By 
Εντάξει, δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα οριστούν οι εκλογές, πάντως δεν απέχουμε περισσότερο από λίγες βδομάδες. Οι εκλογές αυτές μάλιστα θα είναι από τις ελάχιστες που γίνονται στο συνταγματικό όριο, δηλαδή στα τέσσερα χρόνια. Όλες οι υπόλοιπες από το 1974 και εντεύθεν ήταν εντελώς ή ολίγον πρόωρες, οπότε για να διαλυθεί η Βουλή έγινε από τους εκάστοτε πρωθυπουργούς επίκληση λόγων εθνικής –δήθεν- ανάγκης. Τουλάχιστον αυτή την φορά θα πάμε κανονικά, χωρίς να αναγκαστεί ο πρωθυπουργός να επικαλεστεί την οικονομία ή τα εθνικά θέματα, όπως απαιτεί το Σύνταγμα.
Κι όμως, ενώ αυτή θα είναι μια από τις σπάνιες φορές που το γράμμα του Συντάγματος τηρείται απόλυτα, θα πάμε στις κάλπες μέσα σε μια κατάσταση αν όχι πολιτικής ανωμαλίας, σίγουρα πολιτικής ιδιορρυθμίας. Λίγες βδομάδες πριν προκηρυχθούν οι εκλογές, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανακάλυψε ξαφνικά ότι η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς δικτατορίας και κηρύττει ανένδοτο αγώνα στους δρόμους και στις πλατείες. Κι επειδή –κατά την ανάλυση Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ- η Ελλάδα κυβερνάται από μια χούντα που έχει αλώσει κάθε θεσμό του πολιτεύματος και του κράτους, η αντιπολίτευση αρνείται να νομιμοποιήσει την σημερινή Βουλή και το κοινοβουλευτικό της έργο οπότε προχωρά σε λευκή απεργία των βουλευτών της.
Παρεκτροπή Τσίπρα
Μυστήρια δεδομένα για μια αστική δημοκρατία του ευρωπαϊκού κόσμου. Νομίζαμε ότι αυτά τα είχαμε αφήσει πίσω στην προδικτατορική Ελλάδα ή ότι συμβαίνουν πλέον μόνο σε κάτι χώρες της λατινικής Αμερικής ή της υποσαχάριας Αφρικής. Αλλά ο κ. Τσίπρας τα φέρνει εδώ μπροστά στην μύτη μας ως δήθεν κυρίαρχα στοιχεία της σημερινής πολιτικής μας ζωής και ως ψηφίδες του εκλογικού παζλ που έχουμε μπροστά μας. Κατά την γνώμη του γράφοντος πρόκειται για προσχηματική και απαράδεκτη παρεκτροπή του κ. Τσίπρα που μόνο κινδύνους εγκυμονεί. Τίποτα καλό και για κανέναν δεν πρόκειται να βγει από μια τέτοια ιστορία.
Ανένδοτος… καρικατούρα
Η κήρυξη ανένδοτου βέβαια, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε μια ιστορική καρικατούρα που αντί να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς –όπως ελπίζει ο κ. Τσίπρας- ενδέχεται να γελοιοποιήσει απλώς τους εμπνευστές του. Διότι από ο 1961που ξεκίνησε τον ανένδοτο του ο Γεώργιος Παπανδρέου μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια. Δεν τα λες και λίγα για να αποτολμήσει κανείς πιστή αντιγραφή των τότε συνθημάτων, δίχως το ρίσκο της αυτογελοιοποίησης. Παρά ταύτα ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτος με συγκεντρώσεις στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις, σαν να έχουν προκηρυχθεί κανονικά οι εκλογές. Χρησιμοποιεί δε παρόμοια συνθήματα μ’ αυτά του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Γέρος της Δημοκρατίας έλεγε τότε «η Δημοκρατία θα αποκατασταθεί εις την αρχαίαν πατρίδα της», ο κ. Τσίπρας σήμερα θέτει το δίλημμα «Δημοκρατία ή Νέα Δημοκρατία;».
Πλατεία; Ποια πλατεία;
Η κυβέρνηση τα θεωρεί όλα αυτά σαχλά και γελοία. Και σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δεν δείχνει να φοβάται ιδιαίτερα την καινούρια στρατηγική Τσίπρα. Στο Μέγαρο Μαξίμου πιστεύουν ότι οι παρακολουθήσεις και μόνο, παρά τα λάθη και τις παραλείψεις που τις συνοδεύουν, δεν είναι ικανές να δημιουργήσουν κίνημα ανατροπής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πέραν αυτού του ζητήματος δεν υφίστανται ούτε κατά διάνοια οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις για κάποιο ανένδοτο του δρόμου και των πλατειών, που στην πραγματικότητα θα είναι μια λαϊκή εξέγερση. «Ας κοιτάξει ο Αλέξης έξω απ’ το παράθυρο του» λένε οι κυβερνητικοί. «Βλέπει κόσμο συγκεντρωμένο, οργισμένο και αποφασισμένο να επαναστατήσει; Ή μήπως φωνάζει μάταια μέσα σε μια άδεια πλατεία;»
Τεχνητή όξυνση
Η όξυνση βέβαια, ακόμα κι αν είναι τεχνητή δίχως να διαθέτει την κοινωνική βάση που θα την απλώσει, δεν παύει να είναι επικίνδυνη. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα επηρεάζει ένα μέρος της κοινωνίας, που κι αν δεν είναι πλειοψηφικό, είναι φωνακλάδικο. Εξάλλου, το χτίσιμο χρειάζεται πλειοψηφίες, για το σαμποτάζ αρκούν και μικρές μειοψηφίες για να γίνει η ζημιά. Οι νουνεχείς άνθρωποι πιστεύουν ότι όλα αυτά που διακινεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ για χούντες και ανένδοτους, είναι προεκλογικά λόγια που την επόμενη μέρα της κάλπης θα πάψου να έχουν αξία. Αν μεν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η όξυνση θα έχει επιτελέσει την αποστολή της, αν ηττηθεί θα ξεχαστεί σαν μια λάθος στρατηγική, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ.
Μήπως ετοιμάζει κάτι άλλο;
Μακάρι να είναι έτσι, διότι υπάρχουν και οι άλλοι που υποστηρίζουν ότι ο κ. Τσίπρας το παρακάνει σε τέτοιο βαθμό που καταλήγει ύποπτος για τις τελικές προθέσεις του. Μήπως δεν ετοιμάζεται απλώς για διαχείριση ήττας, αλλά σχεδιάζει άρνηση αναγνώρισης όποιου εκλογικού αποτελέσματος δεν του ταιριάζει; Εντάξει, ο Αλέξης ήταν πάντα συγκρουσιακός πολιτικός, όμως η τωρινή αντιγραφή μιας στρατηγικής ανένδοτου αγώνα που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα πριν 60 χρόνια, μάλλον δεν προαναγγέλλει ήπια μελλοντικά χρόνια. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα ζήσουμε στιγμές Τραμπ, αλλά ένα ακροατήριο που ακούει διαρκώς ότι ζει μέσα σε μια απάνθρωπη και δυστοπική δικτατορία, πόσο έτοιμο είναι (σε περίπτωση εκλογική του ήττας) να αποδεχτεί τον σημερινό δικτάτορα ως αυριανό νόμιμο πρωθυπουργό;
Κενό στρατηγικής
Η ρητορική του κ. Τσίπρα είναι πράγματι εμπρηστική, έχει όμως ένα βασικό πρόβλημα. Παρά την τρομερή άνοδο των τόνων, φαίνεται σαν πίσω της να έχει κενό στρατηγικής. Οι επικοινωνιολόγοι έχουν ως βασικό κανόνα επιτυχίας κάθε κόμματος και κάθε αρχηγού, την ύπαρξη ενός μοναδικού κεντρικού συνθήματος που συμπυκνώνει και το βασικό πολιτικό δίλημμα. Αν αυτό «περάσει» στην κοινωνία και κυριαρχήσει στον προεκλογικό διάλογο, τότε το κόμμα έχει ήδη πετύχει μεγάλη νίκη. Η μάχη γίνεται στο δικό του γήπεδο. Οπότε έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει στρατηγική τελική νίκη.
Ο πρωθυπουργός εδώ και καιρό έθεσε το δικό του δίλημμα στο οποίο μένει σταθερός και αταλάντευτος. «Μητσοτάκης ή Τσίπρας.» Ανεξαρτήτως αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μ’ αυτό, πρόκειται για σαφές και ξεκάθαρο σύνθημα-δίλημμα. Ο κόσμος το καταλαβαίνει, δεν χρειάζεται ούτε συμπληρώσεις, ούτε επεξηγήσεις, ούτε ερμηνείες. Ο κ. Τσίπρας από την άλλη πλευρά, αν και ξεκίνησε πρώτος τον προεκλογικό αγώνα, αν και πήγε κατ’ ευθείαν στα ύψη την οξύτητα της αντιπαράθεσης, κάθε δεύτερη βδομάδα αλλάζει συνθήματα και διλήμματα.
Λάθος επικοινωνιακό
Το τελευταίο που είπε στην συγκέντρωση που έκανε στο Ιβανόφειο της Θεσσαλονίκης ήταν το «αισχροκέρδεια ή ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ;». Είχαν προηγηθεί πολλά άλλα, όπως «Δημοκρατία ή χούντα», το «Νέα Δημοκρατία ή Δημοκρατία», το «Νέα Δημοκρατία ή Δικαιοσύνη», «ακρίβεια Μητσοτάκη ή ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και διάφορα άλλα που έχουν μέσα την λέξη «εκτροπή» ή την φράση «κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών». Επειδή οι σοβαροί άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται ότι αυτή η πανσπερμία συνθημάτων και ιδεών είναι εντελώς λάθος επικοινωνιακά, άρχισαν να μιλούν για μια «βεντάλια» συνθημάτων που έχουν τον ίδιο πυρήνα, άρα είναι αλληλοσυμπληρούμενα.
ΣΥΡΙΖΑική «βεντάλια»
Τίποτα ψευδέστερο και πιο λάθος απ’ αυτό. Τα πολιτικά μηνύματα πρέπει να είναι σαφή και κατανοητά από όλους. Οι δήθεν πολλαπλές επιλογές, στην πολιτική είναι μη-επιλογές. Και αυτή η ΣΥΡΙΖΑική «βεντάλια», κάθε άλλο παρά σαφής ή καίρια είναι. Το πρωθυπουργικό δίλημμα προηγείται σαφώς και προφανώς θα αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικό. Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με το ένα δίλημμα, το «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», αλλά θα πρέπει σύντομα να φτιάξει γραμμή άμυνας απέναντι και σ’ ένα δεύτερο που είναι εξίσου σαφές με το πρώτο. Στο «κυβέρνηση ή ακυβερνησία». Η Κουμουνδούρου θα πρέπει να έχει κάτι έτοιμο να αντιπαραβάλλει απέναντι σ’ ένα τόσο ουσιώδες ερώτημα, που εύκολα γίνεται κτήμα του εκλογικού σώματος και ειδικά της περιβόητης μεσαίας τάξης. Για να δούμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
