By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Κάπως όλοι «φουσκώνουμε» από εθνική περηφάνεια όταν ένας αθλητής φέρνει μετάλλια και σηκώνει την σημαία ψηλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Κακά τα ψέματα, ωστόσο, κακώς «φουσκώνουμε». Η επιτυχία δεν είναι συλλογική. Ο ιδρώτας, ο κόπος, οι θυσίες είναι καθαρά ατομικές. Ανήκουν μόνο στους μεγάλους αθλητές. Εμείς δεν έχουμε κουνήσει το δαχτυλάκι μας…
Ευτυχώς, στους φετινούς αγώνες, διαπίστωσα με ικανοποίηση πως λιγότερο ασχοληθήκαμε με το βάρος των μεταλλίων –που τεράστια αξία βεβαίως έχουν- και περισσότερο με το «βάρος» των αθλητών.
Το «μέταλλο» του χαρακτήρα του Μίλτου και του Manolo, συζητήθηκαν περισσότερο από το μέταλλο του επάθλου τους.
Τα δυο παιδιά «δίδαξαν» ήθος.
Απέναντι στην καβαλημένη ινσταγκραμική μας ματαιοδοξία, έδειξαν τον «άλλο δρόμο» της γείωσης και της ταπεινοφροσύνης.
Υπενθύμισαν την αξία της αληθινής φιλίας.
Μας έκαναν να τους καμαρώσουμε για το χαμόγελο και την ντομπροσύνη τους.
Είναι να απορεί κανείς τελικά πως γίνεται, αφού γνωρίζουμε τι είναι άξιο μίμησης και θαυμασμού, στην καθημερινότητά μας να απονέμουμε τον τίτλο του «πετυχημένου» σε κάθε «τίποτα» που έγλειψε λερωμένες ποδιές για να καπαρώσει μια καρέκλα και να το παίζει «ιστορία».
Πως γίνεται να αντιλαμβάνεται ένας ολόκληρος λαός το μεγαλείο της απλότητας και της αυθεντικότητας του Μίλτου και του Manolo και την ίδια ώρα να κυνηγά ανελέητα την αυτοπροβολή, το πεντάστερο, το γυαλισμένο αμάξι και την ξαπλώστρα του πενηντάευρου.
Ένας λαός σε vertigo.
