Χαλαρότης μηδέν

Όποτε και να γίνουν οι εκλογές, φέτος το Σεπτέμβρη, στις 18 ή στις 25 ή του χρόνου νωρίς την άνοιξη, η συζήτηση προς ώρας εξαντλείται στα κουκιά. Περιστρέφεται γύρω από το φάντασμα της απλής αναλογικής που θα λάβει κάθε κόμμα, την πιθανότητα -έως και βεβαιότητα- να μην σχηματιστεί κυβέρνηση, στο δεύτερο γύρο διεξαγωγής εκλογών, στο αν μπορεί η Νέα Δημοκρατία να αναδειχθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση και αν δεν συμβεί αυτό τι θα γίνει κ.ο.κ.

Από το εντευκτήριο της Βουλής μέχρι και το καφενείο της γειτονιάς, μεταξύ ψήφισης νομοσχεδίων και πρέφας και ξερής, αντίστοιχα, τα πηγαδάκια αναλώνονται στην εξίσωση των ποσοστών και για τις δύο -όπως όλα δείχνουν- εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό δεν είναι κακό, μάλλον καλό είναι, διότι αρχίζει ο κόσμος και «ξαναζεσταίνεται» πολιτικά. Μπαίνει σε προεκλογική διάθεση, έστω και με μια επιφανειακή προσέγγιση αριθμητικής. Τουλάχιστον, αρχίζει και ασχολείται με όσους τον εκπροσωπούν!

Ωστόσο, ακόμη δεν έχουμε μπει ούτε κατά διάνοια στην ουσία της πολιτικής συζήτησης. Στο διακύβευμα των εκλογών, που υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να είναι άλλο εκτός από το «ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις κρίσεις», διότι οι κρίσεις είναι πολλές και εισαγόμενες. Και οι διεθνείς πληθωριστικές πιέσεις και το κόστος δανεισμού του χρήματος και οι ενεργειακές ανατιμήσεις -άνευ ορατής αποκλιμάκωσης- και το μεταναστευτικό, αλλά και τα ελληνοτουρκικά. Και φυσικά και η κλιματική κρίση με την αναγκαία ενεργειακή μετάβαση, η οποία έρχεται πλέον όχι μόνον ως περιβαλλοντική αναγκαιότητα, αλλά ως οικονομικά κατεπείγον ζήτημα. Είναι η πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου σε επικίνδυνα πολλούς τομείς τα νερά είναι αχαρτογράφητα, και για εμάς εδώ στην Ελλάδα και για την Ευρώπη και συνολικά για τη διεθνή σκηνή.

Σε αυτό το πλαίσιο των απανωτών, πολυεπίπεδων κρίσεων, το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα μας, το έσχατο που μπορεί να ζητά ένας πολίτης, είναι μια παρατεταμένη εκλογική περίοδος με μια υπηρεσιακή κυβέρνηση να λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις, χωρίς τη λαϊκή νομιμοποίηση! Ποιος θα αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη μαζική απόπειρα μεταναστών από ξηράς και θαλάσσης; Ποιος θα διεκδικήσει στην Ευρώπη, που ήδη βιώνει το δικό της ενεργειακό βέρτιγκο, εδώ και τώρα γενναίες αποφάσεις για μια ενιαία ενεργειακή πολιτική; Με αυτά τα ερωτήματα, αλήθεια, υπάρχει περιθώριο για χαλαρή ψήφο;

Οι επικείμενες εκλογές είναι κάτι παραπάνω από «ψήφος εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση που θα αναδειχθεί. Οι επόμενες εκλογές, εκ των πραγμάτων, θα αναδείξουν αυτούς που οι πολίτες πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι εξ’ όλων, για να αντιμετωπίζουν διαδοχικές κρίσεις με διαδοχικές κρίσιμες αποφάσεις. Με αντανακλαστικά, διεθνές κύρος, με αποφασιστικότητα, με δύσκολα διλήμματα και πολυεπίπεδα προβλήματα. Χαλαρότης μηδέν.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου