By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Όπως καταλάβατε θα πάμε ως τις ευρωεκλογές με θεωρίες συνομωσίας, κουτσομπολιά, λίγες αλήθειες και πολλές αρλούμπες. Το κλίμα έχει ήδη διαμορφωθεί και τα αριστερά κόμματα συνεπικουρούμενα από τα ακροδεξιά, πιστεύουν πως μπορούν να «κοντύνουν» τον Μητσοτάκη στις 9 Ιουνίου και να διαψεύσουν το, κατά Κασσελάκη, «άλλοθι του 41%».
Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. ΄Ήδη ανασύρουν παλιές υποθέσεις, από τα ντουλάπια τους, όπως τα σπίτια της Μαρέβας και τις εταιρείες της. Η ‘Έλενα Ακρίτα βρήκε μία κάτω από τα πουλοβεράκια της, κρυμμένη από το 2017 και την έβγαλε από την ναφθαλίνη. Τότε που ο Τσίπρας και η παρέα του, είχαν κάνει σημαία το σπίτι της Μαρέβας στο Παρίσι για να εκβιάζουν τον ανερχόμενο Μητσοτάκη. Τελικά η αρμόδια επιτροπή της Βουλής, το 2019, με πλειοψηφία μελών σε δικαστές, ορκωτούς λογιστές και Αρχής ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και μόνο τρεις βουλευτές, την έστειλαν στο αρχείο.
«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», έλεγε ο αρχαίος ποιητής Μένανδρος κι αν ζούσε σήμερα στη βάση της… πολιτικής ορθότητας θα συμπλήρωνε και… «ουκ γυναικός σοφής». Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως η Ακρίτα ζήτησε από την Μαρέβα Γκραμπόφσκι να αποδείξει ως κατηγορούμενη τις κατηγορίες εναντίον της! Τρελά πράγματα!
Στην ίδια γραμμή και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, τηρώντας κατά γράμμα το… κράτος Δικαίου συριζαικής έμπνευσης. Κατέθεσε δικό του «κατηγορητήριο» στη Βουλή και ζήτησε, από τους κατ’ αυτόν κατηγορούμενους, Καραμανλή και Μητσοτάκη να το ψηφίσουν!
Ο δε Ανδρουλάκης, περισσότερο θεσμικός, πέρασε την πόρτα της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και πρότεινε τη διεξαγωγή έρευνας για ποινικές ευθύνες του Καραμανλή.
Επειδή όμως η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να σχολιάζει κάθε πολιτική πρωτοβουλία και να προστατεύει την αξιοπιστία της και την αυτονομία της, έσπευσε να μιλήσει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Η Ελληνική Δικαιοσύνη μένει έξω από το πολιτικό παιχνίδι και οι Έλληνες Δικαστές και Εισαγγελείς ασκούν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους».
Η Ένωση που διείδε προσπάθεια εμπλοκής της Δικαιοσύνης στο προεκλογικό παιχνίδι όχι μόνο από το εσωτερικό αλλά και από το εξωτερικό και κατακεραύνωσε την ευρωπαία εισαγγελέα – που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησαν ως «Δούρειο ίππο» – ως άσχετη που μπαίνει σε χωράφια που δεν είναι δικά της.
Παρακολούθημα του Βελόπουλου
Ορισμένοι διερωτώνται για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για το ΠΑΣΟΚ δευτερευόντως, πως μετατράπηκαν ξαφνικά σε παρακολούθημα της πολιτικής του Κυριάκου Βελόπουλου στη τραγωδία των Τεμπών, καθώς είναι εκείνος που πρώτος ανέβασε τα «ντεσιμπέλ» με καταγγελίες περί μπαζώματος, απώλειας κρίσιμων στοιχείων, πλημμελούς έρευνας και συγκάλυψης.
Δεν είναι όμως κάτι το παράδοξο. Και το 2012 το ίδιο έγινε στις πλατείες. Τότε ήταν το μνημόνιο, τώρα κοινός στόχος είναι η κυριαρχία Μητσοτάκη που ενώνει αλληλοσυγκρουόμενες πολιτικές φιλοσοφίες και πρακτικές.
Γίνεται ένας διαγωνισμός, ποιος θα έχει την πρωτοβουλία στις επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη, ποιος θα «καβατζώσει» τη δεύτερη θέση.
Πριν λίγες μέρες ο Ν. Ανδρουλάκης καθόρισε την πολιτική του έως τις ευρωεκλογές με σαφήνεια. «Υπάρχει ένα μόνιμο μοτίβο σε όλα τα σκάνδαλα της Νέας Δημοκρατίας: διαφθορά, συγκάλυψη, ατιμωρησία. Πρόκειται για ένα αδίστακτο σύστημα εξουσίας που πρέπει να αποκαλυφθεί».
«Είναι η οικονομία ηλίθιε»
Αλλά κανένα από τα δύο κεντροαριστερά κόμματα δεν ασχολείται με το ίδιο πάθος με την κοινωνία, με την πορεία της χώρας. Κανένα δεν αναφέρει πως θα προωθήσει την ευημερία των πολιτών, πως θα διατηρήσει την αναγκαία για επενδύσεις πολιτική σταθερότητα. Τίποτα δεν ακούμε ηχηρά για το μοντέλο ανάπτυξης, για τη δημιουργία νέων και καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, για τη στήριξη της κοινωνικής πολιτικής και των ασθενέστερων.
Έχουν ρίξει «όλα τα λεφτά τους» σε μια νέα εποχή σκανδαλολογίας και συνωμοσιολογίας.
Επαναλαμβάνουν έτσι ένα βασικό λάθος. Οι πολίτες εμπιστεύονται το μέλλον τους σε εκείνους που έχουν σχέδιο να πάνε τη χώρα και την οικονομία της μπροστά. Η αριστερά όμως τα τελευταία δέκα χρόνια τους απογοήτευσε, απέδειξε την ανικανότητα της.
Έχουν ξεχάσει το σλόγκαν της προεκλογικής καμπάνιας του Κλίντον για την πρώτη του προεδρία «Η οικονομία είναι ανόητε».
Αυτό συνέβη και στην Τουρκία με την ήττα Ερντογάν που δεν μπόρεσε να ανακάμψει την δική του οικονομία και ασφαλώς η ήττα του αποτελεί ένα σαφές μήνυμα και προς την κυβέρνηση για τον πληθωρισμό και την ακρίβεια που επιμένει.
