By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Γράφει ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής ΕΚΠΑ Βάλτερ Πούχνερ, που προλογίζει το βιβλίο
Το συνολικό ποιητικό έργο του Κωνσταντίνου Μπούρα φέρνει την κριτική στα όριά της. Έργο τεράστιας έκτασης και θεματικής εμβέλειας, δεν υπάρχει επαρχία στη χώρα του επιστητού που δεν έχει επισκεφτεί: ανθρωπισμός, υπαρξιακός στοχασμός, αποκρυφισμός, αλλά και πρακτικά ζητήματα, επικαιρότητα, και καθημερινά και τετριμμένα, ψυχολογικά και παιδαγωγικά, ενδιαφέρον για τις θετικές επιστήμες, ιδίως για την ποιητικότητα της κβαντικής μηχανικής και της αστροφυσικής, για τα όρια του επιστητού και της γνώσης, όπου αρχίζει πλέον η μεταφυσική. Ο Κωνσταντίνος Μπούρας έχει υπηρετήσει όλες τις φόρμες και όλα τα είδη, διαθέτει διευρυμένο διαχρονικό λεξιλόγιο, χρησιμοποιεί ακόμα και ειδικευμένη ορολογία, χειρίζεται γλωσσικά δάνεια από την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, και η μεικτή γλωσσική υφολογία ενώνει λόγιους και δημοτικούς γραμματικούς τύπους.
Το αεικίνητο χέρι και το μυαλό του τροφοδοτούνται από κάτι σαν το horror vacui της μπαρόκ ζωγραφικής ως κινητήρια δύναμη, ως πράξη αντίστασης στη τυραννία του χρόνου· γραφή ως υπαρξιακή συνθήκη και τρόπος ζωής. Η ζωή.
Ο Κωνσταντίνος Μπούρας, από τους πρώτους φοιτητές που είχα στο θεατρολογικό τμήμα του ΕΚΠΑ, είναι και σημαντικός κριτικός και θεωρητικός· χαρακτηρίζεται από μια υβριδική μπαρόκ υφολογία, μια ασυγκράτητη ορμή, και μοιάζει με μηχανή παραγωγής από ψυχική ιδιοσυγκρασία, ενσαρκώνει τον αγώνα και την αγωνία για το νόημα του χρόνου· ως κριτικός θεάτρου και λογοτεχνίας είναι ακαταπόνητος, με διεισδυτικές ικανότητες αλλά και υπερθεματικές θεωρήσεις, προσφέρει και πρεσβεύει μια συνολική αντιμετώπιση της τέχνης και του πολιτισμού, ενίοτε με διδακτικές σκοπιμότητες.
Πρόκειται για ένα σπάνιο φαινόμενο του σύγχρονου κόσμου, κάτι σαν τον homo universalis του 19ου αιώνα.
Ξεκίνησε ως θετικός επιστήμονας, απόφοιτος του Πολυτεχνείου, αλλά τον κέρδισαν τα γράμματα. Σχετικά πρόσφατα έκανε και διδακτορικό στο μεταφραστικό τμήμα του Παν. Κερκύρας (με θέμα «Τα θεατρικά έργα του Lawrence Durrell»).
Είναι και βραβευμένος πολυγραφότατος ποιητής (πάνω από 30 ποιητικές συλλογές δημοσιευμένες), συγγραφέας, πεζογράφος, δραματουργός, δοκιμιογράφος, επιμελητής εκδόσεων, ηθοποιός, επίμονος, διεισδυτικός και πολυγραφότατος θεατρικός και λογοτεχνικός κριτικός με ευρύτατη εποπτεία του πνευματικού βίου, μεταφραστής, πολύ συχνά συντονιστής λογοτεχνικών κι άλλων εκδηλώσεων, πανεπιστημιακός διδάσκαλος και περιζήτητος ομιλητής, διανοούμενος και σχολιαστής, με διοικητικές και εποπτικές ικανότητες, αντιπρόεδρος του Κύκλου των Ποιητών, μέλος συντακτικών επιτροπών και διοικητικών συμβουλίων πνευματικών και λογοτεχνικών ιδρυμάτων και περιοδικών, μέλος επιτροπών των Κρατικών Βραβείων, συμμετείχε σε πάμπολλα φεστιβάλ ποίησης στο εξωτερικό και στην Ελλάδα κ.ά.
Είναι χωρίς άλλο από τις σημαίνουσες προσωπικότητες του πολιτισμικού βίου στον νέο αιώνα, παντού παρών, από τους πιο παραγωγικούς λογοτέχνες και τεχνοκριτικούς, με μια έντονα ανθρωπιστική και φυσιολατρική ιδιοπροσωπία, που υπηρετεί τα υψηλά ιδανικά της αισθητικής, αλλά δεν περιφρονεί και την καθημερινότητα και ασκεί, εκεί που πρέπει, και κοινωνική κριτική. Συμπονών και συμπάσχων, καταγγέλων και φωτίζων.
Η εκτίμηση του μεγέθους της ποικιλότροπης προσφοράς του στον ελληνικό πολιτισμό και στα ελληνικά γράμματα υπερβαίνει τη δυνατότητα ενός και μόνου καταρτισμένου ανθρώπου και είναι έργο του μέλλοντος, γιατί ο ίδιος βρίσκεται ακόμα εν πλήρει δράσει.
Αν εκδοθούν κάποτε οι θεατρικές του κριτικές μαζεμένες, όπως είναι, εδώ και μερικές δεκαετίες, το έθιμο, θα καταλάβουν αρκετούς τόμους. Για να μην μιλήσω για τις λογοτεχνικές του κριτικές και παρουσιάσεις, που θα χρειαστούν μια ολόκληρη σειρά. Και μόνον τότε θα φανεί πως ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι από τους πιο συνεπείς και συστηματικούς κριτικούς της εποχής, με διεισδυτικότητα και ενδιαίσθηση, οξεία κρίση και μεθοδολογική συμπάθεια για το όποιο λογοτεχνικό έργο (Παλαμάς: «για να κρίνεις, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να αγαπάς»), σεβόμενος τον μόχθο που απαιτεί η τέχνη, αλλά και αμείλικτος στα δήθεν και τάχατες, τις φιγούρες και τους μικρούς και μεγάλους ναρκισσισμούς.
Ως λογοτέχνης παρουσιάζει μια υπερπαραγωγή σε ποίηση και πεζογραφία στα ελληνικά (με πολλές μεταφράσεις στις κυριότερες γλώσσες του κόσμου), τουλάχιστον από το millennium και πέρα.
Χρησιμοποιεί συχνά ένα «βαρύ» λεξιλόγιο (εν μέρει σεβαστής ηλικίας) και τόνους «ανεβασμένους», εκεί που τον εκσφενδονίζει ο ενθουσιασμός, αλλά όχι με κενό στόμφο αλλά πάντα με εκείνο το βάρος που αναλογεί στη σκέψη και το αίσθημά του. Ιδεαλιστές, σε αυτόν τον κόσμο της πνευματικής ένδειας, είναι από τα πολυτιμότερα πράγματα που υπάρχουν.
Η ζωή ως γραφή, και ο συγγραφέας μεσολαβητής, καλύτερα μεταφραστής, ανάμεσα στο προσωπικό βίωμα ή την προσωπική σκέψη, και τον αναγνώστη· ή εκτελεστής εσωτερικών εντολών, ευαγγελιστής του εαυτού του.
Το έργο του δημοσιοποίηση μιας πλούσιας ιδιωτικής εσωτερικής ζωής, μαζί με το χρέος της διδαχής και μύησης, που συνοδεύει τον προφήτη. Όπως λέει και ο υπότιτλος: «εμείς, οι πονεμένοι άνθρωποι, ακούμε τα ημιτόνια της σιωπής…»
Εύχομαι να μην είναι το τελευταίο ποιητικό του βιβλίο και είμαι σχεδόν βέβαιος γι’ αυτό.
Εύπλοο να είναι το χάρτινο καράβι, φορτωμένο με τόσα πολλά, για άλλα ταξίδια ακόμα.
