να είμαστε βέβαια ακριβοδίκαιοι, τον φόβο της αποχής σε κείνες τις εκτεταμένες περιοχές τον έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτά τα δύο κόμματα πάνε καλά εκεί ψηλά κι ας επιχαίρουν θεωρώντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η ΝΔ.
Βεβαίως, η πολιτική επιχειρηματολογία των ακροδεξιών αυτών κομμάτων είναι για γέλια. Πέραν ενός διαρκούς «όχι» και πατριδόπληκτων κραυγών, δεν έχουν να πουν τίποτα άλλο. Ειδικά η ΝΙΚΗ ή η Λατινοπούλου δεν αρθρώνουν καν λέξη, ενώ ο Κυριάκος Βελόπουλος μοιράζει συντάξεις τριών και τεσσάρων χιλιάδων ευρώ σε όλους τους συνταξιούχους γελοιοποιώντας ακόμα και την έννοια του γελοίου.
Όλοι τους πορεύονται δίχως το παραμικρό ψήγμα κυβερνησιμότητας (που έχουν πολλά παρόμοια κόμματα της Ευρώπης), οπότε δεν φιλοδοξούν να ξεφύγουν από το πολιτικό περιθώριο. Οι δε προσωπικές φιλοδοξίες των μικροηγετών τους είναι τόσο μικρομεγαλεπήβολες, που αποκλείεται κάθε πιθανότητα σύμπτυξης των κομματιδίων τους σ’ έναν ενιαίο και αξιόμαχο σχηματισμό.
Κοντολογίς, ενώ τα μικροκόμματα της δεξιάς, θρησκόληπτης και ψεκασμένης πολυκατοικίας δείχνουν ανίκανα να διεκδικήσουν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο την συμμετοχή τους στην εξουσία, μοιάζουν ικανά να γρατζουνίσουν την πολιτική σταθερότητα της χώρας εισπράττοντας φύρδην μίγδην ψήφους αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης ή κατά του πολιτικού συστήματος ή κατά της υποτιθέμενης εξαχρείωσης των ηθών και της δήθεν διάλυσης της οικογένειας. Πρόκειται για ψήφους φοβίας απέναντι στον εκσυγχρονισμό, απέναντι στην τεχνολογική εξέλιξη ή απέναντι και στον ίδιο τον ορθολογισμό.
Βεβαίως, οι δημοσκοπήσεις των δυο τελευταίων εβδομάδων, δείχνουν ότι αυτές οι δεξιές δυνάμεις φρενάρουν. Ενδεχομένως να έφτασαν στο ταβάνι τους, πλην αυτό το ταβάνι μοιάζει αρκετά ψηλό ώστε να φέρνει την Λατινοπούλου στην Ευρωβουλή ή τον Βελόπουλο να διεκδικεί την τέταρτη θέση του πολιτικού χάρτη. Αν και δεν δείχνει όλο αυτό να έχει κάποια μακροπρόθεσμη προοπτική, δεν είναι ευκαταφρόνητο.
Ο Μητσοτάκης θα διατηρήσει την πολιτική του κυριαρχία, αλλά βέβαια έχει επίγνωση ότι ψήφος που φεύγει απ’ αυτόν, έστω και ως πρόσκαιρη διαμαρτυρία, δεν είναι εύκολο να ξαναγυρίσει. Οπότε τρέχει προς τα βόρεια για να εξηγήσει ότι αυτός ασκεί υπεύθυνη πατριωτική πολιτική και ότι αυτός είναι ο εκπρόσωπος του νόμου και της τάξης στην χώρα.
Αυτά είναι τα επιχειρήματα που «πιάνουν» εκεί πάνω, όταν βρίσκεται πιο νότια προτιμά να μιλά για την οικονομική ανάπτυξη, για τα έργα και για την ευρωπαϊκή του πολιτική. Αυτό που είναι απορίας άξιο, είναι τι λένε όταν πάνε προς βορρά ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης. Αυτοί δεν έχουν καν ακροατήριο σε κείνους τους τόπους.
