By 
Ο Αντώνης ήταν ο άγνωστος φίλος όλων μας. Και νύχτα να τον έβλεπες δεν θα κοίταζες το χαμόγελό του με επιφύλαξη. Εκείνοι που τον έσπρωξαν στη θάλασσα είναι και αυτοί φίλοι κάποιων. (Κάθε άνθρωπος έχει τον φίλο του). Ο δικός μας Αντώνης συναντήθηκε με τους φίλους των άλλων και βρέθηκε με το ένα πόδι στη ζωή και το άλλο στον θάνατο. Τελικά, ο θάνατος τον κέρδισε . Το πλήρωμα του «Blue Horizon» τον έσπρωξε. Είδε για λίγο το πτώμα του να στροβιλίζεται στη θάλασσα και έδωσαν το «οκ» για αναχώρηση. Και ο καπετάνιος έφυγε . Έκλεισε τα αυτιά του στις φωνές των άλλων επιβατών. ‘Ήθελε να προλάβει να πιάσει λιμάνι. Το λιμάνι του Αντώνη Καρυώτη, του 36χρονου που έδινε κάθε μέρα μάχη για τη ζωή του.
Το γεγονός ότι έπρεπε να κλείσει και να ασφαλίσει την μπουκαπόρτα και μετά να λύσει τους κάβους… Ότι έπρεπε να θεωρεί επιβάτη του πλοίου όποιον πατάει τον καταπέλτη… Ότι έπρεπε, αφού τον έριξαν στη θάλασσα, να προσπαθήσει να τον σώσει ήταν γι΄αυτόν με την υπεροχή της στολής, λεπτομέρειες. Ο Αντώνης δεν ήταν celebrity να τον περιμένει. Δεν μιλούσε και καθαρά και ποιος να τον ακούσει… Δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος…
Στον τόπο του, τον Άγιο Νικόλαο , οι φίλοι του έριξαν άσπρα λουλούδια στη θάλασσα. Φώναξαν. Έκλαψαν. Οργίστηκαν. Οι επίσημοι -και αυτοί -έτσι δήλωσαν πως νιώθουν.
Το πλοίο δεν θα ξαναταξιδέψει, λέει, στις ελληνικές θάλασσες, όπως άλλωστε και ο Αντώνης σε έναν παρά φύση συμψηφισμό φρίκης.
Ε, και; Με τον επόμενο Αντώνη αυτός θα περάσει στο ράφι της στατιστικής. Θα ξεχαστεί. Όπως όλοι οι «κολασμένοι» της διπλανής πόρτας χάνονται άδικα και μας αποσπούν για λίγο την προσοχή. Ο 36χρονος Αντώνης δεν έχει μάνα για να τον κλάψει με κείνο το μαύρο δάκρυ της χαροκαμένης. Είναι όμως ο δικός μας άγνωστος φίλος. Ας τον θρηνήσουμε εμείς. Και ας θρηνήσουμε και για την κοινωνία που κοιτάει τα νερά να καταπίνουν χαμόγελα!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
