By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Μαζαράκη
Το 1921 η Βουλή της Σουηδίας ψήφισε ομόφωνα την πρόταση για την ίδρυση ενός κρατικού ινστιτούτου για τη μελέτη φυλετικού, βιολογικού και γενετικού υλικού όσον αφορά τη μίξη των φυλών. Ο πρωταρχικός στόχος ήταν να εξαλείψουν τα ελαττωματικά γονίδια που θα έφερναν απογόνους με κάποια πάθηση, όπως επίσης να πειραματιστούν πάνω σε αυτούς τους «ελαττωματικούς» ανθρώπους, έτσι ώστε οι επόμενες γενιές να είναι πιο καθαρές και δυνατές.
Το 1934 η Σουηδία έβγαλε νόμο περί υποχρεωτικής στείρωσης και ανάγκασαν τους υποψήφιους να συμμετέχουν στο πρόγραμμα, ειδάλλως υπήρχαν απειλές, όπως ότι θα τους κλείσουν σε ψυχιατρικά ιδρύματα, σε φυλακές, θα τους έπαιρναν την κηδεμονία των παιδιών τους, ή ακόμα ότι θα έχαναν όλα τα δικαιώματά τους ως πολίτες.
Το 1997 αυτές τις πληροφορίες τις έφερε στο φως η Μαρία Νορντίν, ένα από τα θύματα, η οποία προσπάθησε να διεκδικήσει αποζημίωση για τα εγκλήματα που ασκήθηκαν πάνω της, χωρίς όμως να καταφέρει να δικαιωθεί. Παρόλα αυτά, με τη βοήθεια της εφημερίδας Dagens Nyheter, κατάφερε να πει την ιστορία της και να ηχήσει μέχρι την άκρη του κόσμου, έτσι ώστε να ξεκινήσει η υπόθεση της να ερευνάται. Η Σουηδία ισχυρίστηκε ότι τα μέτρα που είχαν πάρει ήταν αναγκαία για την εξάλειψη των κληρονομικά μεταδιδόμενων νοσημάτων και ότι ήταν και αποτελεσματικά. Μέχρι το 2012 η Σουηδία είχε ακόμα ενεργό τον νόμο, αλλά απευθυνόταν μόνο σε ομοφυλόφιλους. Το 2020 αυτός ο νόμος αποσύρθηκε ως αντισυνταγματικός. Να σημειωθεί ότι τέτοιες πρακτικές ήταν καταγεγραμμένες και από τους Ναζί της Γερμανίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί, μάλιστα, από τους γιατρούς που διέπρατταν ευθανασία ή στείρωση είχαν σπουδάσει στη Σουηδία.
Τα «σχολεία»
Έτσι τα ονόμασαν αυτοί που γνώριζαν τι γινόταν εκεί μέσα, ποιανού παιδιά φιλοξενούσαν, αλλά και για ποιον λόγο είχαν δημιουργηθεί. Το 1876 στον Καναδά ξεκίνησε ένα επιμορφωτικό πρόγραμμα ή, όπως τολμούσαν να το αποκαλέσουν, «σχολείο», το οποίο είχε ως στόχο να διδάξει στα παιδιά των Ivδιάνων πώς να είναι Καναδοί πολίτες. Τα σχολεία αυτά, όμως, ήταν χτισμένα σε απόμακρες περιοχές και ήταν αναγκαστικό τα παιδιά των Ινδιάνων να πάνε εκεί να φοιτήσουν, με αποτέλεσμα να είναι μακριά από τους γονείς και να τους στερείται η δυνατότητα να τα ξαναδούνε. Ένας άλλος λόγος που ιδρύθηκαν τέτοια «σχολεία» είναι επειδή δεν ήθελαν οι Καναδοί να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά των Ινδιάνων.
