By 
Με πολύ νωπά τα αποτελέσματα, αλλά και τα μηνύματα των Ευρωεκλογών, όσον αφορά στη χώρα μας, διαφαίνεται ότι το υφιστάμενο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον (με κύριο χαρακτηριστικό την ακρίβεια) επιβάλλει στην κυβέρνηση την επιτάχυνση υλοποίησης δράσεων με σαφές κοινωνικό αποτύπωμα, την ενίσχυση του προστατευτικού πλαισίου για ευάλωτες ομάδες, όπως είναι μεταξύ άλλων και τα Άτομα με αναπηρίες.
Όταν η καθημερινότητα είναι δύσκολη και τα ζητήματα διαβίωσης έρχονται πρώτα στην ατζέντα του μέσου πολίτη, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πιο απαιτητική είναι κάθε πτυχή της καθημερινότητας ενός ατόμου με Αναπηρία και της οικογένειάς του.
Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, καταρρίπτοντας και το πάλαι ποτέ αφήγημα περί «αριστερής» κοινωνικής ευαισθησίας, με πληθώρα δράσεων και πλούσια κοινωνική ατζέντα (λόγος για τον οποίο την εμπιστεύτηκε εκ νέου ο λαός στις πρόσφατες ευρωεκλογές, παρά την πτώση των ποσοστών της σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2019) έχει διανύσει μεγάλο δρόμο για την αποκατάσταση πολλών ανισοτήτων και την εγκαθίδρυση ενός προστατευτικού πλαισίου για τους ευάλωτους συμπολίτες μας. Παρά ταύτα, τα θέματα είναι πολλά και σύνθετα και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγνωρίζει ότι απαιτείται περαιτέρω προσπάθεια και εγρήγορση.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επικεντρωθώ στο ζήτημα της «ανεξάρτητης διαβίωσης» των Ατόμων με Αναπηρία και Κινητικές δυσκολίες, την σοβαρότητα και βαρύτητα του οποίου έχω διαπιστώσει και ο ίδιος προσωπικά όλα τα χρόνια της πολιτικής μου δράσης και από τη θέση του αντιδημάρχου κοινωνικής πολιτικής και από τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Δυτικού Τομέα Αθηνών, κατά την ιδιαίτερη μάλιστα περίοδο της εξελισσόμενης πανδημίας.
Είναι αναγκαία η διεύρυνση μιας πολιτικής, η οποία μέσω στοχευμένων δράσεων και προγραμμάτων, να επιτρέπει στα Άτομα με Αναπηρία να συμμετέχουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους στην επαγγελματική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική ζωή, να διαβιούν με τη μεγαλύτερη δυνατή ανεξαρτησία μέσα και έξω από το σπίτι τους, να νιώθουν σιγουριά και αυτοπεποίθηση, να αισθάνονται χρήσιμα μέλη της κοινωνίας και όχι «βάρος» για τις οικογένειές τους.
Ένα μεγάλο βήμα ήδη έχει γίνει με την θέσπιση και υλοποίηση του Πιλοτικού Προγράμματος «Προσωπικός Βοηθός για άτομα με αναπηρία». Ένα πρόγραμμα το οποίο επιτρέπει στα άτομα με αναπηρία να κινούνται με ασφάλεια εκτός σπιτιού και να συμμετέχουν με τη βοήθεια επαγγελματία βοηθού που οι ίδιοι έχουν επιλέξει σε κάθε δυνατή δραστηριότητα ισότιμα με τους λοιπούς συμπολίτες τους, αποδεσμεύοντας μάλιστα τους οικείους του από αυτήν την αναγκαιότητα.
Στο πλαίσιο αυτό και προς μία ολιστική προσέγγιση των ζητημάτων της ανεξάρτητης διαβίωσης των Ατόμων με Αναπηρία θα πρέπει να προχωρήσουν άμεσα τα προγράμματα αυτόνομης κατοικίας και προσβάσιμης γειτονιάς, που εντάσσονται στον Πυλώνα Ι «Το κράτος στην υπηρεσία του Ατόμου με Αναπηρία» του Εθνικού Σχεδίου Δράσης. Το πρόγραμμα «Διαβιώ κατ’ οίκον», στα πρότυπα του γνωστού σε όλους «Εξοικονομώ κατ΄ οίκον», δηλαδή με επιλέξιμες δαπάνες για παρεμβάσεις και εργασίες, σε σπίτια ή πολυκατοικίες όπου διαμένουν Άτομα με Αναπηρία και κινητικές δυσκολίες, θα πρέπει να προωθηθεί άμεσα με στόχο να κάνει άκρως προσβάσιμες και άνετες τις κατοικίες τους δίνοντας έμφαση ακόμα περισσότερο στην «ανεξάρτητη διαβίωση». Το πρόγραμμα αυτό μέσω της αναβάθμισης της προσβασιμότητας ιδιωτικών κατοικιών πολιτών με αναπηρία και εμποδιζόμενων πολιτών θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής των Ατόμων με Αναπηρία και των οικογενειών τους, θα μειώσει το κόστος της καθημερινότητας καθώς και θα ενσωματώσει νέες τεχνολογίες που θα διευκολύνουν τα ΑμΕΑ και θα επενδύουν στην ασφάλειά του.
Η αναγκαιότητα άμεσης υλοποίησης του συγκεκριμένου προγράμματος είναι πολύ μεγάλη, δεδομένου ότι παρά την έναρξη εφαρμογής του ΝΟΚ (για παλιές και νέες οικοδομές) και την υποχρέωση τήρησης στα ιδιωτικά κτίρια κατοικίας των κανόνων προσβασιμότητας, εν τούτοις η έλλειψη συναίνεσης των συνιδιοκτητών, το υψηλό κόστος των παρεμβάσεων, ιδίως όταν απαιτείται και μηχανικός εξοπλισμός, ενίοτε οι σοβαρές τεχνικές δυσκολίες, αλλά κυρίως η έλλειψη χρημάτων στους ιδιοκτήτες και στις διαχειρίσεις των πολυιδιόκτητων κτιρίων, φαίνεται ότι είναι οι βασικές αιτίες που δεν επιτρέπουν την έγκαιρη και καθολική εφαρμογή των ισχυόντων μέτρων για την προσβασιμότητα των ΑμΕΑ στα υφιστάμενα κτίρια.
Συμπερασματικά, έχει ήδη φανεί ότι το κράτος μπορεί να κάνει πολλά στην υπηρεσία των ΑμΕΑ και δεν εξαντλεί τον προστατευτικό του ρόλο σε χορήγηση επιδομάτων, αλλά δύναται με την υιοθέτηση συγκεκριμένων θετικών υποχρεώσεων για την προστασία των δικαιωμάτων τους, ως αξίωση εξασφάλισης ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης, να οικοδομεί μία σχέση εμπιστοσύνης με τον πολίτη που είναι άτομο με αναπηρία, η οποία αντανακλά το ενδιαφέρον και τη μέριμνα για κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του.
