By 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Για να απογαλακτιστεί ο καινούριος, να αποκτήσει δικό του χαρακτήρα και να χαράξει δικό του δρόμο, είναι υποχρεωμένος να θανατώσει (συμβολικά) τον προκάτοχο του. Αυτόν από τον οποίον παρέλαβε, αυτόν που διαδέχτηκε.
Η «θανάτωση» αυτή σημαίνει αμφισβήτηση των κανόνων που είχε επιβάλλει ο προηγούμενος. Σημαίνει αντικατάσταση του κύκλου των ανθρώπων με τους οποίους πορεύτηκε ο προηγούμενος. Και καμιά φορά, όταν τα πράγματα γίνονται πιο σκληρά, σημαίνει ευθεία αντίθεση και αποκαθήλωση του προηγούμενου ηγέτη, αν αυτός προσπαθήσει να επανέλθει με κάποιο τρόπο στην θέση που εγκατέλειψε, είτε ως ξανά-ηγέτης, είτε ως επίτροπος που θα κατευθύνει τον διάδοχο του ως μαριονέτα.
Υπενθυμίζω αυτή την περίφημη συνταγή της πατροκτονίας, διότι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ζήσαμε μια τέτοια. Ο Στέφανος Κασσελάκης «έφαγε» τον ιδρυτή και ιστορικό ηγέτη του Σύριζα Αλέξη Τσίπρα, σε μια αλλοπρόσαλλη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία, στα πλαίσια του 4ου Συνεδρίου του κόμματος. Όπως όλα μέσα στον Σύριζα είναι αλλόκοτα, έτσι μυστηριώδες και απρόσμενο αποδείχτηκε το Συνέδριο τους. Έβγαλε όμως κάτι, που ενδεχομένως να αποδειχθεί καθοριστικό στο μέλλον. Παραμέρισε οριστικά τον Τσίπρα και καθιέρωσε οριστικά τον Κασσελάκη, τουλάχιστον ως τις εθνικές εκλογές.
Δεν προκάλεσε ο Κασσελάκης την σύγκρουση που είδαμε σε ζωντανή σύνδεση. Την προκάλεσε ο Τσίπρας με την παρέμβαση του, τρεις ώρες πριν την έναρξη του Συνεδρίου. Ο Κασσελάκης δεν τρόμαξε, αντιθέτως απάντησε με την ίδια σφοδρότητα. Δέχτηκε την πρόκληση, είπε «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε να μετρηθούμε». Αντίπαλος βρέθηκε στα γρήγορα στο πρόσωπο της Γεροβασίλη, που πρώτα είπε «είμαι παρούσα» κι έπειτα, με μια αξιοθρήνητη κωλοτούμπα άφησε τον Κασσελάκη να κερδίσει κατά κράτος και τις διαδικασίες και τις εντυπώσεις.
Το συνέδριο ολοκληρώθηκε με την υπερψήφιση της πρότασης «δεν θέλουμε άλλες εσωκομματικές εκλογές», πρόταση που δεν υιοθετούσε ούτε η πλευρά Τσίπρα ούτε ο ίδιος ο Κασσελάκης. Την υπερψήφισε βέβαια την τελευταία στιγμή βλέποντας το γενικό κλίμα, ενώ λίγο νωρίτερα έλεγε «δεν γίνεται να μην πάμε σε αναμέτρηση». Περίεργα και αντιφατικά πράγματα, που όμως εν τέλει ανέδειξαν νικητή τον Κασσελάκη και μεγάλο ηττημένο, βαριά στραπατσαρισμένο, τον Αλέξη Τσίπρα. Σημαίνει άραγε αυτό ότι αυτομάτως ο Κασσελάκης ανέβηκε στον θρόνο του ηγέτη; Όχι. Όποιος θέλει να γίνει ηγέτης πρέπει να γίνει πατροκτόνος, αλλά κάθε πατροκτόνος δεν ανακηρύσσεται αυτομάτως ηγέτης.
Πολιτικές πατροκτονίες με την στενή ή την ευρύτερη έννοια, έχουμε ζήσει μπόλικες στην πρόσφατη ιστορία μας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως προδικτατορικός πρωθυπουργός ήρθε σε πλήρη ρήξη με τα Ανάκτορα, τα οποία λίγα χρόνια νωρίτερα τον είχαν διορίσει στην θέση του με τρόπο πραξικοπηματικό και παρακάμπτοντας κάθε πολιτική επετηρίδα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρνήθηκε το 1974 να συνταχθεί με το κόμμα του πατέρα του στο οποίο είχε χρηματίσει και υπουργός, για να φτιάξει ένα εντελώς δικό του κόμμα.
Ο Κώστας Καραμανλής διέγραψε την παλιά φρουρά που τον έκανε αρχηγό, με πρώτο και καλύτερο τον Γιώργο Σουφλιά. Ο Γιώργος Παπανδρέου ως αρχηγός διέγραψε από το ΠΑΣΟΚ τον Κώστα Σημίτη, οποίος τον είχε κάνει αρχηγό σχεδόν με διορισμό. Αλλά και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρνήθηκε να ακολουθήσει την αδερφή του Ντόρα όταν εκείνη έφτιαξε κόμμα και παρέμεινε στην ΝΔ. Τώρα ο Κασσελάκης «σκότωσε» τον Αλέξη Τσίπρα, έστω και αν υποστηρίξει κανείς ότι η σχέση των δύο δεν ήταν τόσο στενή ώστε να διαπνέεται από τους συμβολισμούς της σχέσης (πολιτικού) πατέρα και γιου.
Θα υπάρξουν και εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι τον Αλέξη δεν το «έφαγε» ο Κασσελάκης, αλλά το ίδιο του το κόμμα εν σώματι. Ακόμα κι έτσι να είναι πάντως, κερδισμένος αναδεικνύεται ο Στέφανος. Θεωρητικώς, είναι πια νομιμοποιημένος να κάνει ό,τι θέλει με το κόμμα, να αλλάξει όποιους θέλει και να ορίσει όπως γουστάρει την ιδεολογική ταυτότητα του χώρου του. Αλλά πάλι, τίποτα στον Σύριζα δεν είναι δεδομένο και οριστικά διευθετημένο. Είναι πλέον ένα κόμμα με μικρή επιρροή, που μάλλον κατάφερε να κατασταλάξει σε αρχηγό. Θα χρειαστούν κι άλλα δεδομένα στο μέλλον για να δούμε αν τελικά η πατροκτονία είχε τελικά κάποιο πολιτικό νόημα ή ήταν κι αυτή ένα πολιτικό θέαμα.
