By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Αρχικά, θα πάρω ως θέσφατο ότι η δουλειά του δημοσιογράφου στην Ελλάδα σήμερα, είναι μία από τις πιο δύσκολες δουλειές και τις πιο κακοπληρωμένες. Στο πεζοδρόμιο υπάρχουν παιδιά με ένα, δύο, ακόμη και τρία πτυχία που ξεροσταλιάζουν έξω από τα σημεία που τους έχει υποδείξει ο αρχισυντάκτης τους για κάποιο θέμα.
Δεν νομιμοποιείται κανένας Πολάκης και κανένας Νταλάρας να μιλάει σε εργαζόμενους με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο.
Και εντάξει, ο συγκεκριμένος βουλευτής, ο Πολάκης, είναι γνωστός για την συμπεριφορά του και έχει το ακαταλόγιστο.
Ο τραγουδιστής όμως;
Από μόνος του μας είπε, βέβαια, ότι από το 1969 είναι ο ίδιος. Δηλαδή, μας είπε ότι βρίσκεται μισό αιώνα πίσω, εκεί στην εποχή του, που κάποια Μαρινέλλα σε έπαιρνε από το χέρι και σου έχτιζε καριέρα.
Αν κάποιος δει την αντίδραση του Γιώργου Νταλάρα ως τρίτο μάτι και χωρίς να έχει εξειδικευμένες γνώσεις στην ψυχολογία, καταλαβαίνει ότι η αντίδραση αυτή εκφράστηκε περισσότερο ως παράπονο. Σαν να τους είπε, «ξέρετε ποιος είμαι εγώ;»
Ρώτησε τα νέα αυτά παιδιά αν γνωρίζουν αρχικά; Και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό;
Ποιος πιστεύει πως πρέπει άπαντες να προσκυνούν το αιώνιο ταλέντο του; Είναι λίγο ξεπερασμένης εποχής αυτές οι συνθήκες. Στο σημείο αυτό, θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, -χωρίς να ονοματίσω- για να κατανοήσουμε πως το παίζουμε «μούρες» σε μία πολύ μικρή κοινωνία, σε μία πολύ μικρή οικονομία. Αυτή της Ελλάδας.
Γνωστή τηλεπερσόνα, βασίλισσα της μικρής οθόνης, η οποία απασχολεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες την ελληνική κοινωνία και κάθε της κίνηση γίνεται πρωτοσέλιδο, η οποία έχει δημιουργήσει εταιρείες πλέον για να διαχειρίζεται τον όγκο των χρημάτων της, ήταν σε μία φωτογραφία στο διαδίκτυο μαζί με έναν γνωστό (;) τηλεμάγειρα.
Κάτω από την συγκεκριμένη φωτογραφία, σχολίασαν πολλοί χρήστες. Και μία κοπέλα από την Φιλανδία. Η συγκεκριμένη ,λοιπόν, κάτοικος άλλης Ευρωπαϊκής χώρας, έγραψε:
«Great pic! Who is the blonde girl behind you?»
Υπονοώντας φυσικά την γνωστή παρουσιάστρια. Αυτό, για να καταλάβουμε πως πολλοί άνθρωποι στην χώρα μας νιώθουν σπουδαίοι, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, αφού εκτός συνόρων -και όχι απαραίτητα- κάποιοι τους αγνοούν.
Για να επανέλθω, όμως, στο κέντρο μου που είναι οι απαξιωτικές δηλώσεις του τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα απέναντι σε εργαζόμενους, πρέπει να τονίσω πως μόνο οι αρχισυντάκτες και οι διευθυντές και φυσικά το Μέσον που πληρώνει έχει λόγο για την θεματολογία.
Αλήθεια, γιατί δεν έκανε την ίδια επίθεση στους διευθυντές, παρά μόνο τα έβαλε με την «μαρίδα»;
Κύριε Νταλάρα, θα μου επιτρέψετε να σας ενημερώσω πως είναι πολύ δύσκολο να στέκεσαι στο πεζοδρόμιο και να περιμένεις ένα σκέρτσο του οποιουδήποτε Νταλάρα. Είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις ωράριο, να δουλεύεις Σαββατοκύριακα, γιορτές, αργίες, να μην ρωτάει κανείς αν διψάς, ή αν πεινάς, ή αν έχεις οικογενειακό, ή άλλο σοβαρό θέμα. Να είσαι στρατιώτης και να μην απασχολεί κανέναν πόσες ώρες είσαι στο σημείο εκεί, με τα μάτια καρφωμένα εκεί που σου έχουν υποδείξει για να βγει η είδηση.
Επειδή όλοι έχουμε κακές στιγμές, το πιο τίμιο θα ήταν να ζητήσετε μία συγγνώμη τόσο από τα παιδιά αυτά που εργάζονται, όσο και από τις οικογένειές τους, εφόσον πρώτος κάνατε λόγο για γονείς και θείους που θα ντρέπονται.
Κλείνοντας, να σας μεταφέρω πως οι δημοσιογράφοι σε οποιαδήποτε βαθμίδα ακούνε ό,τι κι αν τους πουν, με όποιον τρόπο κι αν τους το πουν, και δεν κάνουν τους έξυπνους. Είναι δύσπιστοι, μαθαίνουν, ρωτούν και συνεχώς ενημερώνονται για όποιο θέμα του τύχει να καλύψουν καθημερινά. Διαβάζουν και ρωτούν για να μαθαίνουν όσα δεν γνωρίζουν.
Μια συγγνώμη είναι αρκετή. Για να μην ντρέπεται κανένας εξ ημών…
