Ο αλήτης και η μαντάμ

Το τραπ τραγουδάκι με τον αλήτη και τη μαντάμ ξεσηκώνει αγόρια και κορίτσια, ακόμη από τις τάξεις του δημοτικού. Λέει σε κάποιους στίχους του: «Φέρε ποτό, κατεβάζω όλο το bar, όλοι κοιτάνε και γουστάρουν να’ μαι star, είμαι αλήτης και έχω πάντα μετρητά, με το coupe μπαίνουμε τέρμα» και άλλα τέτοια… «ταπεινά» και «σεμνά». Ευτυχώς, δεν μιλά για βουνά «άσπρης» σκόνης, για «σιδερικά» και γυναίκες που πουλάνε το κορμί τους και άλλα τέτοια που αναφέρουν άλλες… επιτυχίες, που κάνουν θραύση σε παιδιά που φοράνε ακόμη σιδεράκια.

Το μήνυμα, πάντως, της «γοητείας του κακού», περνάει. Το αγόρι το γοητευτικό οφείλει να είναι αλήτης για να «μετράει» και το κορίτσι πρέπει να είναι η λολίτα–ντίβα που ποζάρει με μπλαζέ ύφος στο Tik Tok και το Instagram. Δηλαδή, για το αγόρι προσόν είναι η μαγκιά, τα λεφτά και ο περιθωριακός τρόπος ζωής και για το κορίτσι, αντίστοιχα, η εμμονική ενασχόληση με την εμφάνισή του. Νύχι, μαλλί, ρούχο και πόζα, τόση σαν να είναι ένα χαριτωμένο ακίνητο ζωάκι, σαν ένα ιγκουάνα.

Δεν είναι τωρινό το ζήτημα, πάντοτε γοήτευε η αντρική αλητεία, το παραστράτημα από το κοινωνικά αποδεκτό. Το πολιτικά ορθό, το κοινωνικά αποδεκτό και κοινώς το «καλό παιδί» έγινε συνώνυμο του βαρετού σπασίκλα, του φλώρου, του προβλέψιμου τύπου.

Αντίστοιχα το ίδιο και για τα κορίτσια, αν και εξαπολύουμε μύδρους για πάσης φύσεως ρατσισμό και σεξισμό, αυτοαναιρούμαστε όλοι μαζί, όταν προτάσσουμε ως ύψιστο προσόν την ομορφιά τους… Κοινώς, κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Και τελικά, με τι ασχολούνται τα κορίτσια που όπως λέει το τραγουδάκι, θέλουν να είναι «μαντάμ»; Με το να είναι καλλωπισμένες, να φαίνονται σέξι και ελαφρώς σνομπ.

Και μετά, άντε να εξηγήσεις σε αγόρια και κορίτσια ότι δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα και ότι η γοητεία, η ομορφιά, αλλά και η ευτυχία βρίσκονται αλλού, στο χαμόγελο, στην κοινωνικότητα, στο χιούμορ, στη δυνατότητα να κάνουν και άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους, στην ενσυνείδητη επιλογή του καλού. Και όχι της αλητείας, του εύκολου χρήματος και της …μανταμοσύνης.

Μα θα πείτε ορισμένοι, «Σιγά μωρέ, ένα τραγουδάκι είναι. Υπάρχουν και χειρότερα». Ναι έτσι είναι, είναι ένα τραγούδι και όντως υπάρχουν και πολύ χειρότερα και στόχος δεν είναι να λογοκριθεί καμιά μουσική και εν γένει καλλιτεχνική προσπάθεια.

Αλλά καθώς τα τραγουδάκια, όπως συμβαίνει πάντα με τη μουσική, αλλά και με όλες τις μορφές τέχνης, έκφρασης και επικοινωνίας, αντανακλούν την εποχή μας, τη σκέψη μας, τις συνήθειές μας, είναι σημαντικό να στραφούμε σοβαρά στο τι λένε, τι μήνυμα εκπέμπουν και αν, τελικά, αυτά μας αξίζουν ή μας βυθίζουν…

Σε όλα τα παιδιά, Γυμνασίου, Λυκείου και μεγαλύτερα, που γράφουν αυτές τις μέρες εξετάσεις και δίνουν τον αγώνα τους, η αλητεία και η μανταμοσύνη δεν έχουν χώρο.

Φαντάζει, βέβαια, έως και ουτοπικό τη σήμερον ημέρα να φτάσουμε στο σημείο να χορεύουμε και να τραγουδάμε με θέμα τα παιδιά που συγκλονίζουν με το μυαλό τους και την καλοσύνη τους, από την άλλη είναι απολύτως αδιέξοδο να είναι μόδα, «trend», πρότυπο η εμμονή να εξιτάρει, ντε και καλά, η κενότητα.

Πρέπει, επειγόντως, να γράψουμε νέους στίχους. Να βρούμε τρόπους να λανσαριστεί και το καλό. Και αυτό, είναι το πιο δύσκολο.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου