By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
Από τον πέμπτο π.Χ. αιώνα που εδιδάχθηκε στο αρχαίο θέατρο κάτω από την Ακρόπολη η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, το ανθρώπινο δικαίωμα να θάβει τους συγγενείς του είναι διαχρονικό και προστατεύεται από το Εθιμικό Παγκόσμιο Δίκαιο κατισχύοντας κάθε προσωρινής επιμέρους νομοθεσίας.
Με αφορμή την παρουσίαση τού βιβλίου τής Ευρυδίκης Περικλέους-Παπαδοπούλου, και πολλά επικράνθη. Η Ελένη της Καρπασίας, Εκδόσεις Νεφέλη, στο Κυπριακό Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία, την Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2024, αλλά και με την παρακολούθηση τής ισπανικής ταινίας «Ο Δάσκαλος που Υποσχέθηκε τη Θάλασσα / El Maestro que Prometió el Mar» (2023), που έχει σαν θέμα της τους εξαφανισμένους από την εποχή τού Ισπανικού Εμφυλίου, έρχεται στο προσκήνιο τής επικαιρότητας η επιτακτική ανάγκη προασπίσεως των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων (κι ένα από αυτά, το αρχετυπικότερο είναι ο σεβασμός απέναντι στους τεθνεώτες).
Νομίζω πως είναι καιρός όλες οι διεθνείς οργανώσεις που υπερασπίζονται την πανανθρώπινη αξιοπρέπεια να συν-στρατευθούν προκειμένου να ακυρωθεί δια παντός από προσώπου γης κάθε βαρβαρότητα και να μπει στα Μουσεία τής Παλαιολιθικής Ιστορίας, αφού ακόμα και ο Νεάντερταλ είχε συγκεκριμένα ταφικά έθιμα.
Η ανάγκη για διακοινοτικό διάλογο είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά επιτακτική.
Η Παγκοσμιοποίηση έχει ούτως ή άλλως επιτευχθεί με την ψηφιακή (και σε λίγο με την κβαντομηχανική) Τεχνολογία. Ας πάψουμε να κυνηγάμε ανεμόμυλους.
Το παρελθόν είναι παρελθόν και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Δυνάμεθα όμως, με ορθολογική διαχείριση τής ελευθέρας βουλήσεως μας, να διαφοροποιήσουμε την στάση μας απέναντι στις παρούσες προκλήσεις κι έτσι θα εγγράψουμε υποθήκες για την αναγεννησιακή βελτίωση τού πιθανού, εν δυνάμει μέλλοντός μας.
Συγγνωστά τα λάθη τού πρόσκαιρου επίγειου ανθρωπίνου όντος, όμως η ανάληψη ευθύνης (ατομικής και συλλογικής) θα κρίνει την ανωφερή ή κατωφερή εξελικτική πορεία ολάκερης τής Ανθρωπότητας.
Η κβαντική θεώρηση τού κόσμου και των φαινομένων καταδεικνύει την ανάγκη εσωτερικής μεταμορφώσεως, ευτοπικών οραματισμών, ευγενέστερης κοσμοαντιλήψεως, δεδομένου ότι όντως «το σύμπαν συνωμοτεί για να υλοποιήσει τις βαθύτερες επιθυμίες μας» (ως ελλόγου είδους).
Και είτε πιστεύουμε είτε όχι ότι φέρουμε τον σπινθήρα τού Δημιουργού εντός μας, είναι πλέον αναμφίβολα στατιστικά αποδεδειγμένο ότι είμαστε συνδημιουργοί τού παρόντος μας και άξιοι τής όποιας δυστ(ρ)οπίας ενσκήψει. Η «Ανάληψις» είναι “Ascension”, στον βαθμό πως παραδεχόμαστε πως ο Ορθολογικός Άνθρωπος άνω θρώσκει. Είναι όμως και «ανάληψις ευθυνών». Το ρήμα «ανά-λαμβάνω» σημαίνει ότι «ξαναπαίρνω κάτι που μου ανήκει, που κατείχα, κατέχω και θα κατέχω».
Ας σταθούμε λοιπόν αντάξιοι των οικουμενικών ανθρωποκεντρικών, ανθρωπομετρικών αναγκών μας κι ας παλέψουμε απαξάπαντες, απαξάπασαι, για την παγκόσμια Ειρήνη, για την Ομόνοια, για την Ευδοκία, για την γαλήνη ζωντανών και πεθαμένων.
Ας ανακαλύψουμε και τα τελευταία ανθρώπινα λείψανα ή οστά που μένουν αταυτοποίητα, όχι για ψυχολογική καθησύχαση συγγενών και φίλων, αλλά προκειμένου να διατηρήσουμε αναλλοίωτη την Ανθρωπιά μας. Αλλιώς οι Μηχανές – δικαίως – θα μας αντιμετωπίσουν ως τον πλέον επιθετικό κι ακαταλόγιστο «ιό» στο σώμα τής Μάνας Γαίας που μας φιλοξενεί και παρέχει τα αγαθά της γενναιόδωρα.
«Ηθική και Αισθητική είναι συγκοινωνούντα δοχεία», σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστοτέλη, τον Διδάσκαλο ενός κοσμοκατακτητή-κοσμοκράτορα.
Καλύτερα οι τελευταίοι στον Παράδεισο να είμαστε παρά οι πρώτοι στην επίγεια Κόλαση.
Οι οικολογικές-κλιματολογικές προκλήσεις είναι μόνον ο κώδων κινδύνου, η αφορμή να επανεκτιμήσουμε τις δυνατότητες, να επαναξιολογήσουμε τις προτεραιότητές μας για Αειφόρο Ανάπτυξη, δια βίου Μάθηση, αλλιώς «τω πάθει μάθος» θα μας κοστίσει πανάκριβα.
Το “try and error” δικαιολογείται προσωρινά μόνον για τα πρώτα βήματα ενός όντος, ενός οργανισμού. Η υπερκατανάλωση που προωθεί η παραισθητική «Κοινωνία τής Αφθονίας» (κατά Χ. Μαρκούζε) σηματοδοτεί και οριοθετεί την παιδική ηλικία τής Ανθρωπότητας. Το πέρασμα προς την Ωριμότητα είναι άμεση, επιτακτική ανάγκη.
Όπως διδάσκει η Επιστήμη τής Ψυχολογίας, «οι άλλοι είμαστε εμείς» κι «ο άνθρωπος ενηλικιώνεται απότομα όταν θάβει τους γονείς του».
Ας θάψουμε όπως πρέπει, με όλες τις τιμές τους νεκρούς τού κόσμου, σε οιαδήποτε πλευρά κι αν ανήκουν. Τότε και μόνον τότε θα κοιμηθούμε ήσυχοι-ήσυχες τα βράδια όσοι και όσες συναισθανόμαστε τις ευθύνες μας κι ασκούμαστε καθημερινά στην ενσυναίσθηση, στην αλληλεγγύη, στο σεβασμό, στην εκτίμηση, στην αναγνώριση, στην αγάπη «του πλησίον ως σεαυτόν». Μέχρι τότε, υπομονή, επιμονή, «εργασία και χαρά».
«Ομπρός·βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα· ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!» (από το «Πνευματικό Εμβατήριο» τού Άγγελου Σικελιανού, όπως είναι στα σχολικά μας βιβλία).
Γέγονε, γέγονε, γέγονε (αμήν)!!!
