By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press, του Ανδρέα Μαζαράκη
«Σε μακρινές χώρες, τα πλοία μας χάνονται Ι Σε αμμόλοφους και ακρωτήρια σκορπίζονται τα πυρά τους Ι Ιδού, όλη η χθεσινή μας μεγαλοπρέπεια Ι έχει την κατάληξη της Νινευή και της Τύρου / Κριτή των Εθνών, λυπήσου μας λίγο ακόμα Ι για να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να μην ξεχάσουμε!». — Ράντνιαρντ Κίπλιννκ, «Recessional»
Όταν, το 1897, ο Βρετανός ποιητής Ράντγιαρντ Κίπλινγκ προσκλήθηκε να παρουσιάσει ένα ποίημα στον Διαμαντένιο Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Βικτωρίας για τα 60 χρόνια της στον θρόνο, η Βρετανική Αυτοκρατορία βρισκόταν στον κολοφώνα της ισχύος της: κατείχε 31 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, εδάφους, επτά φορές την έκταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και διοικούσε 420.000.000 υπηκόους. Παρά το γεγονός ότι ο Κίπλινγκ θεωρείτο εκφραστής του ιμπεριαλισμού, το πολιτικό ποίημα «Recessional» («Απολυτίκιο»), που έγραψε, υπενθυμίζει στους αναγνώστες ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν ασήμαντη και παροδική μπροστά στην αιωνιότητα του Θεού.
Στην τρίτη στροφή -που αναφέρουμε στην εισαγωγή- ο Κίπλινγκ στρέφει την προσοχή του στο ναυτικό της αυτοκρατορίας, που κάλυπτε περίπου το ένα τέταρτο του πλανήτη. οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες ήταν πάντα θαλάσσιες. Η Μεσόγειος, την οποία οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν mare nostrum ή «η θάλασσα μας», υπήρξε έδρα αυτοκρατοριών σε όλη την ιστορία, λόγω της γεωγραφίας της -είναι μια βολική θάλασσα για τους ιμπεριαλιστές στη μέση τριών χερσαίων όγκων. Η Βρετανική Αυτοκρατορία, φυσικά, ήταν εξ ολοκλήρου της βρετανικής ναυτικής υπεροχής.
Το επιχείρημα
Τα πυρά, λέει ο Κίπλινγκ, που εξαπολύει ο βρετανικός στόλος ενάντια σε άλλα έθνη χάνουν τον στόχο τους και η κάποτε μεγάλη ναυτική δύναμη που ήταν η Βρετανία χάνεται. Η «μεγαλοπρέπεια» και το μεγαλείο της Βρετανίας δεν υπάρχουν πια. Εμπνευσμένος από τη Βίβλο, ο Κίπλινγκ λέει ότι, όπως η Νινευή και η Τύρος, αρχαίοι πολιτισμοί του παρελθόντος, η Βρετανία θα συρρικνωθεί. Η Νινευή, που βρισκόταν στο σημερινό Ιράκ, ήταν κάποτε η πρωτεύουσα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας και η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου.
Ο Κίπλινγκ ολοκληρώνει το «Recessional» με το επιχείρημα ότι οι ηγεσίες που διαπράττουν ύβρη και ακολουθούν μόνο τον νόμο του κέρδους και της βίας (η «καπνισμένη κάννη» του όπλου και το «σιδερένιο θραύσμα» της οβίδας) είναι καταδικασμένες να αποτύχουν με τον «φρενήρη κομπασμό» και τον «ανόητο λόγο» τους, και είναι απλά σκόνη που θεμελιώνεται πάνω στη σκόνη, θάνατος που θεμελιώνεται πάνω σε περισσότερο θάνατο, μια αυτοκρατορία που θεμελιώνεται πάνω στις στάχτες.
Η διαφθορά
Το «Recessional» είναι ένα ποίημα θρήνου, στο οποίο ο Κίπλινγκ, γνωστός ως μεγάλος υποστηρικτής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, φαίνεται να προειδοποιεί ότι αυτή είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει. Ίσως να είχε μελετήσει την ιστορία, κάτι που φαίνεται να μην κάνουν οι σημερινοί άφρονες ηγέτες της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας, που διαδέχθηκε τη βρετανική και αντιμετωπίζει σήμερα τα ίδια φαινόμενα, τα οποία μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Η σημερινή, καταρρέουσα, Αμερική θυμίζει τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, που υπέστη παρόμοια αυτοκρατορική διαφθορά. Στο δίτομο έργο «Η κληρονομιά του Αννίβα», ο ιστορικός Άρνολντ Τόινμπι υποστήριξε ότι η περίοδος κατά την οποία η Ρώμη διεξήγαγε τους τρεις Πουνικούς Πολέμους (μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας) -μια εποχή κατά την οποία η Ρώμη κατέκτησε την κυριαρχία σχεδόν σε ολόκληρη την Δυτική Μεσόγειο- ήταν τελικά ολέθρια για τη Ρώμη, επειδή υπονόμευσε τις δημοκρατικές συνήθειες, τις αρετές και τον χαρακτήρα της.
Οι εθνικότητες
Η Αμερικάνικη Αυτοκρατορία, η οποία ανακηρύχθηκε με το Δόγμα Μονρόε αμέσως μετά από δύο πολέμους ανεξαρτησίας που κερδήθηκαν εναντίον της Βρετανίας, αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα και κορυφώθηκε κατά τις δεκαετίες μεταξύ 1945 και 2010. Η άνοδος της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας συμπίπτει με την παρακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η Αμερική δεν ήταν ποτέ ένα ομοιογενές, έθνος. «Εδώ», είπε ο μεγάλος Αμερικάνος ποιητής Ουώλτ Ουίτμαν, «δεν έχουμε απλώς ένα έθνος, αλλά ένα έθνος γεμάτο έθνη».
Πολλές εθνικότητες συμμετείχαν στη δημιουργία της νέας κοινωνίας. Αλλά, ή βρετανική επιρροή κυριάρχησε, παρέχοντας τη γλώσσα, το δίκαιο, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, ακόμη και την ίδια την πολιτική θεωρία που οδήγησε στην ανατροπή της βρετανικής κυριαρχίας. Το πρώτο χαρακτηριστικό της αμερικάνικης «νέας ιδεολογίας», που διαμόρφωσε ένα ξεχωριστό τρόπο ζωής, ήταν η εισβολή και η κατάκτηση. Η Βόρεια Αμερική δεν ήταν μια ακατοίκητη έρημος. Κανείς δεν ξέρει πόσοι Ινδιάνοι αυτόχθονες υπήρχαν όταν έφτασαν για πρώτη φορά οι «λευκοί». Εκτιμάται ότι κυμαίνονταν από δύο έως τέσσερα εκατομμύρια, με δικούς τους πολιτισμούς και ταυτότητες.
Η βία
Ένα άλλο παράδοξο της αμερικάνικης ζωής είναι η συνεχιζόμενη ένταση μεταξύ τάξης και βίας. Παρ’ όλο που οι Αμερικάνοι πάντα υπερηφανεύονταν για την αφοσίωσή τους στο κράτος δικαίου, η ιστορία τους σημαδεύτηκε από πολέμους, εξεγέρσεις, ταραχές, συμμορίες, μονομαχίες, δολοφονίες, λιντσαρίσματα, ληστείες. Στην ιστορική ομιλία του στο Ιλλινόις, τον Ιανουάριο του 1838, ο νεαρός Αβραάμ Λίνκολν προσδιόρισε την τάση για βία ως την ύψιστη απειλή για τους αμερικάνικους θεσμούς. «Όσο θα επιτρέπεται στο φαύλο τμήμα του πληθυσμού να καίει εκκλησίες, να ρημάζει και να ληστεύει εμπορικά καταστήματα, να καταστρέφει τυπογραφικά μηχανήματα, να πυροβολεί και να κρεμάει εκδότες και να καίει εγχρώμους κατά βούληση και ατιμώρητα, να είστε σίγουροι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαρκέσει». Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος συνειδητοποίησε τόσο βαθιά την κατάρα της βίας, θα γινόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, τη μεγαλύτερη έκρηξη βίας στην αμερικάνικη ιστορία.
Οι… εκλεκτοί
Ο 20ός αιώνας είδε τη βία να επικρατεί αμείωτη. Η απόφαση για τη ρίψη της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία ήταν μια από τις μεγαλύτερες πράξεις καταστροφής σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Από τα εγκλήματα στους δρόμους μέσω των ταραχών στις πόλεις, μέχρι τις δολοφονίες εθνικών ηγετών που θαύμαζε ο αμερικάνικος λαός, η καταφυγή στη βία παρέμεινε μέρος του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Το πιο επικίνδυνο, όμως, χαρακτηριστικό του πολίτη των ΗΠΑ έχει να κάνει με τη φύση του ίδιου του αμερικάνικου πειράματος.
Πολλοί Αμερικάνοι βλέπουν τους εαυτούς τους ως τον εκλεκτό λαό, τη χώρα τους ως «έθνος-λυτρωτή», εντεταλμένο από μια θαυματουργή Θεία Πρόνοια να αναγεννήσει την πάσχουσα ανθρωπότητα και ως εκ τούτου ποιοτικά διαφορετικό σε κίνητρα και πεπρωμένο από όλα τα άλλα έθνη. Αυτή ήταν η άποψη των Πουριτανών που είχαν αποσταλεί «θεόσταλτα» στη «Νέα Αγγλία», επειδή πίστευαν ότι «αυτό είναι το μέρος όπου o Κύριος θα δημιουργήσει έναν νέο Ουρανό και μια νέα Γη».
Εθνικός συντηρητισμός vs woke κουλτούρας
Από τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης των λευκών Ευρωπαίων στα βόρεια εδάφη οι θρησκευόμενοι συντηρητικοί Πουριτανοί έγιναν συνώνυμο των εποίκων ή αποίκων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, τόσο της αποικιακής όσο και της εθνικής, η Αμερική χαρακτηρίστηκε από θρησκευτικά πρότυπα και πρακτικές που ήταν ασυνήθιστες για τα δεδομένα του υπόλοιπου χριστιανικού κόσμου. Σήμερα, ένα νέο κύμα συντηρητισμού, ιδίως σε θέματα μεταναστευτικά, εμπορίου, κυριαρχίας και εθνικής ταυτότητας, σαρώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες με κορυφαίο πολιτικό εκφραστή τον Ντόναλντ Τραμπ.
Αυτό το κίνημα, που έχει διχάσει τους Αμερικάνους, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια εθνικιστική-λαϊκιστική εξέγερση ενάντια στις πολιτικές της woke κουλτούρας και της παγκοσμιοποίησης που ακολουθούν οι οικονομικο-πολιτικές ελίτ του κατεστημένου των Δημοκρατικών και του βαθυκράτους της Ουάσινγκτον. Είναι περιττό να πούμε ότι ο Τραμπ εκτόξευσε την λαϊκίστικη ρητορεία στα θέματα αυτά, αλλά το κύμα αυτό του συντηρητισμού δεν ξεκίνησε, ούτε θα τελειώσει με τον Τραμπ.
Υπαρξιακός αγώνας
Η σύγκρουση αυτή σήμερα δεν είναι απλώς μια συνηθισμένη πολιτική διαφωνία μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών. Πρόκειται για το μέλλον του ιστορικού αμερικάνικου έθνους, τόσο για το πολιτικό δόγμα του όσο και για τον πολιτισμό του. Η σημερινή πόλωση θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένας υπαρξιακός αγώνας μεταξύ πατριωτών Αμερικανιστών και παγκοσμιοποιητών Γουοκιστών (διεθνιστών).
Από τους πρώτους μήνες της προηγούμενης διακυβέρνησης Τραμπ άρχισαν να αναδύονται οι πολιτικές αυτές του εθνικού συντηρητισμού (National Conservatism — NatCon), που θεωρεί ότι οι παραδοσιακές αμερικάνικες ελευθερίες, πεποιθήσεις και θεσμοί έχουν υπονομευθεί και ανατραπεί σταδιακά. Το έγγραφο της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας του 2017 έδωσε έμφαση στην ενίσχυση της αμερικάνικης κυριαρχίας» και στα ρεαλιστικά εθνικά συμφέροντα και όχι στην τήρηση των διεθνών θεσμών και των κανόνων της παγκοσμιοποίησης.
Η οδηγία
Τον Σεπτέμβριο του 2020, ο διευθυντής του Γραφείου Διαχείρισης και Προϋπολογισμού, Ράσελ Βόουτ, εξέδωσε οδηγία (υπογράφοντας τη NatCon) με βάση εκτελεστικό διάταγμα για τον τερματισμό των «εκπαιδεύσεων των εργαζομένων που χρησιμοποιούν διχαστική προπαγάνδα για να υπονομεύσουν την αρχή της δίκαιης και ίσης μεταχείρισης για όλους», στοχεύοντας τις προκαταλήψεις των «δικαιωματιστών».
Τις τελευταίες ημέρες της διακυβέρνησης Τραμπ, ο Λευκός Οίκος δημοσίευσε την έκθεση της Επιτροπής 1776 των Nat-Con, προτείνοντας ένα πατριωτικό και ιστορικά ακριβές πλαίσιο πολιτικής εκπαίδευσης που συνάδει με τις ιδρυτικές αρχές της Αμερικής. Πέρυσι, ο συντηρητικός βουλευτής της Ιντιάνα, Τζμ Μπανκς, ίδρυσε το Anti-Woke Λόμπυ, δηλώνοντας: «Ο Γουοκισμός (Wokeism) είναι ένας καρκίνος που θα φάει τη χώρα μας από μέσα προς τα έξω και θα μας σκοτώσει, αν δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτόν».
Τα νομοσχέδια
Σε πολιτειακό επίπεδο, περισσότερα από 30 νομοσχέδια έχουν εισαχθεί σε 25 πολιτείες που απαγορεύουν, περιορίζουν και αποχρηματοδοτούν την woke κουλτούρα στα δημόσια κολέγια. Μέχρι σήμερα, δέκα νομοσχέδια έχουν γίνει νόμος. Μόνο στη Φλόριντα, ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης Ρον ΝτεΣάντις υπέγραψε νομοθεσία που απαγόρευσε τη διδασκαλία -στην σχολική αίθουσα σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου από το νηπιαγωγείο έως την τρίτη τάξη, απαίτησε διαφάνεια στο εκπαιδευτικό υλικό, ώστε οι γονείς να μπορούν να βλέπουν τι διδάσκεται, απέτρεψε την κατήχηση της κριτικής φυλετικής θεωρίας από το νηπιαγωγείο έως τα δημόσια πανεπιστήμια, αναθεώρησε ένα «πολιτικά ορθό» μάθημα αφροαμερικανικών σπουδών, μετατρέποντάς το σε ένα «ακαδημαϊκά ορθό» μάθημα ιστορίας των μαύρων και αναθεώρησε τα πρότυπα ιστορίας και πολιτικής αγωγής για να εξαλείψει τη «δικαιωματική» προκατάληψη.
