Παρακολουθώντας τις εικόνες από το σημείο του τραγικού δυστυχήματος έρχονται στο μυαλό ανάμεικτα συναισθήματα και κυρίως αρνητικά, θυμός, οργή, πόνος.
Και δικαιολογημένα μετά από αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, μετά από αυτό που συνέβη στις οικογένειες τόσων συνανθρώπων μας που χάθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη, από έναν ανεύθυνο – το λιγότερο- σταθμάρχη.
Βλέπεις στα τηλεοπτικά παράθυρα τους πολιτικούς να μαλώνουν για το ποιος έφταιξε περισσότερο από τον άλλον. Και κυρίως από την αντιπολίτευση να γίνεται θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης και λαϊκίστικης εκμετάλλευσης ένα τραγικό δυστύχημα.
Έχοντας διανύσει μία από τις δυσκολότερες χρονικές περιόδους τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, με πρωτοφανείς, για τα μέχρι τώρα δεδομένα συνθήκες, κοινωνικά, γεωπολιτικά, ανθρωπιστικές κρίσεις, πολέμους, πανδημίες μεταναστευτικές ροές, η Ελλάδα κατάφερε με μπροστάρη τον Κυριάκο Μητσοτάκη να φτάσει από το μείον (γιατί αν ήμασταν στο μηδέν θα ήταν… καλά) στο 100% της επαναλειτουργίας του ελληνικού κράτους, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και της ασφάλειας, της ψηφιακής μετάβασης, της οικονομικής ανάπτυξης, της αύξησης του τουρισμού, της μείωσης των φόρων, της αύξησης των μισθών, της μείωσης της ανεργίας και βέβαια, έχοντας τον καλύτερο πρωθυπουργό που πέρασε από την Ελλάδα, από την σύσταση του ελληνικού κράτους, κοινώς αποδεκτό από Ευρώπη και Αμερική.
Και είναι κάπως τρελό να νομίζουμε ότι υπάρχει κενό. Να νομίζουμε ότι υπάρχει πολιτικό κενό και να ψάξουμε για κάτι άλλο. Ναι, αυτό που συνέβη ήταν τραγικό. Ναι, υπήρξαν παραλείψεις και ευθύνες εκατέρωθεν, αλλά ποια θα είναι η λύση; Να παραδώσουμε την διακυβέρνηση του κράτους σε ανθρώπους κατώτερων των περιστάσεων; Να χάσουμε το δυνατό χαρτί για την ελληνική πολιτική σκηνή που λέγεται Κυριάκος Μητσοτάκης; Να γυρίσουμε χρόνια πίσω, σε όλους τους τομείς, με δοκιμασμένες πολιτικές πρακτικές που πληρώσαμε ακριβά;
Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη την υποκρισία, την μικροψυχία και την μικροπολιτική διαμάχη και ας βάλουμε γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδος, το συμφέρον όλων μας!